Τεχνητές μοιάζουν οι απόπειρες εκείνες που επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα πόλωσης ενόψει των δημοτικών εκλογών στην Αθήνα. Ορισμένοι πιστεύουν ότι μπορεί να προκαλέσουν πάθος, υποκινούμενοι, ίσως, από ακραίες μειοψηφίες. Η πόλη εμφανίζεται ήρεμη. Τραυματισμένη, αλλά σε ανάρρωση.
Η πόλωση μοιάζει να μην έχει έδαφος ανάπτυξης παρά τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, γιατί η ίδια η τάση για πόλωση είναι ξεπερασμένη από σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων. Η πόλωση είναι μια έννοια κουρασμένη, ύπουλη και φθηνή, αρνείται την κοινή λογική και εμφανίζεται καχύποπτη στις βασικές αξίες της ανοχής, της ευγένειας και της σύνθεσης.
Το «αύριο» είναι με τις τρεις αυτές αξίες. Η ανοχή, η ευγένεια και η σύνθεση προϋποθέτουν αυτοεκτίμηση και ταπεινότητα, ευφυΐα και διορατικότητα, ρεαλισμό και φλέγμα. Ο μέσος ψηφοφόρος στην Αθήνα, αυτός ο πολίτης που τα τελευταία χρόνια έχει παρακολουθήσει τη δεινή περιπέτεια στην οποία μπήκε η πόλη, έχει προ πολλού ξεπεράσει το στάδιο της οργής και της επιθυμίας για εκδίκηση, έχει βελτιώσει τον δείκτη αυτοσεβασμού του και τώρα αδημονεί για τη νέα πόλη.
Οι εκλογές είναι και ένα τεστ για συλλογική έκθεση σε έναν κοινό στόχο. Οι περισσότεροι από τους υποψήφιους δημάρχους δεν έχουν καμία σχέση με την Αθήνα (βιωματική, συναισθηματική, εγκεφαλική), γι’ αυτό ζητούμενο υπ’ αριθμόν ένα παραμένει, και πρέπει να παραμένει, η πόλη και μόνο αυτή, η αντιμετώπιση των προβλημάτων της και η προβολή των οραμάτων της για όλους τους κατοίκους της. Επειδή ακούσαμε πολλές εκθέσεις ιδεών που αποκαλύπτουν ένδεια σκέψης για τη σύγχρονη πόλη, απουσία επαφών με τον διεθνή περίγυρο, μικροπολιτική τακτική και κουρασμένη γλώσσα, πιστεύω ότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων θα επιβραβεύσει εκείνον τον υποψήφιο που, αποδεδειγμένα και με το έργο του αλλά και την ενεργό παρουσία του, έχει δείξει ότι έχει πολιτικό ήθος και προσωπικό πολιτισμό.
Η πόλωση δεν φαίνεται να μπορεί να βελτιώσει την εικόνα υποψηφίων που αδυνατούν να απαντήσουν με σαφήνεια και ορθό λόγο σε βασικά ερωτήματα. Η Αθήνα, σε αυτήν την κρίσιμη καμπή προς καλύτερες μέρες, έχει ανάγκη από σύνεση και ρεαλισμό. Ποτέ δεν ήταν τόσο σημαντικό θέμα η ανάδειξη ανθρώπων με έργο, με λογική, με νηφαλιότητα και επίγνωση της πραγματικότητας.