Οταν κυριαρχούν «μικρές μειοψηφίες»

Οταν κυριαρχούν «μικρές μειοψηφίες»

2' 25" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τελικά, το νομοσχέδιο που προβλέπει τη συγχώνευση ή κατάργηση είκοσι παρασιτικών φορέων του Δημοσίου ψηφίσθηκε στη Βουλή. Διερωτώμαι, όμως, για την τελική εντύπωση που αποκόμισαν όσοι παρακολούθησαν τη διαδικασία· τη μάχη που έδωσαν, κυρίως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ομάδα των δύο κυβερνητικών κομμάτων, για να αποτραπεί ή να νοθευτεί ο νέος νόμος. (Με χαρακτηριστικότερη στιγμή τον ιερό αγώνα του εθναμύντορα Αλ. Μητρόπουλου, εναντίον του εθνεπιλήσμονα Κυρ. Μητσοτάκη, για να μην καταργηθεί ο οργανισμός «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».) Σημειωτέον ότι ο οργανισμός αυτός και άλλοι δώδεκα, από τους είκοσι καταργηθέντες, δεν διέθεταν κανέναν υπάλληλο (!). Ενδεχομένως υπήρχαν μόνον τα διοικητικά συμβούλια… Ομως, ας εξαιρέσουμε τη στάση της αντιπολίτευσης, που παραδοσιακά υιοθετεί κάθε «θιγόμενη» ομάδα, έστω και αν αυτή συντίθεται από παρανόμως διορισθέντες, παρασιτικώς «απασχολούμενους» και κάθε λογής σκώλικες του Δημοσίου. Μεγαλύτερη σημασία έχει η στάση των βουλευτών που εναντιώθηκαν και εξακολουθούν να αντιμάχονται την εξυγίανση του δημόσιου τομέα. Και όχι μόνον αυτό. Η συγκεκριμένη συζήτηση στη Βουλή απέδειξε ότι δεν είναι λίγοι οι βουλευτές οι οποίοι δεν διστάζουν να αντιταχθούν, δημόσια και επώνυμα, στο δημόσιο αίσθημα, προκειμένου να υπερασπισθούν (εξίσου συγκεκριμένα) τους εκλεκτούς πελάτες τους.

Ειλικρινά, έχω βαρεθεί να ακούω επί 10ετίες για «μικρές μειοψηφίες» και για «μεμονωμένα κρούσματα». Οχι μόνον για πολιτικούς. Αλλά και για δικαστικούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς, εφοριακούς και πολλούς άλλους απ’ το Δημόσιο. Οπως και για «λειτουργούς» της Εκκλησίας, της παιδείας, της ιατρικής, της νομικής, της δημοσιογραφίας κ.λπ. Εχω αρχίσει να πιστεύω πως οι χαρακτηρισμοί αυτοί δεν αποβλέπουν στην απομόνωση των «επιόρκων», αλλά κυρίως στην αυτοεξαίρεση και στον εξαγνισμό της πλειονότητας του «βαλλόμενου» κλάδου. Και τούτο, διότι (επίσης επί 10ετίες) δεν υπήρξε καμιά πειστική προσπάθεια αυτοκάθαρσης και κολασμού των «επιόρκων» από τα εποπτικά ή τα πειθαρχικά όργανα όλων αυτών των λειτουργών. Αντίθετα, έχουμε όλοι πεισθεί πως οι ελεγκτικοί και οι πειθαρχικοί μηχανισμοί τόσο στον Δημόσιο τομέα όσο και στις κατηγορίες των λοιπών λειτουργών αντέδρασαν παθητικά, με χρονοβόρο διάθεση και αμνηστευτική πρόθεση. Αντί μιας αναγκαίας και τολμηρής αυτοκάθαρσης, επικράτησαν η νοσηρή αλληλεγγύη και η συντεχνιακή αυτοπροστασία. (Πώς αλλιώς να αιτιολογηθεί η ατιμωρησία καταχραστών του δημοσίου χρήματος ή ακόμη και καταδικασθέντων εγκληματιών, που εξακολουθούσαν, έγκλειστοι στις φυλακές, να μισθοδοτούνται;)

Ωστόσο, οφείλω να επανέλθω στην αφορμή του σημερινού σημειώματος, επικαλούμενος και τη λαϊκή πεποίθηση πως «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι». Πιστεύω ότι αρκετοί πολιτικοί, που αποδεδειγμένα πρωτοστάτησαν στην πολιτική φαυλότητα των τελευταίων 10ετιών, θα ’πρεπε προ πολλού να έχουν εξοβελιστεί από τα κόμματά τους. Εννοώ κορυφαίους υπουργούς, οι οποίοι συνέπραξαν και επέσπευσαν τη χρεοκοπία της χώρας, με εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς, με πρόσθετες και επαχθείς δουλείες, για την καταρρέουσα οικονομία. Χωρίς να το θεωρώ κορυφαίο παράδειγμα φαυλότητος, αναφέρομαι και στον «μονοήμερο» πρόεδρο της Βουλής. Στις λίγες ώρες της «θητείας» του, έσπευσε να διορίσει την κόρη του. Δεν αποπέμφθηκε αμέσως από το κόμμα του, αλλά προκάλεσε (περίπου ύστερα από διετία) τη διαγραφή του, για να ιδρύσει το κόμμα Ενωση για την Πατρίδα και τον Λαό, διεκδικώντας την ψήφο μας στις ευρωεκλογές. (Τουλάχιστον αυτός «αμάρτησε για το παιδί του»)…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή