Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το σίριαλ που παίχτηκε περισσότερες φορές στην ελληνική τηλεόραση είναι το «Κωνσταντίνου και Ελένης» με την Ελένη Ράντου και τον Χάρη Ρώμα. Λάθος! Το «Ψάχνοντας το μήνυμα των εκλογών» παίζεται πολύ πριν από το 1998 που πρωτοεμφανίστηκε η προαναφερθείσα κωμική σειρά. Οποτε έχουμε αυτοδιοικητικές ή ευρωεκλογές στήνονται σχεδόν το ίδιο σκηνικό και πανομοιότυποι καβγάδες. Πρωταγωνιστές είναι οι σταρ της πολιτικής που κάνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα σε μια μέρα για να εμφανιστούν σε όλα τα κανάλια της πρωτεύουσας και το σίριαλ ξεκινά με την «αθώα» ερώτηση: «Τελικά ποιο είναι το μήνυμα των αυτοδιοικητικών εκλογών κ. Τάδε Ταδόπουλε». Ο κ. Ταδόπουλος παίρνει το σοβαρό του ύφος για να εκστομίσει την απάντηση που έχει προβάρει εκατοντάδες φορές live συμπεραίνοντας ότι «το κόμμα μας, παρά τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες έδωσε τη μάχη, κέρδισε τις εκλογές διαψεύδοντας τις δημοσκοπήσεις που έλεγαν το αντίθετο».
Εκεί αρχίζει ο τσακωμός διότι και το αντίπαλο κόμμα του κ. Δείνα Δεινόπουλου «παρά τις αντίξοες συνθήκες διέψευσε τις δημοσκοπήσεις και κέρδισε τις εκλογές». Επόμενο βήμα είναι η παράθεση παραδειγμάτων, όπως βολεύει τον καθένα. Αλλος έχει ως βάση αναφοράς τις προηγούμενες εθνικές εκλογές, άλλος τις αυτοδιοικητικές, κι άλλος τις ευρωεκλογές. Ο κ. Ταδόπουλος ρίχνει στη μάχη τα αποτελέσματα της Πέρα Παναγιάς, όπου σάρωσε η επιλογή του κόμματός του, και ο κ. Δεινόπουλος της Δώθε Παναγιάς που κέρδισε ο δικός του.
Οι υπόλοιποι δεν βγάζουμε άκρη αλλά, αργά το βράδυ οι τηλεπαρουσιαστές -κατάκοποι και ιδρωμένοι- καταλήγουν σε ένα πρώτο συμπέρασμα ότι το δικό τους κανάλι κέρδισε τις εκλογές. Την επόμενη μέρα η αναζήτηση του χαμένου μηνύματος των εκλογών συνεχίζεται στα ραδιόφωνα όλης της χώρας, αλλά το μήνυμα εξακολουθεί να κρύβεται καλά και τελικά δεν το βρίσκει κανένας. Ισως επειδή όλοι το ψάχνουν σε λάθος μέρος· άλλος στη Ν.Δ., άλλος στον ΣΥΡΙΖΑ κι άλλος στην Ελιά. Μόνο που οι τοπικές κοινωνίες ψηφίζουν και με άλλα κριτήρια και δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους την αγωνία για πολιτική επιβίωση των κομματικών αρχηγών και μηχανισμών.
Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα από τον «πολιτικό διάλογο» το βράδυ της Κυριακής, αυτό συνοψίζεται στο «Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά μετράω». Οπου Γιάννης, βάλτε Αντώνης, Αλέξης, Βαγγέλης, Φώτης κ.λπ. «Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο που κυβερνητικό κόμμα να βρίσκεται εκτός δευτέρου γύρου στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας και στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας», δήλωσε ο κ. Τσίπρας. Αυτό εκτός από αληθές είναι και τραγικό. Οχι για την κυβέρνηση αλλά για την αυτοδιοίκηση. Στο μοντέλο (κράτος) πατερούλης- φτωχή κόρη (αυτοδιοίκηση) τα κόμματα λειτούργησαν πολλάκις σαν κακοί πατριοί για τις τοπικές κοινωνίες. Κι αυτή η πατρονία ξεκινά από την ανάγνωση των αποτελεσμάτων, τα οποία προσπαθούν να χώσουν στα προκατασκευασμένα κομματικά τους κουτάκια.
Χειρότερα: η συζήτηση για το κομματικό χρώμα των αυτοδιοικητικών επιλογών κρύβει ιδιοτέλεια, διότι οι κ. Ταδόπουλος και Δεινόπουλος χρησιμοποιούν ανερυθρίαστα τις επιλογές των πολιτών ως επιχείρημα για την επιβίωση των κομμάτων τους. Στην ουσία πνίγουν στα μικροκομματικά παιχνίδια το πραγματικό πολιτικό μήνυμα των εκλογών κι αυτό υπονομεύει περαιτέρω την επιβίωση των υπαρχόντων σχηματισμών.