Σε μία συζήτηση, στην οποία συμμετείχαν και ξένοι που έρχονταν για πρώτη φορά στην Αθήνα, άκουσα ότι ξαφνιάστηκαν ευχάριστα με την πρωτεύουσα. Η διατύπωση αυτή αρχικά με χαροποίησε, αλλά αμέσως σκέφτηκα, δεδομένης της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η πόλη, «τι ακριβώς περίμεναν να συναντήσουν;».
Πρώτα, ρώτησα πού έμεναν και μου είπαν στην πλατεία Συντάγματος. Εβρισκαν το κέντρο «ενδιαφέρον» και αυτό που τους εντυπωσίασε ήταν η ζωντάνια της πόλης. Δανείστηκα τη δική τους οπτική όταν ανέβηκα πρόσφατα τη διαδρομή από τον σταθμό στο Μοναστηράκι ώς το Κολωνάκι. Πήρα τη Μητροπόλεως και αφού πέρασα τα σουβλατζίδικα που ήταν γεμάτα (αλλά με μουσική καθαρά «αραβική»), πήρα την ανηφόρα. Πολλοί τουρίστες κατέβαιναν, μερικοί έψαχναν πού να καθήσουν για φαγητό. Είδα τη Μητροπόλεως αλλαγμένη προς το καλύτερο και αυτή η αλλαγή συνοψιζόταν στη λέξη «προσπάθεια». Είδα νέα μαγαζιά για καφέ και φαγητό, νέο μαγαζί για αντικείμενα ντιζάιν, νέο μαγαζί υφασμάτων. Σκέφτηκα το Μουσείο Μαρίας Κάλλας που θα ανοίξει από τον Δήμο Αθηναίων στον ίδιο δρόμο και προσπάθησα να δω την κατάσταση με φωτεινή διάθεση. Κι αυτό γιατί είδα κόσμο και επιχειρήσεις να «προσπαθούν». Αυτό είναι κάτι νέο στην πόλη. Η διάθεση να παλέψει κανείς. Η βελτίωση της αυτοεκτίμησης και του αυτοσεβασμού. Θα πάρει καιρό να βρει αυτή η τάση την αντανάκλασή της στο σύνολο της πόλης, αλλά ήδη υπάρχει διαφορά. Και όχι αμελητέα.
Ορισμένοι που τρέφονται από την κουλτούρα τη άρνησης και της καταστροφής και που νομιμοποιούν την ύπαρξή τους από τη στάση του «εχθρού» δυσανασχετούν και εκφράζονται ειρωνικά σε κάθε τι που ενδεχομένως μπορεί να πάει μπροστά αυτήν την πόλη. Η Αθήνα, όμως, θα προχωρήσει και ήδη προχωράει, βήμα βήμα, με όσους θέλουν να εργαστούν συμβάλλοντας με λύσεις και προσωπικό χρόνο. Ο κόσμος έχει μεταβληθεί τόσο πολύ, ο διεθνής περίγυρος είναι τόσο ρευστός, που το μόνο που έχει ανάγκη η Αθήνα είναι ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν για να γίνει η πόλη καλύτερη. Ευτυχώς, είναι πολλοί όσοι σέβονται τον εαυτό τους τόσο ώστε να μην τον υποτιμούν στην κατηγορία του θύματος. Ακόμη και η Ομόνοια, με τα περισσότερα, πλέον, τραπεζάκια έξω, στέλνει το δικό της μήνυμα. Ο δρόμος είναι μακρύς. Αλλά έχουμε ήδη ξεκινήσει.