Σήμερα, σας έχω έτοιμο πρόγραμμα. Ξυπνάμε, πλενόμαστε, ντυνόμαστε και κανονίζουμε τις δουλειές με τρόπο ώστε στις 11 απόψε να είμαστε στο Οντιτόριουμ «Τεό Ανγκελοπουλός» του Γαλλικού Ινστιτούτου, προκειμένου να αποθεώσουμε τον μεγάλο μας Τεό Πελεγρίνη, σε μία έκτακτη ερμηνεία του θεατρικού μονολόγου του «Σοπενάουερ», διά της οποίας μετέχει στη θαυμάσια εκδήλωση του Γαλλικού Ινστιτούτου «Η νύχτα της φιλοσοφίας – Ο λόγος» (σήμερα 7 μ.μ. – 2 π.μ.). Κατά πληροφορίες, ο μεγάλος μας θεατράνθρωπος εβαρύνθη (κοινώς, βαρέθηκε) να γράψει κάτι για τον Σοπενάουερ και ζήτησε να ερμηνεύσει το γνωστό έργο του. (Κορόιδο ήταν; Με το δίκαννο, που λέει ο λόγος, κυνηγάει ανθρώπους να τον δουν να παίζει! Θα άφηνε τέτοια ευκαιρία;)
Ανεξαρτήτως των ιδιαζουσών συγκυριών που οδήγησαν στην αποψινή παράσταση, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η συμμετοχή του Τεό στη «Νύχτα της Φιλοσοφίας» συνιστά την κορυφαία στιγμή του μέχρι τώρα. Ο Θέσπις και ο Διόνυσος πανηγυρίζουν με οίνο άκρατο το γεγονός ότι το φωτογραφικό πορτρέτο του Τεό που κοσμεί το καλαίσθητο πρόγραμμα είναι του αυτού ακριβώς μεγέθους με εκείνο του καθηγητή, ποιητή, δημιουργού γενικώς, Γεωργίου Βέλτσου, και τοποθετημένο δίπλα! Ας σημειωθεί, δε, ότι πρόκειται για ένα πρόγραμμα που ανοίγει και κλείνει με Βέλτσους: ο Γεώργιος στην εσωτερική πλευρά του εξωφύλλου, ο Ευστάθιος στην εσωτερική του οπισθοφύλλου. (Βέλτσιστον το νεφελώδες, ως έλεγον οι αρχαίοι ημών…) Ισως από τους μελετητές του μέλλοντος θεωρηθεί η παρούσα κορυφαία στιγμή του ως θρίαμβος, δεδομένου ότι στις φωτογραφίες των συμμετεχόντων περιλαμβάνεται και μικρή φωτογραφία, μεγέθους ταυτότητας, της Βάσως Κιντή. (Νομίζω, δηλαδή, γιατί ξέχασα τα γυαλιά μου για κοντά…)
Παίρνω απόσταση από το ίνδαλμά μου και, με όσο περισσότερη αντικειμενικότητα μπορώ, κοιτάζω τον Θεοδόση, εν μέρει δημιούργημά μου, και βλέπω έναν άλλον Ναπολέοντα στο δικό του Μαρένγκο! Ζούμε την ακμή του πελεγρινισμού…
[Δοθείσης ευκαιρίας, ας μου επιτραπεί μια παρέκβαση για να θέσω ένα ζήτημα που πάντα με απασχολούσε. Σκεφθήκατε ποτέ, από την οπτική γωνία της Ανθρωπολογίας ας πούμε, γιατί ακούμε πάντα να συσχετίζονται τα «αποκλίνοντα πρόσωπα» με τον σιχαμερό Βοναπάρτη και ποτέ με τον ιστορικό του αντίπαλο, τον υπέρλαμπρο Ουέλινγκτον, ο οποίος στο τέλος νίκησε κιόλας; Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, αισθάνομαι όχι επαρκώς αντικειμενικός για να συζητήσω το θέμα…]
Και κάτι ακόμη, η επίσημη παρουσίαση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) από τον πρόεδρο Τσίπρα την περασμένη Τρίτη κατέδειξε την αλματώδη άνοδο, το τελευταίο διάστημα, του Τεό Πελεγρίνη στην ιεραρχία του καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας. Για όσους δεν το πρόσεξαν, επισημαίνω ότι στην τρίτη σειρά του κοινού κάθονταν από αριστερά προς τα δεξιά: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Γεώργιος Κιμούλης και Τεό Πελεγρίνης. Η σημασία των θέσεων μπορεί να εκτιμηθεί μόνον υπό το φως δύο περαιτέρω στοιχείων. Πρώτον, ο Γιώργος Πάντζας καθόταν δύο σειρές παρακάτω. Δεύτερον, ο Γ. Κιμούλης, μολονότι ψηλότερος, θαρρείς ότι είχε βυθιστεί όσο βαθύτερα μπορούσε στο κάθισμά του. Για να μη διακρίνεται άραγε; Ισως όμως να ήταν εντύπωσή μου και απλώς να του μείωνε κάπως το τεράστιο μέγεθος, καλλιτεχνικώς, η λάμψη του Τεό της Γάνδης*.
*: Ο Τεό είναι πια τόσο gaunt στη μορφή, ώστε παραπέμπει στον σαιξπηρικό εκείνο John of Gaunt, εξ ου και το νέο του προσωνύμιο…
Οι φουτμπωλισταί
Πραγματικό γεγονός, ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη φίλου, σήμερα γνωστού συγγραφέα. Νεαρός είχε παρευρεθεί ως συνδαιτυμών σε γεύμα στην οικία Τάκη Χορν, όπου και παρακολούθησε τον παρακάτω διάλογο. Πρέσβης Λεωνίδας Παπάγος (του Στρατάρχου) προς Χορν: «Ποια είναι η γνώμη σας για τους αθλητάς;». Χορν προς Παπάγον: «Γενικώς καλή. Θετική». Παπάγος προς Χορν: «Και για τους φουτμπωλιστάς;». Χορν προς Παπάγον: «Οχι για τους φουτμπωλιστάς». Παπάγος προς Χορν: «Συμφωνούμε».
Eνα καλό νέο
Στην Ελλάδα μια κατηγορία επιχειρηματιών που ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο το είδε μέσω του Κλάουζεβιτς (για τον οποίον πιθανόν να μην είχαν ακούσει ποτέ λέξη) ως προέκταση της πολιτικής με άλλα μέσα. Καλώς ή κακώς (κάκιστα, κατά τη γνώμη μου), αυτή είναι η κατάσταση. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει (εμένα δεν μου αρέσει καθόλου), οι δημοφιλείς ποδοσφαιρικές ομάδες αποτελούν ορισμένα από τα βασικά δίκτυα ψηφοθηρίας στην κοινωνία μας. Ωστόσο, ισχύει στα πάντα, ισχύει και στις οργανωμένες γύρω από κάποιο συμφέρον κοινωνικές ομάδες, ότι η πραγματική σου δύναμη είναι αυτή που πιστεύει ο άλλος ― και μάλιστα στον βαθμό κατά τον οποίο η πεποίθησή του αυτή περιορίζει τη δράση του. Από την ώρα που (ας μην παρεξηγηθεί η γλώσσα…) τη βγάζεις έξω και τη μετράς, διατρέχεις τον κίνδυνο να τη δεις στις πραγματικές διαστάσεις της. Η δημιουργία κόμματος Ολυμπιακού, έστω και αν δοκιμάζεται στο πεδίο των δημοτικών εκλογών, είναι ένα τεράστιο λάθος όσων επενδύουν στην πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου, διότι περιορίζει την προσπάθεια της πολιτικοποίησης στα όρια του οπαδισμού. Είναι ένα υπέροχο λάθος και μπράβο τους!