Συμμερίζομαι, φίλες και φίλοι, την απροθυμία σας τούτες τις γιορτάσιμες μέρες να διαβάσετε, να ακούσετε και να δείτε οτιδήποτε πολιτικό. Είναι μια υγιής αντίδραση φυγής και αυτοάμυνας στη δύσκολη καθημερινότητα. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για μας. Επειδή, φυσικά, δεν έχω την εξουσιοδότηση να μιλώ και εκ μέρους σας, ας αναφερθώ στις δικές μου εντυπώσεις από τη γιορταστική έξοδο. Κατά πρώτο λόγο πιστεύω πως η φετινή έξοδος ήταν μαζικότερη από τις δύο-τρεις προηγούμενες. Αυτό δεν το αποδίδω σε καλυτέρευση των οικονομικών συνθηκών στα ελληνικά νοικοκυριά, αλλά κυρίως σε βελτίωση της διάθεσής μας. Φαίνεται, πως ολοένα και περισσότεροι, παύουμε να κλαίμε τη μοίρα μας και μπαίνουμε σε μια φάση προσαρμογής. Η έξοδος δεν ήταν πανηγυρική και ξέγνοιαστη, όπως παλιά, αλλά κάπως λυτρωτική. Και στην επαρχία δεν έχει συντελεσθεί κάποια αξιοσημείωτη αλλαγή. Οσα μαγαζιά είχαν βάλει λουκέτο, εξακολουθούν να είναι κλειστά, η αγορά και η ενοικίαση ακινήτων παραμένει τελματωμένη, ο κόσμος, λόγω οικονομικής αδυναμίας, εξακολουθεί να είναι πολύ φειδωλός σε έξοδα και αγορές. Μένω στο τελευταίο αυτό, εκφράζοντας μια άποψη, κάπως παρακινδυνευμένη. Στην οικονομική αδυναμία νομίζω, πως δεν διέκρινα τη μέχρι τώρα οργή για «τα όσα χάσαμε», η οποία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διεκδίκηση και την προσδοκία να τα επανακτήσουμε.
Είπα, «παρακινδυνευμένη άποψη», την οποία θέτω υπό την κρίση σας και προσωπικά θα ’θελα να είναι σωστή. Διότι η αλήθεια είναι πως οι «παλιοί καλοί καιροί» πέρασαν ανεπιστρεπτί. Εννοώ, όπως έχω ξαναγράψει, τους χρόνους της δάνειας ευημερίας και του αχαλίνωτου καταναλωτισμού. Τους χρόνους των «εορτοδανείων», των «διακοποδανείων» και των «ατέλειωτων» δόσεων, για την αγορά «υπεραυτοκινήτων». Την αδιόρατη, για τους νεώτερους, αλλά χαρακτηριστικότατη, για τους παλιότερους, αλλαγή, στο διαλάλημα του πλανόδιου παλιατζή: Από το «όλα τα παλιά αγοράζω», περάσαμε (χωρίς να το καταλάβουμε) στο «όλα τα παλιά μαζεύω»… (Από την έννοια της οικονομίας-οικονόμος, που προέρχεται από τη φράση «οίκον νέμειν», δηλαδή τη διαχείριση του οίκου μας, περάσαμε στην ασύστολη σπατάλη). Πιστεύω, επίσης, ότι ουδείς έχει ξεχάσει την ταπείνωση που αισθανθήκαμε προ 4ετίας, όταν γίναμε το επίκεντρο ενός παγκόσμιου χλευασμού και διασυρμού, εξαιτίας της συμπεριφοράς μας στις τελευταίες 10ετίες. Αυτή η «επίθεση» δεν στρεφόταν κατά των «ανάξιων και υπαίτιων» πολιτικών μας. Αλλά εναντίον όλων μας, ως χώρας και ως λαού. Και αυτό ήταν επόμενο. Το ελαφρυντικό της «λαϊκής εξαπάτησης» είναι ελάχιστα πειστικό. Διότι εκτείνεται σε τουλάχιστον τρεις 10ετίες, με περίπου 10 εκλογικές ετυμηγορίες, στις οποίες εμείς αναδεικνύαμε τους ίδιους «ανάξιους και υπαίτιους» πολιτικούς.
Ολα αυτά, φίλες και φίλοι, με κάνουν να πιστεύω πως στη φετινή μου πασχαλινή έξοδο διαπιστώνω ότι μπαίνουμε σε κάποια φάση προσαρμογής, στη νέα πραγματικότητα και στην αναπόφευκτη αλλαγή του τρόπου ζωής, που είχαμε (ή «μας είχαν» μάθει). Επιτρέψτε μου, δε, και ένα πρόσθετο βήμα. Στο μέτρο που ισχύει αυτή η φάση προσαρμογής, αφήστε με να ελπίζω και να αισιοδοξώ, για το εξής: Οτι, ως πολίτες, ξεπερνάμε τους πειρασμούς, τις αυταπάτες και τα λάθη, που διαπράξαμε, σαν «εξαπατηθέντες και παραπλανηθέντες». Διότι, τα «διλήμματα», στα οποία «αποφανθήκαμε» προ 30ετίας, τίθενται και σήμερα. Είναι τα ίδια και απαράλλαχτα. Ετσι, (μας) εύχομαι Καλή Ανάσταση.