Αδυνατούμε να εκτιμήσουμε με τρόπο κατηγορηματικό την πρακτική σημασία της διαδικασίας εξόδου της Ελλάδος στις αγορές, που άρχισε χθες. Ατομα με γνώσεις ασφαλείς περί τα οικονομικά θα το επιχειρήσουν. Αρκεί η επισήμανση ότι και αυτό το θέμα ενεπλάκη στη δίνη της κομματικής αντιπαραθέσεως. Αλλά και αυτό ήταν αναμενόμενο εν όψει των εκλογών του προσεχούς Μαΐου.
Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάς –στο επίπεδο του κυβερνητικού συνασπισμού Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ– έχει προσαρμοστεί σημαντικά προς τις κρατούσες αντιλήψεις και πρακτικές, όπως αυτές διαμορφώθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μετά την κρίση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος το 2008 και τη χρεοκοπία της χώρας μας το 2010. Ανεξαρτήτως, συνεπώς, των όποιων προβλημάτων που παραπέμφθηκαν προς επίλυση μετά τις εκλογές, υπάρχει η εντύπωση μιας κάποιας σταθεροποιήσεως του οικονομικού περιβάλλοντος. Το πρόβλημα που αναφύεται σε αυτή τη φάση είναι η πολιτική ρευστότητα, που λειτουργεί υπονομευτικά στην όποια μακροχρόνια προσπάθεια.
Η αντιπολίτευση στο σύνολό της εναντιώνεται στην κυβερνητική πολιτική. Και είναι σαφές πως ούτε ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς ούτε ο αντιπρόεδρος κ. Ευάγγελος Βενιζέλος μπορούν να κάνουν κάτι για να αλλάξουν τη διαμορφωθείσα κατάσταση στον χώρο της αντιπολιτεύσεως. Ισως τα πράγματα να ήσαν διαφορετικά εάν διατηρούνταν ανοικτοί δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ των ηγετών –όπως συνέβαινε συχνότατα στο παρελθόν–, αλλά αντ’ αυτού επελέγη μετωπική αντιπαράθεση της πλέον πρωτόγονης και βάρβαρης μορφής.
Διερωτάται κανείς γιατί η «πρωτοβουλία» που ανέλαβε ο κ. Παναγιώτης Μπαλτάκος, προκειμένου να ανιχνεύσει τις προθέσεις της Χρυσής Αυγής, δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί με κάποια κόμματα της αντιπολιτεύσεως, ώστε να εξυπηρετηθεί μία γενικότερη στρατηγική της χώρας έναντι των δανειστών της. Ο «έξαλλος» Ανδρέας Παπανδρέου της δεκαετίας του ’70 εκστόμισε την προτροπή «Βυθίσατε το Χόρα» σε συνεννόηση με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ ανθρωποφαγίας και πολιτικής διαπάλης.
Αυτό, όμως, που ασφαλώς επείγει είναι η επανασυσπείρωση των δύο κομμάτων που συγκροτούν τον κυβερνητικό συνασπισμό. Το πρόβλημα αφορά πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ, που μετά τις διαφοροποιήσεις του πρώην πρωθυπουργού-προέδρου του, κ. Γιώργου Παπανδρέου, και τη «συγκίνηση» που δημιούργησε η υπόθεση «Μπαλτάκου – Κασιδιάρη» δυσανασχετεί συγκατοικών με τη Ν.Δ.
Καθ’ όσον αφορά τη συντηρητική παράταξη, το πρόβλημά της παραμένει η διαρροή των δεξιών ψηφοφόρων της. Επελέγη η ποινική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, αλλά όχι η πολιτική διαχείριση του όλου προβλήματος. Κραυγές που εκτοξεύονται από πολιτικά μειράκια εναντίον της Αριστεράς δεν έχουν το παραμικρό αποτέλεσμα, αφού το θέμα είναι ο επαναπροσδιορισμός της παραδοσιακής εννοίας του πατριωτισμού, που δοκιμάζεται από την προώθηση του πολυεθνικού και πολυπολιτισμικού ευρωπαϊκού συστήματος. Αλλά ο χρόνος έως τις εκλογές δεν εξαρκεί για αλλαγές τόσο ουσιαστικές και η πολιτική ρευστότητα θα εξακολουθεί με απρόβλεπτες συνέπειες.