Τον Ιανουάριο του 1984 η εταιρεία Apple έκανε την πιο επιτυχημένη διαφήμιση όλων των εποχών. Στο μονόλεπτο σποτ πρωταγωνιστούσε μια ξανθιά νεαρή με σορτσάκι· τότε δεν υπήρχαν οι μεταμοντέρνες ενοχές περί σεξισμού. Η όμορφη νεαρή θρυμμάτιζε μια τεράστια οθόνη στην οποία εμφανιζόταν ο «Μεγάλος Αδελφός» (σαφής υπαινικτική αναφορά στη μεγάλη και ισχυρή ανταγωνίστρια ΙΒΜ) απελευθερώνοντας τους υπηκόους του. Η κατακλείδα της διαφήμισης έγραφε: «Στις 24 Ιανουαρίου η Apple Computer παρουσιάζει τον Macintosh. Και θα δείτε γιατί το 1984 δεν θα είναι “1984”».
Το σποτ αυτό παίχτηκε μόνο μία φορά στην τηλεόραση (κατά τη διάρκεια του Super Bowl) και μετά έγινε θέμα συζήτησης. Τότε δεν υπήρχε Διαδίκτυο για να αναπαραχθεί, αλλά τα κανάλια την αναμετέδωσαν τόσες φορές ώστε χάρισαν άπειρο και δωρεάν διαφημιστικό χρόνο στην Apple.
Δεν ξέρουμε αν τα στελέχη του «Ποταμιού» είχαν σχεδιάσει να γίνει τόσος θόρυβος για τη διαφήμισή τους «Η πρώτη μου φορά». Σίγουρα πάντως η συζήτηση ήταν ένα (ανέλπιστο;) δώρο γι’ αυτούς, χωρίς καν να ξοδέψουν τα λεφτά που έδωσε η Apple έστω για τη μία τηλεοπτική εμφάνιση του ιστορικoύ αυτού σποτ. (Κουίζ: ποια άλλη διαφήμιση θυμάστε από την προεκλογική περίοδο;)
Και δεν είναι μόνο ποσοτικό το κέρδος, με την έννοια ότι σχεδόν όλοι είδαν τη διαφήμιση. Είναι το γεγονός ότι το «Ποτάμι» κατάφερε να βγάλει οφσάιντ τις αποκαλούμενες «προοδευτικές δυνάμεις» του τόπου. ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, και ΔΗΜΑΡ έβγαλαν σχεδόν πανομοιότυπες ανακοινώσεις περί σεξισμού. «Το τελικό μήνυμα αποτυπώνει όλες τις κυρίαρχες σεξιστικές προϊδεάσεις αναδεικνύοντας τον φορέα του σε φορέα πατριαρχίας και σεξισμού» (Ομάδα Φεμινισμού και ΛΟΑΔΚΙ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ), «Το προωθούμενο σποτ επιλέγει να ευτελίσει για ψηφοθηρικούς λόγους τα κρίσιμα σεξουαλικά διλήμματα κάθε ανθρώπου και, ειδικότερα, την ευαίσθητη “πρώτη φορά” μιας γυναίκας (όχι άραγε και ενός άνδρα;)…» (Τομέας Γυναικών ΠΑΣΟΚ), «Οι γυναίκες για άλλη μια φορά χρησιμοποιούνται βάναυσα για να πουλήσουν ένα προϊόν… Τα διαφημιστικά του σποτ με αντικείμενο τις γυναίκες είναι μια ακραία εκδοχή σεξισμού…» (Τομέας Ισότητας της ΔΗΜΑΡ). Βάναυσα; Τι στην ευχή; Υπάρχουν και καταγγελίες για σαδομαζοχιστικό σεξισμό ή απλώς, κατά την προσφιλή της τακτική, η Αριστερά αραδιάζει βαρύγδουπες λέξεις;
Ετσι, τα κόμματα της «προοδευτικής» Αριστεράς εμφανίστηκαν για μία ακόμη φορά –τουλάχιστον στα μάτια των νέων που θέλουν να προσεγγίσουν– σαν εκείνες τις γεροντοκόρες (ελπίζω να μην ήταν σεξιστικός ο όρος) που κακολογούσαν τα κοριτσόπουλα για το σκουλαρίκι στον αφαλό (ελπίζω, επίσης, να μη θεωρηθεί και η εικόνα του αφαλού σεξιστική). Δεν θα ρωτήσουμε πόσα σποτ κατά της αποχής των νέων από τις εκλογές έβγαλαν οι κήνσορες του πολιτικώς ορθού, όπως ήταν η διαφήμιση του «Ποταμιού». Προφανώς, ως κρατικοδίαιτα τα κόμματα της προόδου επαναπαύτηκαν στην καμπάνια του υπουργείου Εσωτερικών που πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Απλώς αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά η ορθότητα του αφορισμού που έκανε ο Robert Anton Wilson: «Χρειάζονται μόνο είκοσι χρόνια για ένα ριζοσπάστη να καταλήξει συντηρητικός, χωρίς να αλλάξει ούτε μία ιδέα». Και από την εποχή των αμφιθεάτρων, της μέχρι τον αστράγαλο ινδικής φούστας και του ταγαριού έχουν περάσει σαράντα χρόνια.