Παλαιά, κλασική, η παρακάτω ιστοριούλα που την υπενθυμίζω με κίνητρα αγαθά. Μπας κι ευθυμήσουμε λίγο. Εχει συστατικά ανεκδότου, παραβολής και δυτικότροπης ειρωνείας. Από τον πρωταγωνιστή της δεν έλειπε τίποτα. Επαγγελματικά και κοινωνικά καταξιωμένος, ζάπλουτος. Αξιοζήλευτος. Και η σύζυγός του μια από τα ίδια. Είχαν και δύο παιδιά-θαύματα που πρώτευαν σε όλα. Μια οικογένεια διαφήμιση της τελειότητας. Ωσπου ένα γκρίζο πρωινό εισέβαλε στον νου και στην ψυχή του ήρωά μας ένα σαράκι που τον ρώτησε πιεστικά: «ποιο είναι το νόημα της ζωής;». Ετσι ξαφνικά, τον έζωσαν άγνωστα φίδια και κάθε βράδυ τον επισκέπτονταν ονειρωδυνίες. Ο αστάθμητος παράγοντας που λέμε. Τραντάχτηκε συθέμελα χωρίς να καταλαβαίνει πόσο αχάριστος γινόταν αυτός, ένας Γκαστόνε της ζωής. «Πάει, τον χάνουμε» είπαν οι φίλοι του, όταν τους ανακοίνωσε ότι θα πάει να συναντήσει τον Δάσκαλο, γιατί ήταν στοίχημα ζωής να μάθει, πριν φύγει από τη ζωή, «ποιο είναι το νόημα της ζωής». Ο Δάσκαλος ζούσε κάπου στο Νεπάλ (σε μια απλή σπηλιά εννοείται) και παρά τον ασκητικό του βίο, είχε με τη βοήθεια του Διαδικτύου, πιστούς και θαυμαστές σε όλη την οικουμένη.
Μετά χιλίων κόπων και βασάνων και ύστερα από έξι μήνες στη λίστα αναμονής, ο κάτισχνος πια αναζητητής θα έβλεπε τον Δάσκαλο. Για ένα λεπτό. Μπήκε στη σπηλιά τρεμάμενος. Με χαμηλωμένο βλέμμα, στο ημίφως, διέκρινε μια απόκοσμη φιγούρα σε απόλυτη ακινησία, ένα μέτρο πάνω από τη γη. Ηταν ο Δάσκαλος. Ψελλίζοντας, αφού είπε με όσα ψήγματα έπαρσης του είχαν απομείνει από πόσο μακριά ερχόταν και πόσο πολύ περίμενε, ρώτησε ευθέως: «Ποιο είναι το νόημα της ζωής;»
Ο Δάσκαλος, αφού τον ζύγισε αστραπιαία με το βλέμμα του, στοχάστηκε για δευτερόλεπτα πριν απαντήσει: «Το ποτάμι». Ο δικός μας ένιωσε να τον διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. Αφησε σπίτι, φίλους, δουλειά, πέρασε κακουχίες, για να ακούσει αυτό; Θόλωσε, πέτρωσε το σάλιο του και ξεπερνώντας το δέος, ούρλιαξε με μείγμα έκπληξης και απογοήτευσης: «Το ποτάμι;». Ο δάσκαλος ταράχτηκε. Πρώτη φορά αμφισβητούσαν την αυθεντία του – έτσι φαίνεται το εξέλαβε. Γούρλωσε τα μάτια, έγινε ανθρώπινος, και ρωτώντας αυτός πια με αγωνία «τι, δεν είναι το ποτάμι;» σωριάστηκε καταγής…
Σωστά μαντέψατε. Ο ήρωας που έβγαλε νοκ άουτ τον Δάσκαλο ήταν Ελληνας. Ανέσυρα την παραπάνω ιστοριούλα, με τη σκέψη πρώτα σε σας αναγνώστες, και κατόπιν εξ αντανακλάσεως σε όλους όσοι ειρωνεύονται και σχολιάζουν αφ’ υψηλού -ανάμεσά τους και παλιές καραβάνες του δημόσιου βίου- το νεοσύστατο πολιτικό σχήμα με ηγέτη τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη, «Το Ποτάμι». Μη έχοντας παραδειγματιστεί από σωρεία ανεπίτρεπτων, υπερφίαλων, χαρακτηρισμών του παρελθόντος, π.χ. «ο κύριος τίποτα», τηλεαστέρα τον ανεβάζουν, πυροτέχνημα τον κατεβάζουν. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Οι έχοντες ώτα αντιλαμβάνονται ότι «ο Σταύρος» γίνεται μόδα, ιδιαίτερα στους νεότερους. Τόσο απλά. Θυμάστε το Λαζοπουλικόν «πάμε πλατεία;». Τόσο απλά.