Σύμφωνα με έναν από τους νόμους του Brown για την ηγεσία, «ο καλύτερος τρόπος να πετύχεις στην πολιτική, είναι να βρεις ένα πλήθος που πηγαίνει κάπου και να μπεις μπροστά του». Δεν ξέρω αν ο Στ. Θεοδωράκης είχε υπόψη του τον νόμο του Βrown. Σίγουρα πάντως τον ακολούθησε. Μπήκε μπροστά από ένα πλήθος πολιτών που φεύγει μακριά από τα κόμματα, που επιλέγει τον «κανένα» καταλληλότερο για πρωθυπουργό, που κάνει ζάπινγκ μόλις ακούει τις αφόρητες κοινοτοπίες των πολιτικών και θεωρεί τους παραδοσιακούς αρχηγούς ντεμοντέ.
Οσοι έχουν επιχειρήσει μέχρι σήμερα να φτιάξουν κόμματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Τζήμερος), προέρχονται από τον χώρο της πολιτικής και σε κάποια στιγμή εγκατέλειψαν τα κόμματά τους για να δοκιμάσουν την τύχη τους με κάποιο δικό τους σχήμα (Τσοβόλας, Σαμαράς, Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη, Μάνος, Κουβέλης κ.λπ.). Δεν μπήκαν μπροστά από ένα πλήθος που «πήγαινε κάπου», αλλά βγήκαν μπροστά και ζήτησαν από το πλήθος να τους ακολουθήσει. Κάποιοι το έκαναν, αλλά στη συνέχεια στράφηκαν αλλού.
«Ο πολιτικός ηγείται του πλήθους, δεν ακολουθεί» ακούμε την απάντηση. Σωστά. Σήμερα λείπουν οι ηγέτες κι ο Στ. Θεοδωράκης ασφαλώς δεν είναι τέτοιος. Δυστυχώς όμως, ακόμη κι εκείνοι που ισχυρίζονταν ότι ηγούνται, απλώς ακολουθούσαν αφού είναι γνωστό ότι οι αποφάσεις από τους πολιτικούς (με μικρές εξαιρέσεις κάποιων που δεν μετρούσαν το πολιτικό κόστος και τέθηκαν στο περιθώριο ή άλλους που δείχνουν αυτάρεσκα εγκλωβισμένοι στις «αλήθειες τους» τις οποίες «ο παρασυρμένος λαός» αδυνατεί να αντιληφθεί) δεν λαμβάνονταν με γνώμονα τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας, αλλά τις επιθυμίες του πλήθους, όπως καταγράφονταν στις δημοσκοπήσεις.
«Μα το νέο κόμμα εκφράζει τους απολίτικους» ισχυρίζονται μερικοί. Οι απολίτικοι έχουν δικαίωμα ψήφου. Αν κάποιοι από αυτούς απείχαν και τώρα βρουν λόγο να φθάσουν μέχρι την κάλπη, είναι θετικό. Αν ψήφιζαν και σήμερα βρουν κάτι που τους εκφράζει περισσότερο, προς τι η μομφή.
Ολα τα κόμματα βλέπουν το κενό. Θέλουν να το εκφράσουν αλλά δεν το καταφέρνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ που από το 4% έφθασε στο 26% και διεκδικεί την πρωτιά, δεν πείθει ούτε τους οπαδούς του ότι αυτά που λέει μπορούν να υλοποιηθούν. Οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς έχασαν πολύτιμο χρόνο σε εσωτερικές ίντριγκες, συνεχίζουν να μιλούν τη δική τους «αργκό» και κινούνται λες και η πολιτική αφορά επαΐοντες, παρότι από αυτό τον χώρο αναμένεται η ανασυγκρότηση κι ο εκσυγχρονισμός του πολιτικού σκηνικού.
Ο Στ. Θεοδωράκης έκανε το βήμα και μπήκε μπροστά. Δηλώνει ότι δεν έχει στόχο την πλειοψηφία, αλλά να συμβάλει θετικά στην αναζήτηση λύσεων. Μπορεί να έχει τύχη ως συνιστώσα του μεταρρυθμιστικού χώρου, όχι ως κεντρικό πολιτικό σχήμα. Για να το κάνει πρέπει τώρα να αντιληφθεί πού είναι αυτό το «κάπου» που πηγαίνει το πλήθος του οποίου τέθηκε επικεφαλής. Και θα δείξει ότι το αντιλαμβάνεται καταθέτοντας προτάσεις που δείχνουν τη διαφορά από τους παραδοσιακούς πολιτικούς αντιπάλους του. Οχι προγράμματα-«σεντόνια» γεμάτα κοινοτοπίες, αλλά λίγες εφαρμόσιμες λύσεις που θα δείξουν τη διαφορά. Αν δεν το κάνει, θα γυρίσει κάποια στιγμή πίσω του και το πλήθος θα έχει σκορπίσει προς διάφορες κατευθύνσεις.