Συγκλονιστικοί διάλογοι με ένα Διδάσκαλο

Συγκλονιστικοί διάλογοι με ένα Διδάσκαλο

5' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο τίτλος του δελτίου Τύπου, που ασφαλώς θα έπρεπε να περιληφθεί στην ανθολογία με τα αθάνατα κείμενα του Νέου Ελληνισμού, έχει ως εξής: «Οι συγκλονιστικοί διάλογοι του Τέρενς Κουίκ με έναν 17χρονο, έναν παππού και έναν έμπορο λαϊκής, κατά τη νέα περιοδεία του σε Καβάλα και Δράμα».

Το κείμενο του Τέρενς (δάσκαλος, grand maitre ή, απλά, gran met, όπως λένε στο ιδίωμα της Αϊτής…) σε ύφος απλό και ρυθμό στακάτο, παραπέμπει στις ανταποκρίσεις του Χέμινγουεϊ από το μικρασιατικό μέτωπο: «Τριαντάφυλλος. Ετών 17. Μαθητής Λυκείου στον Δήμο Νέστου Καβάλας. Συναντά στην περιοδεία του τον Τέρενς Κουίκ και τον τραβάει στην άκρη, χωρίς θυμό, αλλά με πολύ (sic) πίκρα και του λέει: “Κάθε τόσο στις ειδήσεις ακούω ότι πουλιέται ή ότι πρόκειται να πουληθεί ένα κομμάτι της Ελλάδας. Ενα αεροδρόμιο, ένα λιμάνι, μια παραλία. Εχετε αναλογιστεί εσείς οι πολιτικοί ότι εμείς, η δική μου γενιά, δεν θα βρει τίποτα της πατρίδας μας;”

»Γιώργος. Ετών 82. Στα όρια της Καβάλας με τη Δράμα. Τον συναντάει ο Τέρενς Κουίκ και τον ρωτάει: “Αν γίνω περιφερειάρχης, τι είναι το πρώτο πράγμα που θα θέλατε να κάνω;” Η απάντηση ήταν γεμάτη συναισθηματική φόρτιση: “Εχω δύο εγγόνια. Ο ένας σπούδασε και έφυγε στο εξωτερικό για να μπορέσει να ζήσει. Φρόντισε μη μου φύγει και το δεύτερο εγγόνι. Μας έχετε ερημώσει από τα νιάτα τα χωριά”». (Με απλά λόγια; Διόρισέ τον στην Περιφέρεια…)

Δεν μπόρεσα να συνεχίσω την ανάγνωση. Δεν πρόλαβα να φθάσω στον συγκλονιστικό διάλογο του Τέρενς με τον έμπορο λαϊκής, γιατί αναρωτήθηκα: μα πώς άντεξε η μεγάλη καρδιά του Τέρενς τόσο πόνο; Με την εκτόνωση: πηγαίνοντας, υποθέτω, έπειτα από κάθε συγκλονιστική συνομιλία σε μια ήσυχη, σκοτεινή γωνιά. Για να κλάψει με λυγμούς και αναφιλητά μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου…

Φιλική συμβουλή

Με ειλικρινώς καλή προαίρεση, απευθύνομαι προς τον Αριστόβουλο Σπηλιωτόπουλο και του συνιστώ, ενόψει δευτέρου γύρου, να ελέγξει κάπως τον εκνευρισμό του. Στο περίφημο debate στο MEGA με Καμίνη και Σακελλαρίδη, ο Αρης, προκειμένου να υπεραμυνθεί του αντιμνημονιακού προφίλ του, υποστήριξε ότι δεν ψήφισε αυτά που του καταλογίζουν, επειδή όπως είπε: «απουσίαζα συστηματικά»…

Σύμφωνοι, το ξέραμε αυτό. Θυμόμαστε ότι παρέτεινε επισκέψεις στις ΗΠΑ για να αποφύγει ψηφοφορίες – έχει γραφεί αυτό. Ξέρουμε επίσης ότι έχει παραιτηθεί από τη Βουλή και ότι, ούτως ή άλλως, δεν είχε πιθανότητες να επανεκλεγεί στη Β΄ Αθηνών. Στη Βουλή προτίμησε να εκπροσωπήσει την έννοια του Τουρισμού – ήταν, δηλαδή, ανύπαρκτος. Αλλά δεν χρειάζεται να το διαλαλεί ο ίδιος. Δεν είναι ωραίο να περιφρονείς σήμερα αυτό που έκανες μέχρι χθες. Εχει πει, βέβαια, ο ίδιος σε συνέντευξή του ότι «όταν περνά το πεπρωμένο πρέπει να έχεις την κατάλληλη θέση». Αλλά η συγκεκριμένη θέση είναι μάλλον αποκαλυπτική και ουδόλως κολακευτική…

Αχ, Καραμήτρο…

Δεν πρόκειται να κάνει καμία διαφορά αν θα πω το όνομά του ή όχι, αφού οι δημοσκοπήσεις του δίνουν λιγότερο από 2%. Εντούτοις, δεν θα το πω, διότι είναι (ημερολογιακά) νέος και σκέπτομαι τους γονείς του. Ο περί ου ο λόγος ακατονόμαστος είναι υποψήφιος σε μεγάλο δήμο (πασοκογενής ανεξάρτητος, αν έχω καταλάβει σωστά). Κοιτάζω την αφίσα του, σε μια στάση του λεωφορείου και βλέπω έναν παχουλό τύπο με φουσκωμένα μαγουλάκια, σκούρο κοστούμι, ξεκούμπωτο πουκάμισο στον λαιμό και χαλαρωμένη τη γραβάτα, να έχει το δεξί χέρι υψωμένο, το δάχτυλο προτεταμένο και να κοιτάζει αυτούς των οποίων την ψήφο ζητεί με ένα ύφος ex cathedra. Ζήτημα να είναι 35 χρόνων ο φουκαράς και ποζάρει σαν βλαχοδήμαρχος. Πού πας, βρε καημένε; Είμαστε στο 2014.

Για κάποιους λόγους, που βαριέμαι να εξηγήσω, θυμήθηκα την ταινία του 1988 «Being there», του Χαλ Ασμπι. Την τελευταία ταινία που πρωταγωνίστησε ο Πίτερ Σέλερς και η οποία βασίστηκε στην ομώνυμη νουβέλα του Αμερικανοπολωνού συγγραφέα Γέρζι Κοζίνσκι. Αν δεν την έχετε δει, αναζητήστε την.

Παραδοξότητες

«Μα πρέπει να το καταλάβετε! Το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός, όχι το ευρώ». Σε προεκλογική συζήτηση στην τηλεόραση, το έλεγε ο ανυπόφορος Δ. Στρατούλης στον εξίσου ανυπόφορο (αλλά για άλλους λόγους) Θ. Παφίλη. Το αστείο είναι ότι ο πρώτος είναι εκ των επιφανών Λαφαζανιστών, ενώ ο δεύτερος είναι του ΚΚΕ…

Για να περνά ευχάριστα η ώρα

Ιδιο του πολτού της κοινωνικής πασοκαρίας ότι η έννοια της auctoritas δεν υφίσταται. Στην θέση του κύρους βρίσκεται η potestas, η ισχύς είτε διά του χρήματος είτε διά της βίας των δυναμικών μειοψηφιών. Ετσι, στην πρόσφατη σύνοδο των πρυτάνεων, ο μεγάλος μας Τεό Πελεγκρίνι (όπως είναι γνωστός στο εξωτερικό) κατήγγειλε τον θεσμό των συμβουλίων διοίκησης ως αποτυχημένο. «Οσοι μένουν σε αυτά τα συμβούλια», είπε, «μένουν επειδή δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν, αλλιώς θα έφευγαν». Αναφερόταν σε ανθρώπους που έκαναν (και κάνουν) καριέρα στα πανεπιστήμια της αμερικανικής Ivy League, από τα οποία τον Πελέ δεν θα τον άφηναν να περάσει ούτε απ’ έξω…

Τυχαίο;

Στον κατάλογο με τις υπογραφές 179 προσωπικοτήτων των γραμμάτων και των τεχνών που στηρίζουν Τσίπρα για πρόεδρο της Κομισιόν, περιλαμβάνεται και το όνομα καλλιτεχνικής προσωπικότητας, η οποία συγκαταλέγεται επίσης σε παλαιότερη λίστα· συγκεκριμένα, εκείνων που είχαν κάνει τον εαυτό τους εταιρεία για να μην πληρώνουν φόρο. Η επισήμανση δεν αποτελεί μομφή – κάθε άλλο. Το εκλαμβάνω ως απόδειξη της φυσικής τάξης των πραγμάτων και χαίρομαι. Δεν είναι τυχαίο ποιοι στηρίζουν το αίτημα της «αναπαλαίωσης»…

Λόγοι τεραστίου ανδρός

«Εδωσα τον όρκο του Ιπποκράτη και τον τηρώ σε κάθε τομέα της ζωής μου. Η Ιατρική δεν είναι μόνον επιστήμη, είναι και στάση ζωής». Επίσης, «υπήρξα πάντοτε δίπλα στον άνθρωπο και θα παραμείνω όσο μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου». Από την επίσημη ιστοσελίδα του Λεωνίδα «αναπληρωτή» Γρηγοράκου…

Κρυμμένες ευαισθησίες

Οταν άκουσα τον Πάγκαλο να εκδηλώνει ευαισθησίες που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορούσε να έχει, συγκεκριμένα, να παραπονιέται ότι δεν τον θέλουν στο «Ελιά» και ότι εκείνος δεν βρίσκει νόημα στην πολιορκία μιας γυναίκας που δεν είναι ερωτευμένη μαζί του, συνειδητοποίησα ότι κάθε φρικώδης γιγαντιαία αρκούδα γκρίζλι υπήρξε κάποτε ένα γλυκό αρκουδάκι σαν τον Γουίνι δε Που…

Ηθικόν δίδαγμα

Υπό τις πλέον ακραίες περιστάσεις, θα προτιμούσα να εμπιστευθώ την τύχη μου σ’ έναν έξυπνο που είναι κακός παρά σε ένα βλάκα που είναι κακός. Σε αυτό κατέληξα έπειτα από προσεκτική ανάγνωση των ρεπορτάζ που δημοσίευσαν οι Financial Times για την ελληνική χρεοκοπία και τη Σύνοδο των Καννών…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή