Ενα νέο έγκλημα συντελείται. Εγκλημα κοινωνικό, οικονομικό, εθνικό. Η κυβέρνηση Σαμαρά παραδίδει δεμένους χειροπόδαρα εκατομμύρια εργαζομένους σε μια σύγχρονη δουλεία. Καταστρέφει την εγχώρια κτηνοτροφία. Κηρύσσει διωγμό σε παραδοσιακά επαγγέλματα, όπως του φαρμακοποιού, του οδηγού ταξί, του αρτοποιού, του βιβλιοπώλη. Η κυβέρνηση έχει ξεπεράσει κάθε όριο στο ψέμα και την εξαπάτηση. Διαλύει την κοινωνία. Ξεπουλάει την Ελλάδα κομμάτι κομμάτι. Θεσμοθετεί ένα νέο γύρο βαρβαρότητας, που εγγυάται την επιδείνωση της ελληνικής τραγωδίας. Κυβέρνηση, τρόικα, ξένη και ντόπια διαπλοκή ξεκοκαλίζουν ό,τι έχει απομείνει από τρία χρόνια λεηλασίας. Εκχωρούν τον έλεγχο των τραπεζών και μαζί τον έλεγχο της οικονομίας, του συνόλου σχεδόν της ιδιωτικής περιουσίας και, τελικώς, της χώρας στα χέρια ξένων και εγχώριων κερδοσκόπων. Κλέβουν το ψωμί από το τραπέζι του εργαζομένου. Πρόκειται για έγκλημα προμελετημένο.
Τα εισαγωγικά, όταν μεταφέρεις τα λόγια ενός άλλου, προετοιμάζουν τον αναγνώστη να πάρει κάποια απόσταση από τους λόγους που περιέχουν και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, μετριάζουν κάπως το σοκ. Γι’ αυτόν τον λόγο, τα παρέλειψα σκοπίμως. Κράτησα, ωστόσο, τις διατυπώσεις του Αλέξη Τσίπρα όπως ακριβώς τις έβγαλε το στόμα του (ή μήπως θα έπρεπε να πω «ο στόμας του»;), από την ομιλία που έκανε προχθές, αναφερόμενος στην επικείμενη (σήμερα ή αύριο) ψήφιση από τη Βουλή του πολυνομοσχεδίου. Δεν περιορίστηκε, όμως, μόνο στις καταγγελίες ο συμπρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ). Προχώρησε και σε απειλές. Ως οιονεί ανακριτής, διαπίστωσε «βαρύτατες ποινικές ευθύνες των εμπλεκομένων» στο νομοσχέδιο (δεν διευκρίνισε αν αφορούν εκείνους που το καταθέτουν ή και εκείνους που θα το ψηφίσουν…) και απείλησε ότι όταν έλθει εν τη βασιλεία του «θα ξηλώσει μία μία τις διατάξεις του αίσχους, της εκποίησης, της κοινωνικής διάλυσης».
Οταν, λοιπόν, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταφεύγει σε παρόμοιες ακραίες και λογικά ανυπόστατες καταγγελίες, γιατί να μας εκπλήσσει ότι η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους δικούς της σε μπάχαλο μεθαύριο, Τρίτη, με αφορμή τη συνεδρίαση του EcoFin στην Αθήνα; («Να χαλάσουν το επερχόμενο πανηγύρι της συνόδου EcoFin», αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση. Πόσο πιο ευθέως μπορεί να το πει κάποιος, χωρίς να προκαλέσει επέμβαση του εισαγγελέα;) Η επίμαχη ανακοίνωση της νεολαίας μπορεί να αποσύρθηκε από την ιστοσελίδα, έπειτα από τον θόρυβο που προκάλεσε, αλλά αυτό δεν αρκεί για να σωθούν τα προσχήματα. «Από τρελό κι από παιδί», λέει η παροιμία και στην προκειμένη περίπτωση υποψιάζομαι ότι ισχύει.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ επ’ ουδενί ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει σώας τας φρένας. (Αλλωστε, δεν είμαι και ψυχίατρος…) Οτι μπορεί κάποιος να υποστηρίζει κάτι το τρελό, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι και ο ίδιος τρελός. Οχι, ο Τσίπρας δεν είναι τρελός, ούτε με τη μεταφορική έννοια του όρου που χρησιμοποιώ εδώ. Απλώς, είναι νέος και υπέρμετρα φιλόδοξος, επειδή μέχρι τώρα όλα του έχουν έλθει εύκολα στη ζωή. Γι’ αυτό, η φιλοδοξία του τον εξωθεί σε ολοένα και πιο ακραίες θέσεις, ιδίως μάλιστα καθώς πρέπει τελευταία να αισθάνεται τον στόχο της εξουσίας να απομακρύνεται.
Αλλά και για έναν ακόμη λόγο: επειδή ανά πάσα στιγμή υπόκειται στην πίεση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης των Λαφαζανιστών. Σε αυτήν υποκύπτει τώρα και αυξάνει την ένταση. Εξ ου και μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα στο αριστερίστικο συνονθύλευμα του οποίου ηγείται ο Τσίπρας, το ακριβές είναι να αναφερόμαστε σε ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ). Διότι, έστω και αν δεν έχει ακουστεί η φωνή του Λαφαζάνη, οι Λαφαζανιστές έχουν πάρει το πάνω χέρι. Ο αρχηγός της νεοκομμουνιστικής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να μιλήσει, αφού μπορεί να εκφράζεται μέσω του συμπροέδρου Τσίπρα.
Ο εσωτερικός ανταγωνισμός στον ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ νεοπασοκαρίας και νεοκομμουνιστών είναι το βασικό γνώρισμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι αυτό που δημιουργεί τη δυναμική η οποία οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην οξύτητα. Οπως η Τουρκία στη δεκαετία του 1990 εξήγαγε τις εσωτερικές αντιπαλότητες στις διμερείς σχέσεις με την Ελλάδα, κάτι ανάλογο κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ: εκτονώνει την εσωτερική πίεση με υστερικές επιθέσεις εναντίον της κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ακόμη μια φορά προήγγειλε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, όπως έχει κάνει καμιά δεκαριά φορές ώς τώρα χωρίς να επιβεβαιωθεί από τα γεγονότα. Φαίνεται ως λύση ανάγκης, όμως, εντέλει, υπάρχει μια σοφία στη διευθέτηση αυτή. Οι δύο πλευρές συναντιούνται στο μόνο σημείο επί του οποίου συμφωνούν οι προσεγγίσεις τους. Διότι είτε τον δρόμο της νεοπασοκαρίας ακολουθήσει η χώρα είτε αυτόν του νεοκομμουνισμού, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: γενικευμένο μπάχαλο. Αυτό, δηλαδή, στο οποίο καλεί η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ την Τρίτη – και μάλιστα τώρα που επιτέλους η κατάσταση στην οικονομία σταθεροποιείται και μπορούμε να προσβλέπουμε στην ανάκαμψη. Από την πλευρά αυτή, αν θέλουμε να απλουστεύσουμε περισσότερο τα πράγματα, το σωστό είναι να αναφερόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ ως το κόμμα των μπαχαλάκηδων. Τίποτε άλλο δεν έχει να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο την εκτόνωση της οργής εις βάρος του ίδιου του εαυτού μας.
Μεγάλα ζόρια
Σε ένα συναισθηματικό παραλήρημα, από αυτά στα οποία μας είχε συνηθίσει τότε που ήταν υπουργός, ο Ανδρέας ο Λοβέρδος (της «Ελιάς», που είναι το καλλιτεχνικό όνομα του όλου ΠΑΣΟΚ) ζήτησε την παραίτηση του Κωστή Χατζηδάκη από την κυβέρνηση. Ομολογουμένως, κανείς δεν κατάλαβε για ποιον λόγο θα έπρεπε να παραιτηθεί ο Χατζηδάκης από την κυβέρνηση. Εκείνο όμως που νομίζω ότι καταλαβαίνουμε όλοι (ώς και ο γλυκύς και πρόσχαρος Αηδόνης, ελπίζω…) είναι ότι κοστίζει πολύ στον Ανδρέα ότι θα ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο. Του συνιστώ, φιλικά, να ακολουθήσει τη συμβουλή που έδινε ένα περίφημο βιβλίο της βικτωριανής εποχής στις νεόνυμφες Αγγλίδες: Andrew, dear boy, close your eyes and think of England…
Το ευχαριστώ
«Ο ευρύτερος χώρος της προοδευτικής Αριστεράς και του σοσιαλιστικού χώρου δεν έχει ανάγκη από Μεσσίες». Ηταν το σχόλιο της Λούκας της Κατσέλη για το ενδεχόμενο επιστροφής του Γεωργίου Β΄ των Παπανδρέου στην πολιτική σκηνή. Η ευγνωμοσύνη της κυρίας Κατσέλη προς τον άνθρωπο ο οποίος της έδωσε τη δυνατότητα ώστε επί σχεδόν δύο χρόνια να υπονομεύει συστηματικά την προσαρμογή της χώρας δεν εξέπληξε κανέναν – από εκείνους τουλάχιστον που γνωρίζουν το παρελθόν της…