Το ευρωπαϊκό «φεστιβάλ ευφορίας» μεταφέρθηκε σε ισπανική «σκηνή». Η Μαδρίτη ανακοίνωσε χθες ρυθμό ανάπτυξης 0,4% για το πρώτο τρίμηνο του 2014. Η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι πανηγυρίζει, καθώς ο ρυθμός ήταν οριακά μεγαλύτερος από τις εκτιμήσεις των αναλυτών, διπλάσιος από αυτόν του προηγούμενου τριμήνου και ο «υψηλότερος της τελευταίας εξαετίας» (κάτι που «χαρακτηρίζει» μάλλον την εξαετία, παρά τον ρυθμό ανάπτυξης). Ωστόσο ο ισχυρός αποπληθωριστής κατά την ίδια περίοδο εξουδετερώνει σε μεγάλο βαθμό το αναπτυξιακό αποτέλεσμα. Πιο απλά; Η πραγματική αύξηση του ισπανικού ΑΕΠ από το τέταρτο τρίμηνο του 2013 στο πρώτο του 2014 ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη – η οικονομία παραμένει σχεδόν στάσιμη. Ομως ούτε αυτή τη φορά χάλασε η αρνητική όψη το κέφι: Οι επενδυτές αγόραζαν με όρεξη ισπανικά ομόλογα, συρρικνώνοντας τις αποδόσεις τους. Η Μαδρίτη δανείστηκε χθες για δέκα χρόνια με επιτόκιο λίγο πάνω από 3%.
Η συμπεριφορά των επενδυτών απέναντι στην Ευρώπη (και τις περιφερειακές πρωτεύουσες) είναι διπολική. Από κει που δεν πλησίαζαν, τώρα δεν μπορούν να μείνουν μακριά. Δεν φαίνεται να υπάρχει τίποτε που μπορεί να ανακόψει την ορμή για ευρωπαϊκές τοποθετήσεις. Αραγε προεξοφλούν μια ισχυρή ευρωπαϊκή οικονομία – ή το ακριβώς αντίθετο; Μια ασθενική οικονομία δηλαδή, η οποία θα αναγκάσει τη σήμερα «ψύχραιμη» ΕΚΤ να σπεύσει με έκτακτα νομισματικά μέτρα τόνωσης; Μάλλον το δεύτερο: Περιμένουν τη στιγμή που το ευρωσύστημα θα έχει στερέψει από επιχειρήματα και δευτερεύουσες αντιδράσεις, που θα υποκύψει και θα κόψει χρήμα (για εκείνους).
Ο Ευρωπαίος κεντρικός τραπεζίτης όμως τραβάει το δόλωμα όλο και παραπέρα, ξεγλιστρά: Ενώ είναι ο άνθρωπος που έσπασε το ταμπού της ποσοτικής χαλάρωσης (QE) για την Ευρωζώνη, ο άνθρωπος που έκανε ρεαλιστική την προοπτική αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ, είναι ταυτόχρονα εκείνος που τα «αναβάλλει» ξανά και ξανά. Τελευταίο επεισόδιο, η χθεσινή του ομιλία στο Αμστερνταμ. Δημοσιογράφοι και επενδυτές ανέμεναν αποστροφές και «αποχρώσεις» που θα παρέπεμπαν σε έκτακτα μέτρα ρευστότητας, ο Μάριο Ντράγκι όμως έβγαλε άλλο λαγό από το καπέλο: Ενα νέο μέτρο νομισματικής πολιτικής (ή έστω «ημίμετρο»). Αρχισε να εξηγεί γιατί υποστηρίζει τη δημοσίευση πιο αναλυτικών πρακτικών από τις συνεδριάσεις της ΕΚΤ, καθώς έτσι θα βελτιωθεί η επικοινωνία των προθέσεων της ΕΚΤ στο επενδυτικό κοινό και η νομισματική πολιτική θα γίνει πιο αποτελεσματική. Στην ουσία, προσθέτει άλλον ένα ελιγμό (μαζί με την περαιτέρω μείωση των επιτοκίων ή τη χορήγηση ρευστότητας τύπου LTRO) στις επιλογές της κεντρικής τράπεζας, πριν εκείνη αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει το «πυρηνικό όπλο».
Ο Μάριο Ντράγκι δεν έχει ακόμα χάσει τη γοητεία που ασκεί στις αγορές. Είπε με αυτοπεποίθηση ότι το συμβούλιο δεν έχει ακόμα αποφασίσει για τη νομισματική πολιτική, κάτι που θα κάνει τον ερχόμενο μήνα. Αναφέρθηκε και πάλι με άνεση στο ευρώ που ισχυροποιείται, λέγοντας ότι αν συνεχίσει έτσι, η ΕΚΤ θα πρέπει να προχωρήσει σε έκτακτα μέτρα. Ωστόσο όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της αγοράς αρχίζουν να τον διαβάζουν καλύτερα, όλο και περισσότεροι τον προσεγγίζουν ως αριστοτέχνη της μπλόφας: Δεν μπορούν παρά να τον παρακολουθούν με προσοχή, αντιδρούν όμως με όλο και μικρότερη ένταση στα κελεύσματά του: Για παράδειγμα, οι αναφορές του για ακριβό ευρώ προκάλεσαν υποχώρηση της ισοτιμίας του – όμως η υποχώρηση ήταν ελαφρά και κράτησε λίγο. Η ΕΚΤ διανύει τα τελευταία μέτρα της διαδρομής όπου ένα «ψαρωτικό βλέμμα» αρκούσε να κατευθύνει τις αγορές. Τα περιθώρια στενεύουν, η μάζα των επενδυτών που περιμένει πράξεις μεγαλώνει. «Πρόσεχε τι εύχεσαι», λέει η έκφραση. Ο Ντράγκι ευχήθηκε να μαγέψει τις αγορές. Το πέτυχε, ίσως σε υπερβολικό βαθμό: Οι επενδυτές ελκύονται τώρα μαζικά, αλλά το ενδιαφέρον τους μπορεί να γίνει καταπιεστικό.