Την περασμένη εβδομάδα ήμουν προσκεκλημένος της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης για μία από τις σημαντικότερες συναυλίες της τα τελευταία χρόνια, υπό τη διεύθυνση του διακεκριμένου συνθέτη Μάικλ Νάιμαν.
Θεωρούσα αυτονόητο ότι το κοντσέρτο θα δινόταν στο Μέγαρο Μουσικής της πόλης για όλους τους προφανείς λόγους: κατάλληλες εγκαταστάσεις, χωρητικότητα, κύρος.
Πολύ γρήγορα αποδείχθηκε πως είχα μαντέψει λάθος. Η ΚΟΘ, ο βασικός εκπρόσωπος της μουσικής στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας (θυμίζουμε ότι η Θεσσαλονίκη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων δεν διαθέτει όπερα ή άλλα σημαντικά μουσικά σύνολα αυτής της κλίμακας), δεν έχει την (ανεπίσημη) έδρα της στο Μέγαρο Μουσικής της πόλης, αλλά στην αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου! Ευτυχώς, η αίθουσα διαθέτει καλή ακουστική και το μνημόνιο συνεργασίας ανάμεσα σε ΚΟΘ και ΑΠΘ έχει αποδώσει καρπούς: χάρη σε αυτήν την ανεξήγητη «παραφωνία», οι φοιτητές έχουν πλησιάσει τα είδη της μουσικής που παίζει η Ορχήστρα, κάτι εξαιρετικά αμφίβολο αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί πιο… φυσιολογικά και το «σπίτι» της ΚΟΘ ήταν το Μέγαρο Μουσικής.
Η πραγματικότητα είναι ότι το ΜΜΘ φιλοξενεί συναυλίες της ΚΟΘ, αλλά όχι τόσο συχνά όσο ενδεχομένως θα εύχονταν ή θα ήλπιζαν η διοίκηση και οι μουσικοί της Ορχήστρας. Ο λόγος είναι ο εξής: ενώ ισχύει η συμφωνία δωρεάν παραχώρησης των εγκαταστάσεων του ΜΜΘ για 25 εμφανίσεις της ΚΟΘ, η τελευταία είναι μάλλον φειδωλή στην αξιοποίηση αυτής της δυνατότητας, καθώς η «δωρεάν» παραχώρηση δεν είναι τόσο δωρεάν. Το ΜΜΘ επικαλείται λειτουργικά έξοδα της τάξης των 5.500 ευρώ ανά βραδιά, οικονομική απαίτηση στην οποία δύσκολα μπορεί να ανταποκριθεί ένας οργανισμός με ετήσια επιχορήγηση 500.000 ευρώ.
Απ’ όσο γνωρίζω, η κατασκευή του ΜΜΘ χρηματοδοτήθηκε τόσο από το υπουργείο Πολιτισμού όσο και από το Β΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Το ίδιο το οικόπεδο 18 στρεμμάτων παραχωρήθηκε από το ελληνικό Δημόσιο. Κι όμως! Για να παίξει η ΚΟΘ χρειάζεται να πληρώσει 5.500 ευρώ για μία συναυλία.
Θα πίστευε κανείς ότι εν έτει 2014 το ελληνικό κράτος θα είχε βρει λύσεις σε αδιανόητες καταστάσεις που μας κληρονόμησε το πρόσφατο παρελθόν. Αλλά η διοίκησή μας πάντα έχει τον τρόπο να μας εκπλήσσει.