Αλλάζει το σκηνικό ερήμην του ΣΥΡΙΖΑ

Αλλάζει το σκηνικό ερήμην του ΣΥΡΙΖΑ

2' 26" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές μας και η θεαματική βελτίωση της ευρωπαϊκής εικόνας της χώρας ασφαλώς δεν σηματοδοτούν το τέλος της κρίσης. Ομως, το βέβαιον είναι πως αλλάζουν άρδην το πολιτικό σκηνικό, ενόψει των εκλογών του Μαΐου. Κατά πρώτο λόγο εκφυλίζεται καταφανέστατα η σύγκρουση μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών». Διότι, μέσα στο επόμενο δίμηνο θα εκταμιευθεί η δόση των 11,8 δισ. ευρώ, δρομολογείται η επιτυχής έξοδος στις αγορές και αναμένεται σημαντική απόφαση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Δηλαδή προδιαγράφεται το τέλος των Μνημονίων και η αποτίναξη της ξένης δεσποτείας. Θα συμφωνήσω με όσους πιστεύουν πως όλα αυτά αποτελούν ακόμη μια προσδοκία. Θα διαφωνήσω, όμως, με εκείνους που διατείνονται πως τα προαναφερθέντα συνιστούν μια μεγάλη απάτη εις βάρος του ελληνικού λαού και ότι μετά τον Μάιο μας περιμένει ένα νέο -και πιο επώδυνο- Μνημόνιο. Αυτό ακριβώς πράττει ο ΣΥΡΙΖΑ. Χλευάζει και πυροβολεί την ελπίδα, ενώ ταυτόχρονα ομνύει στην καταστροφή και διακηρύσσει την απόγνωση. Ομως η ελπίδα δεν ταυτίζεται με τη σημερινή κυβέρνηση, την οποία ο κ. Τσίπρας βδελύσσεται και, θεμιτά ως αντιπολίτευση, καταπολεμά λυσσωδώς. Δικαίωμα σ’ αυτήν έχουν όλοι οι άνθρωποι, αρνούμενοι να παραδοθούν αμαχητί στην απελπισία και στο «μοιραίο».

Αν για τον κ. Τσίπρα οι αλήθειες αυτές δεν είναι κατανοητές, ας τον προβληματίσουν τα εξής δεδομένα. Το κόμμα του, σε διάστημα μιας 4ετίας, εκτινάχθηκε από το 4%, στο 28%. Οχι γιατί μέσα από τις 12 συνιστώσες του ξεπήδησε κάποια θαυματουργός λύση για το πρόβλημα της χώρας, την οποία ενθουσιωδώς υιοθέτησε το 1/3 των ψηφοφόρων. Αντίθετα το κόμμα του, ως «εναλλακτική λύση», πρότεινε την ασάφεια, την πολυγλωσσία και την ανασφάλεια. Το μόνο που κατόρθωσε ήταν να συσπειρώσει την απογοήτευση, την οργή και την απόρριψη. Ομως, εξίσου βέβαιον είναι ότι ουδέποτε και ουδαμού κατόρθωσε ένα κόμμα να μακροημερεύσει (στις σημερινές εκλογικές διαστάσεις του ΣΥΡΙΖΑ), βασιζόμενο στην καταγγελία και στην αποδοκιμασία των «αντιπάλων». Το ίδιο ισχύει για τους ΑΝΕΛ, που δοκιμάζονται ήδη από ραγδαία συρρίκνωση, εν μέρει δε για τη Χ.Α. και τη ΔΗΜΑΡ. Εν πολλοίς και η Χ.Α. αξιοποίησε την οργή και την τάση απόρριψης των συστημικών κομμάτων, ενώ η ΔΗΜΑΡ απέτυχε να ξεπεράσει το φοβικό σύνδρομο της παλαιάς Αριστεράς, που τρέμει στο ενδεχόμενο μιας συνεργασίας με «αστικά κόμματα». Ετσι, ο κ. Κουβέλης οδήγησε το κόμμα αυτό από μέτοχο λύσης σ’ ένα τυχόν κυβερνητικό αδιέξοδο, σε μέρος του πολιτικού μας προβλήματος.

Τέλος, όσον αφορά το «Ποτάμι», ο Σταύρος Θεοδωράκης κατορθώνει, μέχρι στιγμής, να εκφράσει τη μερίδα των ψηφοφόρων που μετέχουν στη συντελούμενη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Πρόκειται για μια κινούμενη μάζα ψηφοφόρων, που εξακολουθεί να αναζητεί την ελπίδα. Κάτι που ασφαλώς μπορούσε να εκφράσει «η κίνηση των 58 προσωπικοτήτων». Αυτή, όμως, διαλύθηκε, γιατί δεν μπόρεσε να αναδείξει αρχηγό. Το «Ποτάμι» φούσκωσε, διότι ξεκίνησε με αρχηγό, χωρίς (μέχρι τώρα) να ονοματίσει τη στελέχωσή του… Φίλες και φίλοι. Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται απίστευτα και θολά. Ομως, έτσι νομίζω πως διαμορφώνεται το πολιτικό μας σκηνικό, ενόψει των εκλογών του Μαΐου. Και ως ψηφοφόρους, ας μας φωτίσει ο Θεός…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή