«Ουμπιακός γεννιέσαι. Γαλουχείσαι μεγαλώνοντας στην πειραιώτικη μαγκιά, στην πειραιώτικη ντομπροσύνη. Δεν μπορείς να είσαι Ολυμπιακός και να μην είσαι “αρρωστάκι”». Είναι Απρίλιος του σωτηρίου έτους 2012 και το «αρρωστάκι», ο γεννημένος Ολυμπιακός, αυτός που γαλουχήθηκε μεγαλώνοντας στην πειραιώτικη μαγκιά και την εκπορευόμενη ντομπροσύνη, είναι αναπληρωτής υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ενόψει των εκλογών, μετά την ευτυχή έκβαση των οποίων ο ίδιος θα προβιβασθεί από αναπληρωτής σε σκέτο υπουργό Παιδείας, παραχωρεί συνέντευξη στην εφημερίδα «Ο Γαύρος». Ως καθηγητής των πολιτικών επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ο κ. Αρβανιτόπουλος δείχνει πως μπορεί να εκτιμήσει την «τιμημένη φανέλα του θρύλου», εκθέτει με τη γνωστή πειραιώτικη ντομπροσύνη τις απόψεις του για το ποδόσφαιρο, αλλά και για το μπάσκετ, αποκαλύπτει με περισσή παρρησία πως ανταγωνίζεται τον κύριο Σαμαρά στο στάδιο των ολυμπιακών αισθημάτων, σεμνύνεται για την πρωτιά που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις στην Α΄ Πειραιά και προτρέπει τον λαό να δώσει αυτοδυναμία στη Νέα Δημοκρατία. Οταν δε ο συνομιλητής του του επισημαίνει ότι έτσι όπως μιλάει, αν και φοράει κοστούμι, δεν θα του κάνει εντύπωση αν τον δει στη «Θύρα 7», ο κ. Αρβανιτόπουλος, ως υπουργός αναπληρωτής της Παιδείας, του το κόβει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δεν πρέπει να του κάνει εντύπωση. «Μεγαλώσαμε τρυπώνοντας στο Καραϊσκάκη, σκαρφαλώνοντας σε σιδεριές και κάγκελα για να κλέψουμε μια ματιά από τη μαγεία του Δεληκάρη, του Τριαντάφυλλου…» – όπου η χρήση του πληθυντικού μεγαλοπρεπείας με δυσκολία πνίγει τον λυρικό λυγμό της μαγείας. Τόσο απλά, τόσο ντόμπρα και τόσο καθαρά.
Οχι, μη βιαστείτε να καταλήξετε στα συνήθη συμπεράσματα της συγκατάβασης, του τύπου «τι κάνει ο άνθρωπος για να εκλεγεί» και «τι λέει ο άνθρωπος για να γίνει υπουργός». Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες δημοκρατικές οικογένειες και στο κάτω κάτω ένας υπουργός Παιδείας που είναι και καθηγητής πανεπιστημίου δικαιούται και να αγαπάει το ποδόσφαιρο, και να πηγαίνει στο γήπεδο, και να είναι Ολυμπιακός, πολλώ γε μάλλον αν είναι από γεννησιμιού του. Τα προβλήματα αρχίζουν από τη στιγμή που σε αναγκάζει να αναρωτηθείς με ποια κριτήρια επιλέγει τους συνομιλητές του, εν προκειμένω τον «Γαύρο» και ποια αδρανή υλικά οργανώνουν το οικοδόμημα της ψυχής του, όταν ο ίδιος σου μιλάει για «πειραιώτικη μαγκιά». Διότι, όσο κι αν έχουμε παραιτηθεί από τις απαιτήσεις μας απέναντι στο πολιτικό προσωπικό της χώρας -και την ακαδημαϊκή μας κοινότητα- δικαιούμεθα να απορούμε και να εξιστάμεθα όταν ο υπουργός Παιδείας επαίρεται για το κληροδότημα της μαγκιάς του ή χαλαρώνει στα μπουζούκια σαββατόβραδο όταν καιγόταν η Αθήνα το 2008 όπως ο κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης, προκάτοχος του κ. Αρβανιτόπουλου.
Δεν ξέρω αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει τις μεγάλες στιγμές από τη θητεία του φίλαθλου υπουργού. Εκείνο που σκεφτόμουν, αντιθέτως, είναι ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον κάποια υπέρτατη δύναμη, κάτι ανάμεσα σε τρεις ιεράρχες και Αη Γιώργη καβαλάρη έχει θέσει υπό την προστασία της την ελληνική παιδεία. Διότι αν σκεφτείς ότι οι τύχες της κρέμονται από τη σύγκρουση ανάμεσα στην πειραιώτικη ντομπροσύνη του γεννημένου Θρύλου υπουργού από τη μια, και τον μεγάλο κωμωδιογράφο του εαυτού του θεατρικό συγγραφέα, σκηνοθέτη, ηθοποιό και φιλόσοφο Θεοδόση Πελεγρίνη, τότε μάλλον πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που το Πανεπιστήμιο Αθηνών έκλεισε μόνον για μερικούς μήνες και όχι οριστικά και διά παντός. Και είναι η αλήθεια ότι αν υπήρχε φοιτητικό κίνημα και όχι αυτό το σερνάμενο λούνα παρκ του κομματικού συνδικαλισμού, η απαίτηση για λίγη σοβαρότητα από την πολιτική και ακαδημαϊκή ηγεσία της Παιδείας θα ήταν σήμερα πιο επίκαιρη παρά ποτέ.