Να ’μαστε πάλι μπροστά στις κάλπες. Παλεύει μέσα μας ο θυμός με το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντήρησης. Θέλουμε από τη μια να πιάσουμε από το πέτο τους κυβερνώντες και να τους πούμε: «Δεν γίνεται να κυβερνάτε ακόμη έτσι εν έτει 2014, ύστερα από όλα όσα έχουν συμβεί» και από την άλλη να τους στηρίξουμε, γιατί καταλαβαίνουμε τι θα σήμαιναν εθνικές εκλογές τώρα και ακυβερνησία. Φοβόμαστε πως η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος μπορεί να σημαίνει στα μυαλά κάποιων πως ήλθε η ώρα να διοικήσουν τη χώρα «όπως παλιά». Είμαστε έξαλλοι με τους φόρους και θα θέλαμε πολύ να μάθουμε πώς εξηγείται το μυστήριο άνθρωποι της αγοράς να εισέρχονται στην πολιτική με κοινό νου, αλλά να μην τον αξιοποιούν όσο πρέπει κατά την άσκησή της. Δεν θέλουμε η Ελλάδα να ζήσει ένα αριστερό πείραμα που θα βασίζεται σε άπειρους ανθρώπους, το παλιό, καλό, βαθύ ΠΑΣΟΚ και ένα νεφελώδες σχέδιο. Μας τρομάζει ο κίνδυνος «τσαβεζοποίησης» της χώρας που θα κάνει τους αστούς, που αισθάνονται σήμερα ότι τα έχουν χάσει όλα, να νιώσουν τι πραγματικά σημαίνει «τα χάνω όλα». Μας αηδιάζει ο εκχυδαϊσμός του δημόσιου λόγου, τα μπραβιλίκια στην πολιτική και η θεοποίηση του τσαμπουκά. Βλέπουμε με τρόμο τη νομιμοποίηση του μικροαστικού φασίζοντος λόγου από την Ακροδεξιά, αλλά και από ακραία κομμάτια της Αριστεράς.
Μας εξοργίζει η ανικανότητα της Κεντροδεξιάς να λειτουργήσει σαν μία σύγχρονη ευρωπαϊκή παράταξη, πέρα από φέουδα και εξαιρετικά λούμπεν αντιλήψεις. Και βεβαίως μας αποκαρδιώνει το γεγονός ότι η Κεντροαριστερά θυμίζει το «σκορποχώρι» της δεκαετίας του 1950, γιατί είτε επιδίδεται σε ομαδική ψυχοθεραπεία χωρίς διά ταύτα είτε εξαντλείται σε άκρως επικίνδυνα προσωπικά παιχνίδια και βεντέτες. Στο τέλος της ημέρας ανακαλύπτουμε συνεχώς ότι ο τόπος διοικείται από μια ελίτ που δεν μπορεί να συνεννοηθεί στα στοιχειώδη, να βάλει στην άκρη τους πειρατές και να ξεφύγει από αυτό το καταραμένο «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε και ό,τι θέλει ας ξημερώσει για τον τόπο».
Θέλουμε το καινούργιο, το πραγματικά καινούργιο, αλλά όχι μόνο στο επίπεδο της επικοινωνίας και του μεταμοντέρνου cool. Ζητάμε πολλά; Ισως. Εχουμε μια κουρασμένη κοινωνία με βαθιά χαλασμένους θεσμούς που δεν μπορούν -δυστυχώς- να βγάλουν κάτι πολύ καλύτερο ή ανώτερο από αυτό που έχουμε σήμερα. Βαδίζουμε τέσσερα χρόνια τώρα δίπλα ακριβώς στον γκρεμό, αλλά δεν πέφτουμε και αυτό χάρη στην ωριμότητα, την καρτερία και το ένστικτο επιβίωσης του ελληνικού λαού. Θα πάμε πάλι στις κάλπες και οι νοικοκυραίοι, η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, θα επωμισθούν το σύνηθες βάρος. Οχι όλοι αυτήν τη φορά, γιατί μερικοί νιώθουν ότι «πνίγηκαν» καθώς περνούσαν τον χείμαρρο και άλλοι έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Η μόνη ελπίδα είναι να πάρουν τα σωστά μηνύματα αυτοί που κυβερνούν. Αν πάνε καλά, να καταλάβουν ότι ο κόσμος εξοργίζεται με τον παλαιοκομματισμό που κυβερνά ακόμη και την έλλειψη κοινής λογικής στη διοίκηση. Αν δεν πάνε καλά, να μην κάνουν το λάθος μιας επιτόπου «στροφής» γιατί αυτό θα οδηγήσει σε μια ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή.