Θρυμματισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος αρχίζουν να καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις εν όψει των ευρωεκλογών του προσεχούς Μαΐου. Οσο και εάν ηχεί δυσάρεστο πρόκειται για ενδεχόμενο εκ των πραγμάτων κατανοητό και ως εκ τούτου αναμενόμενο. Η σάρωση του οικονομικού συστήματος θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην αποσύνθεση και των κομμάτων, που διαχειρίστηκαν την εξουσία στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως. Το αντίθετο θα ήταν παράδοξο και αφύσικο.
Εκ των πραγμάτων οδηγούμεθα σε μία κατάσταση, ανάλογη εκείνης που ανέκυψε από τις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950, όταν η κάλπη ανέδειξε έντεκα κόμματα στη Βουλή και τρεις ανεξαρτήτους.
Ηδη από τον Νοέμβριο του 1949, ο Γεώργιος Βλάχος σε άρθρο του στην «Καθημερινή» προεξοφλούσε ότι η επόμενη Βουλή θα ήταν μωσαϊκό, «ένα πλήθος αρχηγών, κομμάτων, ανθρώπων που κανένα των μόνον δεν θα ημπορή να δώση κυβέρνησιν» αλλά κατέληγε με τρόπο κρυπτικό ότι «υπάρχει η λύσις».
Την επομένη, η εφημερίδα «Ελευθερία» απεκάλυπτε «συνωμοσία», στην οποία μετείχε και το «καρτέλ του Τύπου» για κάθοδο του Αρχιστρατήγου Αλέξανδρου Παπάγου, επικεφαλής κόμματος, που θα εστέγαζε πολιτικούς από την άκρα Δεξιά έως την Αριστερά.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που περιφέρονται εδώ και μήνες αναζητώντας πρόσωπο που θα μπορούσε να συσπειρώσει τους πολίτες, να δημιουργήσει «ρεύμα». Κατεστημένο όμως δεν υπάρχει πλέον εν αντιθέσει με το παρελθόν. Προσωπικότητες, που να συνδέθηκαν με τις τύχες του έθνους έχουν εκλείψει από καιρό. Ως εκ τούτου αντί «νέου Παπάγου» και «Ελληνικού Συναγερμού» ανέκυψε ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης και το «Ποτάμι». Για μία φορά ακόμη η ιστορία επαναλαμβάνεται ως παρωδία ή μάλλον ως θεατρική παράσταση, επαρχιωτικής εμπνεύσεως.
Από το σκηνικό λείπει ασφαλώς η εμβληματική προσωπικότητα του Αμερικανού πρέσβη Τζον Πιουριφόι, που έφθασε στην Αθήνα το 1950. Οι παρεμβάσεις του, που επί δεκαετίες χαρακτηρίζονταν ως απαράδεκτες και ωμές, ήσαν, σε σύγκριση με ό,τι συμβαίνει σήμερα, τρυφερά θωπεύματα υψίστης διακριτικότητος. Ουδεμία σχέση με τις δημόσιες δηλώσεις -χαρακτηριστικής γερμανικής τραχύτητος- του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Κύριος οίδε τι ακούν κατ’ ιδίαν τα μέλη της κυβερνήσεως, όταν επινοούν τεχνάσματα για να παραπλανήσουν τους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας.
Η ελληνική κυβέρνηση ζει μία σχιζοειδή αντίφαση. Οι ενέργειές της καθορίζονται με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές του προσεχούς Μαΐου, ζει το άγχος της κατισχύσεως του ΣΥΡΙΖΑ και απομειώσεως των ποσοστών του κυβερνητικού συνασπισμού, ενώ η Ευρωπαϊκή Ενωση απαιτεί συμμόρφωση της χώρας με τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει έναντι των δανειστών.
Κάποιος συμβιβασμός θα επιτευχθεί, αναμφιβόλως. Η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και η λοιπή αντιπολίτευση θα δώσουν την δική τους ερμηνεία, με τρόπο κατηγορηματικό και άναρθρο, και η ελληνική οπερέτα θα αφήσει έκπληκτους για μία φορά ακόμη τους θεατές του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Σε σύγκριση με τα συμβαίνοντα τη σήμερον, το 1950 φαντάζει έτος πολιτικού επαγγελματισμού εντυπωσιακής ποιότητος.