Ο κ. Λουράντος, των φαρμακοποιών, είναι προφανές πως έχει τα νεύρα του. Τη μία ζητάει από τον κ. Γεωργιάδη να φύγει από την Ελλάδα, την άλλη τού ζητάει να τον συναντήσει αν είναι «μάγκας» ή κάπως έτσι. Πώς λένε «βγες έξω να μετρηθούμε αν είσαι μάγκας». Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Λουράντος δεν είναι ο μόνος που έχει τα νεύρα του. Καθημερινά παρακολουθώ στην τηλεόραση διάφορους αξιοπρεπείς κατά τα άλλα ανθρώπους, οι οποίοι, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, φωνάζουν και τσακώνονται μεταξύ τους. Δεν ξέρω αν έχετε προσέξει πως ο εκνευρισμός των περισσοτέρων εξ αυτών οφείλεται στο γεγονός ότι οι παριστάμενοι συνομιλητές τους δεν τους αφήνουν να ολοκληρώσουν. Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει, αλλά νομίζω πως η άνεση με την οποία ζητούν να ολοκληρώσουν δημοσία οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν τα νεύρα τους. Διότι κατά τα λοιπά είναι μια χαρά οικογενειάρχες, που κατέχουν δημόσια αξιώματα, αξιοσέβαστοι, ευγενείς, τόσο ευγενείς που, ακόμη κι όταν θέλουν να ολοκληρώσουν, απευθύνονται ο ένας στον άλλον στον πληθυντικό. Πάντως υποφέρουν. Και οφείλω να ομολογήσω πως τους βρίσκω συγκινητικούς, διότι όλοι αυτοί που παλεύουν να ολοκληρώσουν και δεν αντέχουν και χτυπιούνται από τα νεύρα τους, το κάνουν για εμάς, για εσένα και για εμένα, φίλε αναγνώστη. Για όλους εμάς, που όσα νεύρα κι αν έχουμε δεν μας δίνει σημασία κανείς και είμαστε αναγκασμένοι να τα βγάζουμε ο ένας πάνω στον άλλον.
Ο κ. Λουράντος δεν νομίζω ότι υποφέρει επειδή δεν τον αφήνουν να ολοκληρώσει. Από ό,τι λέει ο ίδιος ο κ. Λουράντος, υποφέρει για το φάρμακο που είναι κοινωνικό αγαθό, άρα κι αυτός με τον τρόπο του υποφέρει για εμένα και για σένα, αφού, αν κατάλαβα καλά, υποφέρει και ωρύεται δημοσίως για να μας προστατεύσει από τυχόν παρενέργειες που θα έχουμε αν καταναλώσουμε υπερβολικές δόσεις παρακεταμόλης, την οποία θα αγοράζουμε σαν τα πατατάκια στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Γενικά και τα πατατάκια, και η παρακεταμόλη, και η ασπιρίνη σε υπερβολικές δόσεις δεν είναι καλά για την υγεία μας. Ας με συγχωρήσει ο κ. Λουράντος που αναφέρομαι συνεχώς σε αυτόν, αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικώς, αλλά πώς να το κάνω, με τόσα νεύρα, τόσες φωνές και τόσο πόνο και καημό που έχει βγάλει έχει γίνει για όλους μας, θα συμφωνήσετε μαζί μου, κάτι σαν σύμβολο του μάχιμου φαρμακοποιού. Είναι ο φαρμακοποιός με κεφαλαίο το Φ, αυτός που παλεύει μες στο αγιάζι του χειμώνα και στην κάψα του καλοκαιριού για να μην πας να αγοράσεις το αντιβιοτικό σου από το διπλανό του φαρμακείο. Και τώρα πάνε να του βάλουν τρικλοποδιές τα σούπερ μάρκετ. Ας με συγχωρήσει, επίσης, που δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το ζήτημα και γιατί γίνεται όλη αυτή η φασαρία και γιατί έχει τόσα νεύρα. Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καταλάβει ακόμη πώς θα αλλάξει η ζωή μου αν δεν αγοράσω την παρακεταμόλη από τα χέρια του κ. Λουράντου. Ισως αν ηρεμούσε λίγο, αν έριχνε λίγο τους τόνους και αν δεν απειλούσε να εξορίσει τον κ. Γεωργιάδη, μπορεί να καταλαβαίναμε κιόλας τι επιθυμεί. Ομως, τότε θα κινδύνευε να μην τον αφήσουν να ολοκληρώσει, οπότε πάλι στα ίδια θα ερχόμασταν.
Παρακολουθώντας πάντως τον αγώνα του Ελληνα Φαρμακοποιού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη, ασχέτως νεύρων, οφείλω να αναγνωρίσω στην ελληνική πολιτεία την ικανότητά της να δημιουργεί μειονότητες.
Διότι όταν ο κ. Λουράντος ομιλεί περί ηθικής, μη μου πείτε ότι ο νους σας δεν πάει από τα δικαιώματα του Ελληνα φαρμακοποιού στα δικαιώματα του ανθρώπου εν γένει, στην οικουμενική διάσταση των δικαιωμάτων, η οποία επέτρεψε την κατάργηση των φυλετικών, των θρησκευτικών και των λοιπών διακρίσεων. Υπερβάλλω, το ξέρω, όμως τι να κάνω, έχω κι εγώ τα νεύρα μου.