Kωνσταντίνος Κυρανάκης – Νέα Δημοκρατία, ετών 26
Θα σας πω μια ιστορία. Πριν από πολλά χρόνια ο παππούς μου, ο Σταύρος Κυρανάκης, είχε στον Βόλο μια μικρή επιχείρηση με ρούχα. Η μικρή επιχείρηση έκλεισε πριν δημιουργηθεί το «Single Market», η κοινή ευρωπαϊκή αγορά. Σήμερα, η Ευρώπη, με 25 εκατ. μικρές επιχειρήσεις και 26 εκατ. ανέργους πρέπει να επενδύσει σε αυτήν τη δυναμική.
Το 60% των επιχειρήσεων δεν βρίσκουν ανθρώπους με τις δεξιότητες που χρειάζονται. Τα δύο αριθμητικά στοιχεία της ιστορίας μας αφορούν κατά βάση τους νέους.
Ως πρόεδρος της Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος είχα την ευκαιρία να καταθέσω σαράντα πρακτικές και άμεσα εφαρμόσιμες προτάσεις για ενίσχυση των μικρών επιχειρήσεων στην Ευρώπη.
Κυρίως όμως μέσα σε αυτό το ταξίδι είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ πως η δύναμη της Ευρώπης είναι οι άνθρωποί της και ο πλούτος της είναι η νέα γενιά. Αυτό θέλω να συνεχίσω να κάνω και από την Ευρωβουλή. Σε αυτήν ανήκω, αυτήν εκπροσωπώ. Για μια πιο απλή, πιο προσιτή, μια Ευρώπη με συγκεκριμένο όραμα και στόχο. «Η Ευρώπη είναι μια σκέψη, που πρέπει να γίνει συναίσθημα» είπε ο Bono. Για να νιώσουμε Ευρωπαίοι χρειαζόμαστε ακριβώς αυτό το όραμα. Βγαίνοντας από την κρίση ας πάρουμε το μάθημά μας. Ας θυμηθούμε λίγο τον Jean Monnet και ας γίνουμε «αισιόδοξοι και αποφασισμένοι».
Ράνια Σβίγγου – ΣΥΡΙΖΑ, ετών 32
Με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί θεωρώ πως οι νέες και οι νέοι οφείλουμε να πάρουμε θέση απέναντι σε αυτά που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ο εγκλωβισμός της νεολαίας στην γκρίζα ζώνη μεταξύ ανεργίας και επισφαλούς εργασίας, η υποβάθμιση δημόσιων αγαθών όπως η παιδεία και η υγεία, η συρρίκνωση της δημοκρατίας και η άνοδος της ακροδεξιάς δεν αποτελούν «τυχαία» γεγονότα. Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών που εφάρμοσαν και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, που τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι ακολουθώντας τον ίδιο ακριβώς δρόμο, θα φτάσουμε στη Γη της Επαγγελίας.
Δεν είμαστε μια «χαμένη» γενιά. Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών έφεραν ξανά τους νέους και τις νέες στο προσκήνιο και έδειξαν τα όρια αυτών των πολιτικών, αναδεικνύοντας μία άλλη προοπτική που βάζει τις ανάγκες των πολλών πάνω από τα κέρδη των λίγων. Αυτήν την προοπτική επιδιώκουμε να εκφράσουμε με τη συμμετοχή μας στις ευρωεκλογές ως υποψήφιες/οι με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο χώρος όπου οι προσπάθειες του καθενός και της καθεμιάς υποτάσσονται σε ένα συλλογικό σχέδιο ανατροπής σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η ανάδειξη της Αριστεράς σε πρωταγωνίστρια δύναμη στην Ελλάδα ενισχύει τον αγώνα για την οικοδόμηση της Ευρώπης της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, του φεμινισμού και της προστασίας του περιβάλλοντος. Και σε έναν τέτοιο αγώνα δεν περισσεύει κανείς και καμία.
Κυριάκος Πιερρακάκης – ΕΛΙΑ, ετών 31
Ενα ρητό λέει πως «υπάρχουν δεκαετίες που δεν συμβαίνει τίποτα και εβδομάδες μέσα στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες». Επειτα από έξι χρόνια ύφεσης, φαίνεται πως η οικονομία έχει ισορροπήσει σε ένα κατώτατο σημείο. Η κοινωνία όμως δεν έχει ισορροπήσει ακόμα. Εχουμε 1,5 εκατομμύριο και πλέον άνεργους και αρκετούς συμπατριώτες μας εκτός δικτύων κοινωνικής συνοχής.
Το πρώτο το οποίο χρειαζόμαστε είναι μια αλλαγή στην Ευρώπη. Το 2010 βιώσαμε τις επιπτώσεις των αρνητικών για τη χώρα ισορροπιών. Το νέο Ευρωκοινοβούλιο λαμβάνει πρόσθετες αρμοδιότητες έπειτα από την ενεργοποίηση της Συνθήκης της Λισσαβώνας. Δίνεται η ευκαιρία για μια «προοδευτική» στροφή – και για την Ελλάδα και για την ήπειρο συνολικότερα.
Σε ό,τι αφορά ειδικά τη χώρα μας, τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό και στις τρέχουσες συναλλαγές καθώς και η αδυναμία ανατροφοδότησης του χρέους ήταν οι αφορμές και όχι οι αιτίες της κρίσης. Χρειαζόμαστε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο για τη χώρα –με έμφαση σε εξαγωγές, ξένες επενδύσεις, έρευνα, καινοτομία– και καταλυτικές θεσμικές πρωτοβουλίες στη δικαιοσύνη, το κράτος, το πολιτικό σύστημα. Αν και εκτιμώ την αξία του παραδείγματος, δεν πιστεύω πως οι χώρες αναπτύσσονται με αντιγραφές ξένων μοντέλων – αλλά επενδύοντας και χτίζοντας πάνω στις δικές τους περιπτώσεις αριστείας.
Ολα τα παραπάνω περιγράφουν το ζητούμενο για τη χώρα. Είμαι υποψήφιος στις ευρωεκλογές επειδή επιθυμώ να συμβάλλω στη διαμόρφωση των απαντήσεων.
Ερμέλα Γιάννα – Γέφυρες, ετών 26
Είμαι η μικρότερη σε ηλικία υποψήφια στις ευρωεκλογές σε μικρό κόμμα με σαφείς ιδέες.
Η επιθυμία να εκτεθώ στις εκλογές δεν ήλθε εύκολα. Δεν είμαι κόρη βουλευτή, πολιτευτή, ή κομματάρχη. Στο πανεπιστήμιο προσπερνώ τα τραπεζάκια των παρατάξεων. Δεν είμαι ούτε θα γίνω κληρονόμος επιχείρησης, ξενοδοχείου ή βιομηχανίας. Καμιά από τις «συνηθισμένες» πύλες εισόδου στην πολιτική. Τι με έσπρωξε, λοιπόν, μόλις άρχισα διδακτορικό στα οικονομικά στο Πάντειο για το πώς οι Ελληνίδες τα βγάζουν πέρα στην κρίση μεταξύ δουλειάς, οικογένειας, γονιών και παιδιών, να αφιερώσω εβδομάδες προσωπικού χρόνου στην πολιτική;
Ο λόγος είναι επειδή θέλω να μιλήσω για τα πραγματικά προβλήματα της γενιάς μου, όπως τα ζω εγώ και οι φίλοι μου. Δεν θέλουμε οίκτο και δακρύβρεκτες συγγνώμες, αλλά πραγματικές ευκαιρίες. Μας αφήνουν αδιάφορους οι δικαιολογίες και το ποιος έφταιγε περισσότερο. Αντίθετα, θέλουμε να αναζητήσουμε λύσεις πρακτικές και εφαρμόσιμες.
Για τον λόγο αυτό εντάχθηκα στις Γέφυρες. Ενα κόμμα που υποστηρίζει τις μεταρρυθμίσεις για να μην ξαναγυρίσουμε ποτέ στο 2009. Που πιστεύει σε περισσότερη Ευρώπη και το δείχνει στηρίζοντας το πιο ευρωπαϊκό κόμμα, το ALDE. Που δεν μας λέει ότι θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας με διορισμούς.
Ψηφίζοντας Γέφυρες ξέρεις ότι κανένας δεν μπορεί να «χάσει» το μήνυμα που θέλεις να στείλεις.
Νικόλας Γιατρομανωλάκης – Ποτάμι, ετών 39
Αν όχι τώρα, πότε; Η Ελλάδα, η Ευρώπη και η μεταξύ τους σχέση βρίσκονται σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Οι αποφάσεις που θα ληφθούν τώρα θα επηρεάσουν όλους μας, και κυρίως τη γενιά μου και τις επόμενες γενιές. Η Ευρώπη οφείλει να ξαναβρεί τον προοδευτικό της χαρακτήρα, το αίσθημα δικαίου και την ανοιχτοσύνη που την χαρακτήριζαν κάποτε. Αυτό απαιτεί βαθιές θεσμικές μεταρρυθμίσεις, κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές σε μια σειρά από ζητήματα (απασχόληση, έρευνα και καινοτομία, ισότιμη πρόσβαση επιμέρους κοινωνικών ομάδων στην υγεία, την εργασία και την εκπαίδευση) και κυρίως πολιτική βούληση να στηριχθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η Ελλάδα πρέπει να ενισχύσει τον ευρωπαϊκό της χαρακτήρα. Να αποτινάξει τη συντηρητική κοινωνική πολιτική που την χαρακτηρίζει σήμερα και την οικονομική λογική της αρπαχτής και του «όλα επιτρέπονται», χωρίς όμως να προχωρήσει σε τυχοδιωκτικούς αυτοσχεδιασμούς. Και οφείλει να λειτουργήσει κάποια στιγμή ως ευρωπαϊκός εταίρος που θα προσφέρει λύσεις, θα ασκεί εποικοδομητική κριτική, θα συμμετέχει ενεργά.
Ομως για να συμβεί αυτό θα χρειαστούν οι κατάλληλοι άνθρωποι. Ανθρωποι που αψηφούν το πολιτικό κόστος, που εμμένουν στις αρχές τους αλλά δεν έχουν στεγανά και μπορούν να συνάψουν συμμαχίες, που διαθέτουν σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων αλλά και την ικανότητα να εμβαθύνουν σε επιμέρους ζητήματα. Ανθρωποι που αντικατοπτρίζουν την Ελλάδα του μέλλοντος και όχι του παρελθόντος.