Ο επαπειλούμενος εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία δεν αφορά απλώς εις το εάν η χώρα αυτή θα ενταχθεί εν τέλει στο σύστημα της Δύσεως ή θα διολισθήσει σε ένα καθεστώς ιδιότυπης ουδετερότητος, όπως συνέβαινε με την περίπτωση της Φινλανδίας, πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως.
Πέρα από το οικτρό δράμα των κατοίκων, στο βάθος της απάνθρωπης και αιματηρής αντιπαραθέσεως τίθεται ένα πρόβλημα: η θέση της Ρωσίας στο διεθνές σύστημα, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την κατάλυση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη και την κατίσχυση της αντιλήψεως των αγορών σε επίπεδο παγκόσμιο, και τέλος, με την ομογενοποίηση της πολιτικής συμπεριφοράς που επί της ουσίας προωθείται.
Αμφιθυμία χαρακτήριζε επί αιώνες τη στάση των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών έναντι της τσαρικής Ρωσίας. Ως δύναμη αυταρχική και συντηρητική, η τσαρική Ρωσία ήταν πολύτιμος σύμμαχος για την επιβίωση του παλαιού καθεστώτος από τη λαίλαπα της Γαλλικής Επαναστάσεως, αλλά και τις φιλοδοξίες του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Ως δύναμη αποσταθεροποιητική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ευθέως απειλούσε πρωτίστως τα συμφέροντα της Βρετανίας, αλλά και της Γαλλίας.
Το πρόβλημα «ελύθη» με την επικράτηση των Μπολσεβίκων το 1917, οπότε η ρωσική αυτοκρατορία απεκόπη από το σύστημα της Δύσεως, για να επανέλθει, όμως, το θέμα με τρόπο οξύτατο, όταν κατέρρευσε το κομμουνιστικό καθεστώς και διαλύθηκε η σοβιετική αυτοκρατορία.
Η πρώτη απόπειρα απομονώσεως της μετακομμουνιστικής Ρωσίας από τη Δύση έγινε στο θεωρητικό επίπεδο το 1993 από τον Σάμουελ Χάντιγκτον με το έργο του «Η σύγκρουση των Πολιτισμών». Οι θέσεις του Χάντιγκτον προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις στην Ελλάδα, διότι η συλλογιστική του έθετε και την Ελλάδα εκτός του ευρωπαϊκού συστήματος, για λόγους πολιτιστικούς. Οι Ρώσοι ουδέποτε ασχολήθηκαν σοβαρά με τις θεωρητικές κατασκευές των Δυτικών. Με την άνοδο του κ. Βλαντιμίρ Πούτιν στην εξουσία ανέπτυξαν σημαντικότατα της οικονομικές τους σχέσεις με την Ευρώπη. Κύριος εταίρος τους η Γερμανία, όχι απλώς και μόνον λόγω της ενεργειακής της εξαρτήσεως από τη Μόσχα. Το δυτικό μέτωπο της Γερμανίας –ΗΠΑ, Γαλλία– από απόψεως δυνατοτήτων οικονομικής διεισδύσεως είναι κορεσμένο. Κατά συνέπεια, η οικονομική επέκταση της Γερμανίας μπορεί να γίνει πρωτίστως προς Ανατολάς. Από την άποψη αυτή και μόνον έχει κάποιο περιεχόμενο η ευρωασιατική γεωπολιτική αντίληψη, που τελευταίως προβάλλεται από Ρώσους θεωρητικούς.
Η γεωγραφία και ιστορικές επιβαρύνσεις σοβαρότατες έφεραν την Ουκρανία στο μάτι του κυκλώνα. Η μονοπώληση της πολιτικής σκηνής σε αυτή τη χώρα από ολιγάρχες, που αξιοποιούν προς ίδιον συμφέρον τον ρωσικό και δυτικό παράγοντα, δεν διευκολύνει την κατάσταση. Η ένταση στο διεθνές επίπεδο αναδεικνύει σταδιακώς τα διιστάμενα συμφέροντα της Γερμανίας και των ΗΠΑ, που πρέπει να συγκλίνουν σε κάποιο σημείο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις ευαισθησίες της Ρωσίας. Εως ότου φυσικά συμβούν αυτά, η Ουκρανία θα σπαράσσεται.