Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τον δημόσιο διάλογο με αφορμή το βιβλίο του ισοβίτη Δημήτρη Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Υπήρξε πολύ ανάθεμα, περίσσεψαν οι δηλώσεις απέχθειας προς τον ίδιο, την οργάνωσή του, τους συνεργάτες του και τον εκδοτικό οίκο που εξέδωσε αυτό το βιβλίο. Δεν εννοώ τους συγγενείς των θυμάτων, καθώς θεωρώ ότι είναι απολύτως θεμιτή η όποια οργισμένη τους αντίδραση. Για εμάς, η τρομοκρατία είναι ένα φαινόμενο προς ανάλυση και αντιμετώπιση. Για εκείνους είναι ο ίδιος ο θάνατος που πήρε αγαπημένους.
Αναφέρομαι στους διανοούμενους και πολιτικούς που κατήγγειλαν την έκδοση ως φαινόμενο νοσηρό, καταλογίζοντας δόλο και προσπάθεια εξωραϊσμού μιας δολοφονικής καριέρας στον συγγραφέα και κίνητρα ταπεινά, κερδοσκοπίας, στον εκδοτικό οίκο. Κανείς βεβαίως δεν πρότεινε την απαγόρευση του βιβλίου. Οχι ανοιχτά. Ολοι περιορίστηκαν στην ηθική καταδίκη. Ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος μάλιστα χαρακτήρισε νοσηρή και μακάβρια τη στάση όσων το αγοράζουν ικανοποιώντας και μόνο «την περιέργειά τους για το πώς ένας δολοφόνος δολοφονεί τα θύματά του». Ο Πέτρος Μάρκαρης, ο Θεόδωρος Πάγκαλος και άλλοι κινήθηκαν στο ίδιο μήκος κύματος. Εχω την εντύπωση ότι κανείς δεν άρθρωσε πρόταση απαγορεύσεως καθώς δεν είναι πολιτικά ορθό.
Θα έπρεπε άραγε; Μήπως είναι ένα όπλο για τις ευρωπαϊκές Δημοκρατίες του 21ου αιώνα να επιστρέψουν στην εποχή των απαγορεύσεων; Μήπως νόμοι που επιβάλλουν τη σιωπή μπορούν να εξαλείψουν τις αιτίες που γεννούν τα φαινόμενα της βίας στον σύγχρονο κόσμο;
Ποτέ με ανάθεμα και κατάρες δεν λύθηκαν κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Συλλάβαμε και δικάσαμε τους τρομοκράτες της 17Ν ως κοινούς δολοφόνους. Δεν βρήκαμε το κουράγιο να αντιπαρατεθούμε ανοιχτά, ιδεολογικά, πολιτικά. Να απομυθοποιήσουμε τους θρύλους του αίματος. Αποτέλεσμα; Νέες γενιές τρομοκρατών, ακόμη χειρότερων, ξεχύθηκαν στους δρόμους. Προφανώς ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη επιθυμεί το κέρδος και από αυτή την έκδοση. Για κάθε του επιλογή κρίνεται. Το ίδιο το βιβλίο πάντως θα μπορούσε να αποτελέσει λαμπρή ευκαιρία για μια επίθεση των ιδεών της ελευθερίας απέναντι στον τρομοκρατικό ζόφο.