Σχεδόν με βεβαιότητα προβλέπεται ότι η κυβερνητική πλειοψηφία θα υπερψηφίσει το πολυνομοσχέδιο, το οποίο ο πρωθυπουργός θεωρεί «τελικό», για την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια. Η βεβαιότητα πηγάζει μόνον από την απλή λογική, που θεωρεί αυτονόητο ότι δεν θα υπάρξει κανείς τόσο ηλίθιος ή αυταπόδεικτα ύποπτος, ο οποίος θα ανατρέψει την καρδάρα με το γάλα, την κρίσιμη και (κατά τους κυβερνώντες) ύστατη δοκιμασία της χώρας. Θεωρώντας, λοιπόν, την επιψήφιση σχεδόν δεδομένη, ας σταθούμε στα διδάγματα και στις επιπτώσεις, που ανακύπτουν από την τακτική πιέσεων και εκβιασμών, την οποία ακολούθησε μια ομάδα κυβερνητικών βουλευτών, καθ’ όλο το διάστημα των επτά μηνών που παρατάθηκαν οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Κατά πρώτον λόγο οι ενστάσεις των εν λόγω βουλευτών, σχεδόν στο σύνολό τους, δεν αφορούσαν στην πρόληψη αδικιών, αλλά στην προστασία διαφόρων συντεχνιακών προνομίων. Συνεπώς, στα σημεία –έστω και μη σημαντικά– που υποχώρησε η κυβέρνηση, διατηρήθηκαν, αντίστοιχα, κοινωνικές ανισοτιμίες. Δεύτερον, η «κάποια» δικαίωση των ενισταμένων κάθε άλλο παρά επιβεβαίωσε το «απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου των βουλευτών». Αντίθετα, η «καμφθείσα» αντίστασή τους αποδεικνύει πως η μάχη δόθηκε για την τιμή των όπλων· δηλαδή της πελατειακής σχέσης, σε τοπικό ή συντεχνιακό πεδίο.
Ωστόσο, η πλέον επικίνδυνη επίπτωση της «μάχης» που έδωσαν αρκετοί βουλευτές των δύο κυβερνώντων κομμάτων, σε όλες τις φάσεις των διαπραγματεύσεων και με τη νοοτροπία τού «τραβάτε με και ας κλαίω», είναι η εξής: Σε μια σημαντικότατη μερίδα πολιτών και κατ’ εξοχήν των ψηφοφόρων της αντιπολίτευσης, εδραιώνεται η πεποίθηση πως όλα τα μέτρα, που έως τώρα λάβαμε ως κράτος, ήταν αντιλαϊκά, επαχθέστατα και έξωθεν επιβληθέντα. (Ως τιμωρία για τον δανεικό ευδαιμονισμό μας και ως τίμημα για την αποπληρωμή των χρεών μας.) Η πεποίθηση αυτή δεν είναι απλώς λανθασμένη. Προσφέρει ένα «άλλοθι» στη συμπεριφορά μας, ως κράτους και ως λαού, κατά την τελευταία 30ετία του εκφυλισμού και της παρακμής. Αποδυναμώνει κάθε αυτοκριτική, περιορίζοντας οποιαδήποτε τάση συνετισμού και αυτοεξυγίανσης. Μέχρι τώρα πολλοί από εμάς, αν όχι οι περισσότεροι, προτιμούσαμε να εθελοτυφλούμε, επιρρίπτοντας την αποκλειστική ευθύνη για τη σημερινή κατάντια της χώρας στις πολιτικές ηγεσίες του πρόσφατου παρελθόντος. Τώρα, η καλλιεργούμενη «πεποίθηση» ότι δεινοπαθούμε και υποφέρουμε εξαιτίας των ξένων αθωώνει και τις ανίκανες πολιτικές μας ηγεσίες…
Φυσικά, η ευθύνη για να εμπεδωθεί η αλήθεια πως τα περισσότερα από τα «επαχθή και αντιλαϊκά μέτρα» οφείλαμε να τα λάβουμε μόνοι μας και πριν από 10ετίες, ανήκει στα κυβερνώντα κόμματα. Δεν το αποτόλμησαν. Ισως, εξαιτίας των εσωκομματικών τους ενστάσεων. Πιθανώς, λόγω μιας ανομολόγητης κομματικής ενοχής για το παρελθόν τους. Κατά κύριο λόγο, όμως, διότι αντιμετωπίζουν μια (όπως πάντα στη χώρα μας) ανεύθυνη αντιπολίτευση, η οποία θεωρεί καταστροφική κάθε κυβερνητική απόφαση, προαναγγέλλοντας την ανατροπή της, από τον θώκο της εξουσίας… Για όλους αυτούς τους λόγους, αγαπητοί αναγνώστες, από τη μία πλευρά είμαι αισιόδοξος για το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και από την άλλη έντονα προβληματισμένος. Διότι οι κυριότερες θυσίες που έχουμε υποστεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ήταν αναγκαίες και αναπόφευκτες. Αλίμονο αν κάποιοι, στους ερχόμενους «εκλογικούς μήνες», τις θεωρήσουν «ξενοκίνητες, κατοχικές και ανατρέψιμες»…