Οσο καλοπροαίρετοι θεατές κι αν είμαστε, πρέπει να παραδεχθούμε ότι βιώνουμε μιαν αντίφαση. Διαρκούσης της κρίσης, στα καλούμενα «τριήμερα» αργιών, πνευματικά ή μη, γίνεται το έλα να δεις. Μαζική έξοδος, σφύζοντα καταλύματα και καταστήματα εστίασης από τροφοσυλλέκτες αστικής όρεξης. Από τα θέρετρα αγχώδους εκτόνωσης εκπέμπεται αχός από πλήθη αγανακτισμένων και μη πολιτών, συμμετεχόντων στο γαϊτανάκι φυγής από τα τετριμμένα. Σε μια χώρα με περίπου ενάμισι εκατομμύριο ανέργους και όλους να οδυρόμαστε για τη δεινή μας οικονομική κατάσταση, το φαινόμενο εκπλήσσει – κυρίως τους ξενόφερτους. Η εικόνα επικυρώνεται επιδερμικώς από τα τηλεοπτικά κανάλια με «ζωντανά» ρεπορτάζ περί τη φυγή από το κλεινόν άστυ (την Αθήνα εννοούν έτσι δεν είναι;) και –φευ– την επιστροφή.
Να είναι άραγε μια σιωπηλή επιβεβαίωση της ιστορικής πια φράσης ενός πρώην πρωθυπουργού, ίσως αείμνηστου πολιτικά, ότι λεφτά (ακόμα) υπάρχουν; Οχι. Το φαινόμενο αντανακλά στο στοιχειώδες δικαίωμα να κάνουμε, έστω και μετά θυσιών, ζείδωρα διαλείμματα· με την, συχνά απατηλή, αίσθηση πως αλλάζοντας παραστάσεις, ξορκίζουμε και την πανταχού παρούσα πραγματικότητα. Σαν τον αμελή μαθητή που παίζει ανυποψίαστος πριν χτυπήσει το κουδούνι και επιστρέφοντας στην τάξη γράφει διαγώνισμα. Στα τριήμερα και στις θερινές διακοπές, η προικισμένη από τη φύση Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα τεράστιο συνεργείο, το οποίο επισκεπτόμαστε, όπως μεταφορικά λέμε, για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας.
Πάντως, από αύριο και για έναν ολόκληρο μήνα μάς περιμένει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ενας μήνας, ας μου επιτραπεί να πω, κι ο θεός της ισότητας να με συγχωρήσει, σεξιστικός. Γιατί σε αυτό το δωρεάν διάλειμμα, η πλειονότητα των γυναικών θα υπομένει ενώ η πλειονότητα των ανδρών θα αφιονίζεται παρακολουθώντας τη σύναξη των κορυφαίων μπαλαδόρων του πλανήτη. Παρέες και μπιροποσίες μπροστά στις οθόνες, σχόλια, θεατρινισμοί, καβγαδίσματα –μια προσομοίωση εξέδρας–, αλλά και νοερά μακροβούτια στα παιδικά χρόνια. Το ποδόσφαιρο είτε το αγαπάς είτε το απεχθάνεσαι. Μεσοβέζικα λόγια δεν χωρούν. Οι ανήκοντες στην πρώτη ομάδα αποστηθίσαμε σαν στίχους ευαγγελίου –«πίστευε και μη ερεύνα»– τη σύνοψη του Αλμπέρ Καμύ: Εχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, λέω με σιγουριά ότι όσα ξέρω σχετικά με την ανθρώπινη ηθική τα οφείλω στο ποδόσφαιρο. Ο εύθραυστος, μέγας σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι έλεγε ότι κατά βάθος το ποδόσφαιρο είναι μια ιεροτελεστία, ένα σύστημα σημείων, μια γλώσσα. Οι «αντιφρονούντες» υπενθυμίζουν τη, φοβούμαι, μεστή άποψη του Τζορτζ Οργουελ: Ο σοβαρός αθλητισμός δεν έχει σχέση με το ευ αγωνίζεσθαι. Είναι γεμάτος μίσος, ζήλια, καυχησιολογία. Σαν ένας πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς. Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες το παρατράβηξε: Το ποδόσφαιρο είναι δημοφιλές γιατί η ηλιθιότητα είναι δημοφιλής. Δίχως ίχνος υπερβολής: Ηταν ευφυές ότι ο ανασχηματισμός επετεύχθη πριν από την έναρξη του Μουντιάλ.