Της ανοίξεως η χλιαρή πνοή ενίοτε προκαλεί ορμονικόν αναβρασμόν ο οποίος, εάν δεν βρει την επιθυμητήν διέξοδον διαταράσσει την επικοινωνία μεταξύ των ατόμων και οδηγεί σε συγκρούσεις, όπως αυτές που συγκλόνισαν τα θεμέλια της δημοκρατίας μας ανάμεσα στους αγελαδοτρόφους βουλευτές και τους λοιπούς, οι οποίοι δεν έχουν νιώσει ποτέ τον καημό του αρμέγματος. Ενίοτε, όμως, η ίδια αυτή πνοή οδηγεί σε καταλλαγή των εξημμένων ηθών και με τη συνδρομή του αρώματος της νεραντζιάς -νερολί κατά τους μερακλήδες- σε καταστολή της επαναστατικής διάθεσης, σε εναγκαλισμούς και σε μια γενικευμένη διάθεση τρυφερότητας του ενός προς τον άλλον. Διότι ο μεν κ. Σπηλιωτόπουλος μπορεί να είναι έτοιμος να δώσει και την ψυχή του ακόμη για τη φωταγώγηση της Αθήνας, ο κ. Δραγασάκης όμως, αν και ουδόλως υποψήφιος στις επερχόμενες πολυμορφικές εκλογικές αναμετρήσεις, τώρα που πέρασαν αι φρικταί ειδοί του Μαρτίου, αποφάσισε να στείλει μήνυμα πολιτικής αγάπης προς τους έως προχθές καταπατητές της εθνικής μας ανεξαρτησίας, υπερηφανείας, αξιοπρεπείας και ό,τι προαιρείσθε. Ζητώ συγγνώμη για τη λυρική αδολεσχία για την οποία λιγότερο ευθύνονται τα αρώματα της άνοιξης και περισσότερο ο φόβος της επαπειλούμενης πλήξης, ο οποίος με κατέλαβε μόλις διάβασα την ομιλία του κ. Δραγασάκη προς τους εκπροσώπους του γερμανικού Κοινοβουλίου. Εάν όντως ισχύουν τα όσα είπε τότε, η πολιτική μας ζωή κινδυνεύει να χάσει το ιδιαίτερο αυτό άρωμα της έστω κατά φαντασίαν επανάστασης που κρατάει την αδρεναλίνη της ρητορείας στα απαιτούμενα για την υψηλοφροσύνη και την ψυχαγωγία μας επίπεδα. Εάν όντως ισχύουν τα όσα δήλωσε ο κ. Δραγασάκης, φοβούμαι πολύ πως θα αναγκασθούμε να πορευθούμε από ’δω και πέρα χωρίς κατακτητές, χωρίς δωσίλογους, χωρίς προδότες και χωρίς υπηρέτες συμφερόντων ξένων προς τα δικά μας.
Παραθέτω ένα τμήμα της ομιλίας του προς τα μέλη της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του γερμανικού Κοινοβουλίου: «Εχουμε πλήρη επίγνωση ότι η κρίση είναι δική μας, ότι πρέπει να κάνουμε βαθιές αλλαγές στο φορολογικό σύστημα, στη δημόσια διοίκηση, στη λειτουργία του κράτους, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς… Απ’ αυτή τη σκοπιά προσεγγίζουμε το πρόβλημα και όχι από μια σκοπιά η οποία θεωρεί ότι μας φταίνε οι ξένοι για το πρόβλημά μας…». Δεν αμφιβάλλω ότι άλλοι, σωφρονέστεροι εμού, θα βιαστούν να επικροτήσουν την απόπειρα του κ. Δραγασάκη να στρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τον άξονά του. Πλην όμως ας μη βιαστούν και τόσο διότι ο κ. Λαφαζάνης, του λεγομένου «αριστερού ρεύματος», έσπευσε να αποκαταστήσει την επαναστατική τάξη παραγράφοντας τις εαρινές παρεκτροπές του συντρόφου του. «Ο ΣΥΡΙΖΑ εμμένει στις αποφάσεις του, στον ριζοσπαστικό εναλλακτικό δρόμο». Δεν θα κάνω τον κόπο να αναρωτηθώ επί της ουσίας του ριζοσπαστισμού του κ. Λαφαζάνη και των διαφορών του με τον κ. Δραγασάκη, αν αυτές εστιάζονται, ας πούμε στη διοίκηση, στη φορολογία, στη λειτουργία του κράτους ή της διαφθοράς. Διότι πολύ απλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει καμιά ουσία. Ή μάλλον, για να ακριβολογώ, το μόνο σοβαρό συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω απ’ όλον αυτόν τον εαρινό αναβρασμό, τη γλυκιά ανάσα με το άρωμα της νεραντζιάς που φρεσκάρει τα μυαλά της πολιτικής μας ζωής είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποκαταστήσει μέρος της νεανικής του γοητείας, ευφημισμός για το «αισθάνεται πως γερνάει», αναζητεί τρόπους για να τονώσει το μυστήριο περί την ύπαρξή του. Τι θέλει άραγε και τι ζητάει από τη ζωή μας; Γιατί ρουφάει έτσι νωχελικά το φραπουτσίνο του; Θέλει την Ευρώπη ή μήπως θέλει κάτι άλλο;
Ορισμένοι θα μιλήσουν για απουσία πολιτικής που υποκαθίσταται από τα μυστηριακά πηγαινέλα, έτσι για να μας κρατάνε σε εγρήγορση και αγωνία ώς την τελευταία στιγμή. Ή μήπως δεν είναι τίποτε απ’ όλ’ αυτά, μια απλή πνοή της άνοιξης.