Aς κάνουμε ένα βήμα πίσω από το θέμα των ημερών, το βίντεο Μπαλτάκου – Κασιδιάρη, για να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Την ελληνική κουκκίδα μέσα σε ένα παγκόσμιο πολιτικό τοπίο υποκλοπών και δημοσιοποιήσεων, αποκωδικοποιήσεων «μυστικών» συνομιλιών ή κοινών, τηλεφωνικών, επικοινωνιών. Από την υπόθεση Σνόουντεν, τη «συγγνώμη» του Ομπάμα στη Μέρκελ (για την παρακολούθηση του κινητού τηλεφώνου της) ή τις πρόσφατες αποκαλύψεις στην Τουρκία, το 2013-14 μας έφερε αντιμέτωπους με την απόλυτη, διαπλανητική, δορυφορική άρση κάθε έννοιας ιδιωτικότητας ή απλώς επιβεβαίωσε υπόνοιες που, έως εκείνη τη στιγμή, τροφοδοτούσαν κινηματογραφικά σενάρια ή μυθιστορήματα.
Πέρα από τα προφανή, που αφορούν την ελληνική μικρονοϊκή και κακουργηματική χρυσαυγίτικη –και όχι μόνο– πραγματικότητα, ο εφιάλτης της κατάργησης οποιουδήποτε «απορρήτου» είναι διεθνής πρακτική. Η δημοκρατία της τεχνολογίας ορίζει ότι όσο την χρησιμοποιείς άλλο τόσο κι εκείνη μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να σε χρησιμοποιήσει.
Γιατί όμως να αποκαλέσουμε «εφιάλτη» την κατάργηση οποιουδήποτε απορρήτου και να μην την υποδεχθούμε σαν ολοκλήρωση μιας ιδανικής δημοκρατίας, όπου ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση στην κλειδαρότρυπα αρχείων και συναντήσεων; «Κλειδαρότρυπα», για να την αντιδιαστείλουμε από την ερευνητική δημοσιογραφία, την αποκάλυψη σκανδάλων, την ενημέρωση. Τι ακριβώς κάνουμε; Πληροφορούμαστε ή συμμετέχουμε σε τηλεοπτικούς ή διαδικτυακούς κανιβαλισμούς; Παίρνουμε αποστάσεις και κρίνουμε ή θεωρούμε δεδομένη και προς όφελος της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης κάθε υποκλοπή, οπότε είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε και τις συνέπειες αυτής της ξέφρενης, λυτρωτικής αλλά και παρανοϊκής ελευθερίας;
Στον δικό μας, εξουθενωτικό μικρόκοσμο και πάλι. Το βίντεο Μπαλτάκου – Κασιδιάρη μπορεί να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις, μπορεί και όχι. Σημασία όμως έχει και το γεγονός ότι η καχυποψία ισχυροποιείται, ότι κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν ούτε… στη σκιά του, ότι δεν χρειάζεται να εκτεθεί στη δημόσια αρένα το ανωτέρω δίδυμο, με τα ευδιάκριτα χαρακτηριστικά του, για να χλευάσει ή να τρομοκρατηθεί κανείς.
Στην twilight zone της πολιτικής, όπως διαμορφώνεται από την εξέλιξη της τεχνολογίας, δεν ζούμε μόνο εμείς, εδώ, στην ελληνική επικράτεια, αλλά όλος σχεδόν ο πλανήτης. Η νέα πραγματικότητα δεν έχει όρια, οι αντιφάσεις της έχουν τη δική τους δυναμική και είναι απρόβλεπτες, οι νόμοι και οι θεσμοί δυσκολεύονται να την παρακολουθήσουν. Κι αυτό το τοπίο, εκτός από το θέαμα και το ακρόαμα που προσφέρει, είναι και το πλαίσιο της ζωής μας. Ας μην το ξεχνάμε.