Απ’ όποια σκοπιά και αν δει κανείς το «Ποτάμι», οι κοινωνικές δεξαμενές από τις οποίες αντλεί το κύριο μέρος της υποστήριξής του και η πορεία που καταγράφει επιτρέπουν κάποιες πρώτες εκτιμήσεις για την επιρροή που θα έχει το προσεχές διάστημα στο πολιτικό σκηνικό.
Το κύριο πλήγμα θα υποστούν οι σχηματισμοί που υπάρχουν σήμερα στον ευρύτερο χώρο από το Κέντρο μέχρι και την Αριστερά. Υπό αυτό το πρίσμα, ως το κόμμα που προσβλέπει στην ανατροπή του υφιστάμενου σκηνικού και την αξιοποίηση της κοινωνικής δυσφορίας, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να χάσει τα περισσότερα από την παρουσία του νέου κόμματος, κάτι που εξηγεί και τις σπασμωδικές αντιδράσεις κάποιων στελεχών του. Μέχρι και καταγγελίες περί «εξυπηρέτησης συμφερόντων του ξένου παράγοντα» εκτόξευσαν υποστηρικτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ενα καλό ποσοστό του «Ποταμιού» στις ευρωεκλογές δεν θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να καταγράψει το επιθυμητό αποτέλεσμα και θα θολώσει, αν δεν αντιστρέψει, το πολιτικό μήνυμα που η αξιωματική αντιπολίτευση ήλπιζε ότι θα προκύψει από την αναμέτρηση του Μαΐου. Μια τέτοια αρνητική εξέλιξη θα οδηγήσει σε μια φάση εσωστρέφειας που θα φέρει στην επιφάνεια την υποβόσκουσα σύγκρουση ανάμεσα στις περισσότερο ρεαλιστικές απόψεις, που για ευνόητους λόγους αναπτύσσονται το τελευταίο διάστημα όλο και πιο έντονα από τους κ. Δραγασάκη, Σταθάκη κ.ά. και την Αριστερή Πλατφόρμα του κ. Λαφαζάνη. Ενα αποτέλεσμα κατώτερο των προσδοκιών θα αναγκάσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να εστιάσει στη διασφάλιση της ενότητας και στην προετοιμασία μιας πιο αποτελεσματικής αντιμετώπισης του «Ποταμιού» στο μέλλον, αναβάλλοντας για αργότερα το πιεστικό αίτημα για εκλογές «εδώ και τώρα». Ιδιαίτερα, δε, από τη στιγμή που το μέχρι τώρα νεφελώδες και ασαφές πολιτικό στίγμα του «Ποταμιού» διευκολύνει την προσέλκυση ευρύτερων δυνάμεων.
Με δεδομένη την παραπάνω αλληλουχία, αν το «Ποτάμι» διατηρήσει ή αυξήσει τη δυναμική που εμφανίζει αυτή τη στιγμή θα αναδειχθεί σε παράγοντα, αν όχι και σε πρωταγωνιστή, του μετεκλογικού τοπίου. Η παρουσία του θα ανατρέψει τους υφιστάμενους συσχετισμούς. Αλλωστε, ήδη αποδυναμώνει κόμματα και προκαλεί ανησυχία σε όλους. Το σημαντικότερο είναι όμως ότι, σε αντίθεση με την παραδοσιακή ερμηνεία που θα έδινε κάποιος στον κατακερματισμό δυνάμεων ως προπομπό αποσταθεροποίησης, σε αυτήν την περίπτωση οι εξελίξεις θα είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Θα υπάρξει σταθερότητα με την έννοια ότι κανείς δεν θα θέλει προσφυγή στις κάλπες. Ηγεσίες, αλλά και μεμονωμένοι βουλευτές θα θέλουν να «αγοράσουν χρόνο». Η δε «παραδοχή» του Σταύρου Θεοδωράκη ότι αν χρειασθεί, θα συνεργασθεί «ακόμη και με τον διάβολο», εκπέμπει έναν ευπρόσδεκτο ρεαλισμό, και έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την εμμονή των περισσότερων παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων που προεκλογικά διατυμπανίζουν την κάθετη αντίθεσή τους σε κάθε είδους συνεργασία, προφανώς σε μια απόπειρα να συσπειρώσουν τους οπαδούς τους και να αποτρέψουν κάθε φυγόκεντρη δύναμη, και όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες πράττουν το αντίθετο.
Τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή, με τις αγορές να εκπέμπουν τα πρώτα διστακτικά μηνύματα εμπιστοσύνης, τα sprends να μειώνονται, και τη χώρα να ετοιμάζεται για μια περιορισμένη επιστροφή στις διεθνείς αγορές, η εμφάνιση του νέου κόμματος μπορεί να διασφαλίσει την πολιτική σταθερότητα, με την έννοια ότι θα παρατείνει τον πολιτικό βίο της παρούσας κυβέρνησης που, έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες, αποτελεί προαπαιτούμενο για την επιστροφή στην ανάκαμψη και τη διαχείριση, με ταχείς ρυθμούς, της διασφάλισης της βιωσιμότητας του χρέους.
Εάν, λόγω «Ποταμιού» το αποτέλεσμα της αναμέτρησης του Μαΐου δεν γεννά αμφισβήτηση της κυβέρνησης και πολιτική αβεβαιότητα, θα δοθεί στον κ. Σαμαρά ο χρόνος να αποδείξει κατά πόσον όντως περάσαμε τον κάβο, αλλά και να διαπραγματευθεί, και να πιστωθεί, την όποια ελάφρυνση χρέους. Η εξέλιξη αυτή θα δημιουργήσει ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο για την πολιτική αντιπαράθεση στις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε και αν διεξαχθούν αυτές.