Οπως αποκάλυψε η «Καθημερινή» την περασμένη Κυριακή, πρόσφατα ψηφίστηκαν πέντε διαφορετικές διατάξεις που απαλλάσσουν από ποινικές ευθύνες αξιωματούχους που διαχειρίστηκαν παράνομα δημόσιο χρήμα, «νομιμοποιούν» παράνομες πληρωμές από κρατικούς φορείς και παραγράφουν ποινικές ευθύνες σκανδάλων σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου που επιχορηγούνται από το κράτος (εκ των επωφελούμενων, και προφυλακισμένος για διακίνηση μαύρου χρήματος στην υπόθεση των υποβρυχίων).
Η στάση αυτή είναι προφανώς πολιτικά εκρηκτική σε μια κοινωνία στην οποία 2,5 εκατ. άνθρωποι που χρωστούν στην εφορία και 370.000 οφειλέτες του ΟΑΕΕ αντιμετωπίζουν ποινικές διώξεις, κατασχέσεις μισθών και καταθέσεων και στο μέλλον πλειστηριασμούς σπιτιών ακόμα και στο 1/3 της αντικειμενικής τους αξίας.
Πώς αντέδρασε στις ρυθμίσεις αυτές η ευρωπαϊκή πλευρά, η οποία υποτίθεται ότι έχει περιλάβει στο πρόγραμμά της ολόκληρο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων για τον περιορισμό της διαφθοράς; Με την ίδια τακτική που ακολούθησε και στην περίπτωση της αμνηστίας των τραπεζιτών που χορήγησαν στη διάρκεια της κρίσης εκατομμύρια νέα δανεικά κι αγύριστα στα δύο κυβερνητικά κόμματα. Αδιαφόρησε. Ενώ γνωρίζει ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας ήταν το μεγάλο, γραφειοκρατικό και σε πολλές περιπτώσεις διεφθαρμένο πελατειακό κράτος και έχει προωθήσει πράγματι σε πολλούς τομείς αυτού του κράτους σοβαρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, έχει εμφανιστεί να δείχνει παράδοξη και εξόφθαλμη ανοχή σε πολλά κακώς κείμενα τα οποία συνεχίζονται. Αδιαφόρησε για τα νέα stage (την «κοινωφελή εργασία») στους δήμους, που δεν αφήνουν ούτε μία πραγματική θέση εργασίας, και καλλιεργεί εκ νέου τη λογική του διορισμού. Αδιαφόρησε για το γεγονός ότι όλες σχεδόν οι μεγάλες αποκρατικοποιήσεις προχωρούν με μία μόνο προσφορά. Αδιαφόρησε για τη συνέχιση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων προνομιούχων συντεχνιών στα 50. Αδιαφόρησε για την υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα και την εξοντωτική φορολόγηση των ιδιοκτητών ακινήτων, με πλασματικές αντικειμενικές αξίες, η προσαρμογή των οποίων στις πραγματικές αναβλήθηκαν για μία τετραετία.
Οταν ήμουν μικρός, άκουγα την έκφραση «bon pour l’ orient». Οταν ρώτησα το νόημά της, μου είπαν ότι αφορούσε διπλώματα γαλλικών πανεπιστημίων τα οποία παρέχονταν σε υπηκόους της οθωμανικής αυτοκρατορίας, τα οποία σφραγίζονταν με τον τρόπο αυτό και δεν ίσχυαν στη Δύση.
Παρακολουθώντας ως ευρωβουλευτής από κοντά τη δράση των Ευρωπαίων στην Ελλάδα, είδα σε πολλές περιπτώσεις να εφαρμόζεται η ίδια νοοτροπία. Είδα την προχειρότητα με την οποία υιοθέτησαν τη θεωρία ότι θα υπήρχαν έσοδα 50 δισ. από τις αποκρατικοποιήσεις (κατέληξαν τώρα στα 20 κι αν). Είδα πώς αποσιώπησαν την επί πεντάμηνο πτώση των εξαγωγών μας στην τελευταία έκθεση της Επιτροπής. Είδα να συνεχίζεται η έλλειψη σοβαρής αναλογιστικής μελέτης για το ασφαλιστικό μας σύστημα, παρά το γεγονός ότι το ασφαλιστικό παραμένει επί της ουσίας βαθύτατα προβληματικό. Είδα να αρνούνται να μου αποκαλύψουν σε διαδοχικές ερωτήσεις ποιο είναι το μελλοντικό έλλειμμα που υποκρύπτεται από την καθυστέρηση διεκπεραίωσης των 350.000 συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων (κύριες, επικουρικές και εφάπαξ), ανθρώπων που έχουν βγει στη σύνταξη η οποία δεν έχει αρχίσει να τους αποδίδεται.
Πολλοί από όσους πίστευαν ότι η τρόικα επρόκειτο να εκσυγχρονίσει το ελληνικό κράτος και να αναμορφώσει το πολιτικό σύστημα συνειδητοποιούν τώρα ότι καμία κοινωνία δεν αλλάζει πραγματικά αν η ίδια συνειδητά δεν το επιλέξει. Οσο καλή πρόθεση να έχουν οι έξω, σε τελική ανάλυση είναι εδώ με τις σκοπιμότητες, τους συμβιβασμούς και τις αδυναμίες τους. Και διολισθαίνουν τόσες φορές σε μια πολιτική «bon pour l’ orient», που τελικά δεν φέρνουν το αποτέλεσμα που σχεδιάζουν.
Για τον λόγο αυτό και οι «Γέφυρες», ο συνασπισμός της Δράσης και της Δημιουργίας Ξανά, κατεβαίνουν στις εκλογές αυτές. Γιατί θέλουμε να δώσουμε φωνή στην ανάγκη να προχωρήσουν πολύ ταχύτερα οι μεταρρυθμίσεις, να ηττηθεί επιτέλους το πελατειακό κράτος και να προωθηθεί μια -εναλλακτική σε σχέση με την ασκούμενη- οικονομική πολιτική λιγότερων φόρων και μικρότερου κράτους. Φωνή καθαρή που να ξεκινά από τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Γιατί μόνο με τη δική του βούληση μπορεί να αλλάξει πραγματικά αυτή τη χώρα.
* Ο κ. Θ. Σκυλακάκης είναι πρόεδρος της Δράσης και ευρωβουλευτής των Φιλελευθέρων και Δημοκρατών.