Δεν αρκεί μια κατάθεση στην Εισαγγελία Πρωτοδικών για να τακτοποιήσει όλους τους λογαριασμούς του ο «απλός πολίτης» πλέον κ. Τάκης Μπαλτάκος. Αν βέβαια είναι δυνατόν ένα κομματικό μεγαλοστέλεχος να υποβιβαστεί από τη μια στιγμή στην άλλη στην τάξη του «απλού πολίτη»· αν είναι τόσο εύκολο να χάσει το κύρος της επωνυμίας και ενός αξιώματος κάθε άλλο παρά ανίσχυρα γραφειοκρατικού, που τόσους δρόμους άνοιγε μέχρι τώρα για τον ίδιον και για τους οικείους του.
Οίκοθεν νοείται ότι αν οποιοσδήποτε άλλος, πραγματικά «απλός πολίτης» και γιος όντως «απλού πολίτη», επιπλέον δε επαγγελματίας ένστολος, είχε εισβάλει βρίζοντας και δέρνοντας στη Βουλή (το τέμενος, το ιερό, τον ναό, κι όπως αλλιώς την αποκαλούμε), θα είχε πληρώσει ήδη τα επίχειρα του τσαμπουκά του. Και σίγουρα δεν θα είχε βρει επιλεκτικά ευσυγκίνητους υπουργούς να τιμούν το υιικό του φίλτρο και επί της ουσίας να τον δικαιώνουν. Ούτε θα μετρούσε σαν άλλοθι το ότι τραμπούκισε κατά τραμπούκων.
Ο πρώην γενικός γραμματέας της κυβέρνησης, ένα «γνωστό, παλιό πρόβλημα», όπως με πολύ μεγάλη αργοπορία αναγνώρισε ο αντιπρόεδρος κ. Βενιζέλος (που η πειστικότητα των λόγων του είναι αντιστρόφως ανάλογη της όλο και πιο έκδηλα ναρκισσευόμενης ορμητικότητάς τους), με το διαχυτικό κουβεντολόι του με τον υπόδικο κ. Κασιδιάρη εκτέθηκε σε πολλούς και για πολλά. Σε απλούς θνητούς, σε αγίους, στον ίδιο τον Θεό, αν λάβουμε υπόψη ότι, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, αράδιαζε το ένα «εσκεμμένο ψέμα» μετά το άλλο κάτω από το προσωπικό του εικονοστάσιο. Λέει δηλαδή ότι για να υπερασπίσει το αγαθό «πατρίς», καταπάτησε όσα ορίζει το αγαθό «θρησκεία». Αν αποκτούσαν φωνή οι εικόνες, θα είχαν πολλά να καταμαρτυρήσουν.
Φυσικά, η θρησκευτική συνείδηση του θαυμαστή της σπαρτιατικής κρυπτείας και εν κρυπτώ δρώντος κ. Μπαλτάκου, το πόσο και πώς πιστεύει, ή αν τα σταυροκοπήματα και οι εικονίτσες υπαγορεύονται από το θεαθήναι, είναι απολύτως προσωπικός του λογαριασμός. Αφορά τον ίδιο και τον εξομολογητή του ή τον «γέροντά του», αν διαθέτει, όπως είναι της μόδας. Και σε τελική ανάλυση αφορά τον Θεό, όταν θα έρθει κάποτε η ώρα της κρίσεως. Την κοινωνία την αφορά η πολιτική του συνείδηση, η οποία αφενός ταυτίζει ετσιθελικά κόμμα και χώρα, ως συνήθως, αφετέρου τον οδηγεί σε πράξεις αντιθεσμικές και αντιδημοκρατικές. Η θρησκευτική του συνείδηση ενδιαφέρει όταν γίνεται μέρος του πολιτικοκομματικού παιγνίου· όταν χρησιμοποιείται σαν όπλο στην άσκηση κοσμικής εξουσίας. Οπως τώρα. Οπότε το τριαδικό δόγμα «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» εξώθησε τον κ. Μπαλτάκο στην αμαρτία. Και τον εξέθεσε πρώτα και κύρια στον αρχηγό του κόμματός του και πρωθυπουργό, που τον επέλεξε για ένα κρίσιμο πόστο με γνώμονα την πίστη (όχι τη θρησκευτική) που του είχε δείξει τόσα χρόνια. Ωσπου ο ένας από τους «δύο αναμμένους δαυλούς πάνω στον βωμό της Ελλάδας» απείλησε, «αυτονομηθείς», τον άλλο. Χάθηκε, λοιπόν, η «μανιάτικη μπέσα»;