Το πρόσφατο Eurogroup κατέδειξε ότι οι θυσίες των Ελλήνων αποκατέστησαν την εικόνα και το κύρος της Ελλάδας και την ενέταξαν –…εκ νέου…– στην Ευρώπη. Ασφαλώς δεν εφησυχάζουμε για τη συνέχεια. Η έκθεση Bruegel, στη βάση της οποίας το Ecofin συμπέρανε για εμάς, ομολογεί ότι «όλες οι μεταρρυθμίσεις του κόσμου δεν ανατρέπουν σύντομα την ανεργία και την ύφεση. Η μόχλευση αειφόρου ανάπτυξης απαιτεί νέα κεφάλαια και σχέδιο. Είτε ΕΤΕΠ είτε ομόλογα ειδικού σκοπού είτε και τα δύο μαζί συνδυαστικά με τη μείωση του χρέους μας… θα γίνουν σίγουρα μέσα στο 2014. Το πιστεύουν και η λογική, και εμείς, και οι εταίροι μας.
Ο χρόνος μόνο πλέον είναι εναντίον μας, με 3,3 εκατομμύρια εργαζομένους και 1,5 εκατομμύριο ανέργους. Το αντέχουμε; Η απάντηση είναι ΝΑΙ υπό προϋποθέσεις. Να γνωρίζουν οι πολίτες τι νομοθετούμε και, κυρίως, γιατί το κάνουμε. Οι πολίτες μόνον εάν γνωρίζουν θα συμμετέχουν. Οι μεταρρυθμίσεις, π.χ., δεν είναι τιμωρητική διαδικασία. Αντίθετα, είναι αναγκαία πολιτική διεργασία με δύο στόχους: Τη μείωση των τιμών προϊόντων και υπηρεσιών και συγχρόνως τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Μέχρι πρότινος προστατεύαμε επαγγέλματα χωρίς ενδοιασμούς. Υπήρχε πλούτος και μονοψήφια ανεργία. Σήμερα το αίτημα των ανέργων είναι πιο επιτακτικό και πιο σκληρό από το αίτημα των άλλων για τη διατήρηση των εισοδημάτων τους. Η νέα κατεύθυνση είναι να μοιράσουμε το ίδιο «πακέτο» σε περισσότερους, ώστε να κινηθεί η οικονομία. Αυτή είναι μια στρατηγική στην οποία πολιτικοί και πολίτες πρέπει να πιστέψουν.
Αγωνιούμε για το πότε θα «ανοίξει» η στρόφιγγα των τραπεζών για ενίσχυση παλαιών και νέων επιχειρήσεων. Ορθώς. Σε ποιους, όμως, πρέπει να πάνε τα κεφάλαια; Δικαιούται μια επιχείρηση επί δεκαετίες κερδοφόρος να αναζητεί νέο δανεισμό; Πιστεύω πως όχι, χωρίς επανεπένδυση συσσωρευμένων κερδών. Αλίμονο αν δεν γίνει. Αυτό δεν είναι σοσιαλιστικό, είναι βαθύτατα φιλελεύθερο και κυρίως λογικό. Είναι εξάλλου ένας σίγουρος τρόπος να έρθει χρήμα από φορολογικούς παραδείσους χωρίς ιδιαίτερη φασαρία. Δικαιούται μια ζημιογόνος εταιρεία να έχει νέα δανεικά; Πιστεύω όχι, αν δεν υποχρεωθεί σε αναδιάρθρωση. Αν δεν μπορεί να την κάνει, ας ζητήσει τη συνδρομή της τράπεζάς της.
Τα χρήματα που δανειστήκαμε για να σώσουμε το τραπεζικό μας σύστημα ας τα προορίσουμε πρωτευόντως για μια νέα μικρομεσαία επιχειρηματικότητα με βάση ένα, ελληνικής παραγωγής, σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας. Ελληνικό όχι με όρους σοβινισμού, αλλά με όρους γνώσης και λογικής. Σχέδια εισαγωγής δεν είναι δυνατόν να επιτύχουν όλους τους στόχους τους.
Εγινε με το πρώτο Μνημόνιο, τον Μάιο του 2010, όπου υπογράψαμε με μηδενική διαπραγμάτευση. Ιδού γιατί την κρίσιμη περίοδο 2014-2020 δεν χρειαζόμαστε μνημόνιο, παρά μόνο στόχους μετρήσιμους, να επιτύχουμε. Επιθυμούμε μόνοι να ορίσουμε την τροχιά που θα διατρέξουμε. Να την πιστέψουν οι πολιτικοί μας και να την εισηγηθούν στους πολίτες. Είναι εθνικά αναγκαίο να αντικαταστήσουμε τις εκατοντάδες ώρες διαπραγμάτευσης με την τρόικα, με εκατοντάδες ώρες εκπαίδευσης και πειθούς στις κοινωνικές ομάδες της Ελλάδας.
Το δεύτερο είναι οικοδόμηση οικονομίας, είναι δόμηση νοοτροπίας και σχέση εμπιστοσύνης. Είναι μάταιο να αναζητούμε συναίνεση με την έξαλλη και αντιδραστική αριστερά, που με αρχηγό τον κ. Τσίπρα δεν είναι ικανή ούτε μία αξιοπρεπή πρόταση δυσπιστίας να κάνει. Αυτή η Αριστερά είναι βαρίδι στο πολιτικό σύστημα. Είναι ωστόσο αναγκαίο ότι η μεσαία τάξη πονάει. Δεν έχουμε να κάνουμε με συντεχνίες. Είναι λάθος η ρητορική της επίθεσης σε αυτούς. Εχουμε να κάνουμε με οργισμένους και φοβισμένους οικογενειάρχες που δεν έχουν ιδιαίτερη ευθύνη για ό,τι έχει συμβεί. Με αυτούς θέλουμε συναίνεση. Από τη συναίνεση της Αριστεράς προτιμώ τη συναίνεση της κοινωνίας. Για μια νέα Ελλάδα, δίκαιη, ισχυρή, καινοτόμο και ελπιδοφόρα, έχουμε χρέος να δώσουμε όλοι κάτι από τη ζωή μας για να ξαναχτίσουμε μια νέα πατρίδα στην ίδια γη. Αντέχουμε; Αναμφίβολα ναι. Αντέχουμε και περπατάμε με ψηλά το κεφάλι.
* Ο κ. Μαρκόπουλος είναι βουλευτής της Ν.Δ.