Αυτήκοος μάρτυς με διαβεβαίωνε ότι προχθές, οι συγκεντρωμένοι οπαδοί της Χρυσής Αυγής μπροστά στη Βουλή, εκτός των άλλων, επαιάνιζαν και το άσμα «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Αναζητώντας τη σχέση του περί ου ο λόγος με τη Χρυσή Αυγή διαπίστωσα ότι σάλος είχε προκληθεί στους κύκλους της επανάστασης και της προόδου διότι τα βέβηλα στόματα των νεοναζιστών είχαν μιάνει τους ιερούς στίχους και στην επέτειο των Ιμίων. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην επέτειο των Ιμίων και τα προχθεσινά επεισόδια στη Βουλή είχα την ευκαιρία να ακούσω στίχους από το κρητικό ριζίτικο τραγούδι στο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Αναζητώντας δε την ιστορία του διεπίστωσα πως κάποιος ιστότοπος με το χαρακτηριστικό χιούμορ του βαθέος Διαδικτύου είχε αναρτήσει την είδηση πως η κυβέρνηση μήνυσε τους κληρονόμους του Νίκου Ξυλούρη, ο οποίος έκανε και το τραγούδι χιτ, για προτροπή σε πράξεις βίας. Αναφερόταν στους στίχους «Να κάνω μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες…». Το «χιούμορ», για όσους δεν κατάλαβαν, συνίσταται στην παραδοχή ότι τους δύο αυτούς στίχους, ακόμη και όταν τους τραγουδούσαν παλιότερα στο Πολυτεχνείο ή τη Νομική το 1972, δεν τους εννοούσαν στην κυριολεξία τους. Θεωρούσαν εαυτούς αρκετά ευφυείς για να ξέρουν ότι δεν θέλουν να κάνουν μάνες δίχως γιους, ούτε γυναίκες δίχως άνδρες, να ξέρουν ότι όλα αυτά ανήκουν στη μυθική παράδοση του αντιχουντικού αγώνα, μαζί με τις φωτογραφίες του Τσε Γκεβάρα, τις γενειάδες, τις μουστάκες και τις κόκκινες σημαίες. Συμβολικά ή όχι με τις λέξεις συμβαίνει ενίοτε ό,τι και με τις πέτρες. Είτε πετάξεις μια συμβολική πέτρα κατά υαλοπίνακος, είτε μια πραγματική πέτρα κατά του ιδίου υαλοπίνακος ή της κεφαλής του αντιπάλου σου, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Και οφείλουμε, νομίζω, να παραδεχθούμε, πως το τραγούδι αυτό, παρά την ωραία μουσική του, ή μάλλον με τη βοήθεια της ωραίας μουσικής του, υποσυνείδητα κυκλοφορεί τα υλικά μιας βίας ωμής και μάλλον φρικαλέας. Διότι στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει με τη Χρυσή Αυγή συμβαδίζει με τον τρόπο που τραγουδάει κανείς το «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Η Χρυσή Αυγή δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ερμηνεύει κατά γράμμα όλη την αντικοινοβουλευτική κουλτούρα η οποία πάντα κυκλοφορούσε ανάμεσά μας, είχε περιπέσει σε χειμερία νάρκη για μερικές δεκαετίες και αφυπνίσθηκε στα χρόνια της κρίσης. Μαζί της συμπαρέσυρε τα υλικά του πιο πρωτόγονου εθνικισμού, έτοιμου να φυτρώσει σε ακαλλιέργητα μυαλά, πρόσφορα για τους συνειρμούς του ηλιθίου του τύπου «ράβδος στη γωνία άρα βρέχει». Και επειδή ο κοινοβουλευτισμός συνδέεται με τη δυτικόστροφη πορεία της Ελλάδας μαζί με όλα τα υπόλοιπα αναδύεται και ο αντιδυτικισμός, τον οποίον σίγουρα δεν μονοπωλεί η νεοναζιστική συμμορία.
Επειδή δε τα γαβγίσματα, οι τραμπουκισμοί και οι απειλές σωματικής βίας στη Βουλή ελάχιστους εντυπωσιάζουν πια, τα θεωρούμε λίγο ώς πολύ μέρος της κοινοβουλευτικής επιθεώρησης, θα πρέπει να επισημάνουμε μια μικρή λεπτομέρεια. Είναι τελείως διαφορετικό να τσακώνονται βουλευτές, ακόμη και με ύβρεις, γιατί διαφωνούν για θέματα που συζητιούνται στο κοινοβούλιο, ή ακόμη και για τη διαδικασία, και τελείως διαφορετικό αυτό που κάνουν τα παλικάρια της Χρυσής Αυγής. Στην πρώτη περίπτωση έχεις να κάνεις με τις διαβαθμίσεις του κοινοβουλευτικού ήθους. Στη δεύτερη έχεις να κάνεις με μια αντικοινοβουλευτική στάση η οποία, χρησιμοποιεί το κοινοβούλιο ως βήμα. Γι’ αυτό, αντί να κάνουμε τους έκπληκτους που αυτοί καπηλεύονται το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» της αντίστασης κατά της χούντας, ας σκεφτούμε τι μυαλά κουβαλάνε όσοι τραγουδούν ενθουσιασμένοι πως «θα κάνουν μάνες δίχως γιους».