Δεν ξέρω πώς θα αισθανόμουν αν ήμουν υπουργός και άκουγα τον πρωθυπουργό να με νουθετεί λες και είμαστε στην πρώτη ημέρα της κατασκήνωσης. Να μου λέει πως θέλει σοβαρότητα, η οποία προφανώς υποψιάζεται ότι μου λείπει, ότι ζητάει από μένα πολλή δουλειά και λίγα λόγια, διότι μάλλον με θεωρεί, παρ’ ότι με έκανε υπουργό, φλύαρο και τεμπελάκο. Ακούγοντας δε και τη συνέχεια μάλλον θα κατέληγα στο συμπέρασμα πως έχω μπλέξει άσχημα. Η κατασκήνωση που με έστειλαν μοιάζει πολύ με καταναγκαστικά έργα. Μας θέλουν, λέει, να είμαστε παρόντες 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 365 ημέρες τον χρόνο. Ακούγοντας τον κ. Σαμαρά να εγκαινιάζει με τις πατερναλιστικές του νουθεσίες το νέο υπουργικό συμβούλιο αναρωτιόμουν αν θεωρεί ο ίδιος ότι απευθύνεται σε ανθρώπους ώριμους, τους οποίους εμπιστεύεται, ή σε τίποτε παρατυχόντες που «είδαν φως και μπήκαν» κατά το κοινώς λεγόμενον. Ενας μάλλον ασφαλής τρόπος για να κρίνεις τα όσα ακούς στο δημόσιο βήμα είναι να προσπαθήσεις να τα μεταφράσεις σε κάποια άλλη γλώσσα την οποία γνωρίζεις. Εάν σε ξενίσουν, εάν σου φανούν παράταιρα ή αταίριαστα να είσαι βέβαιος πως έχεις πέσει σε φλέβα χρυσού της «ελληνικής» ιδιαιτερότητας. Προσπάθησα λοιπόν να φανταστώ τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε Γάλλος πρωθυπουργός ο οποίος θα αντιμετώπιζε τους υπουργούς του σαν άτακτους εφήβους, στην άξια ελληνική παράδοση του «σεμνά και ταπεινά». Και αμέσως κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτού του τύπου ο πατερναλισμός έχει τη χάρη και την ειλικρίνεια του εφηβικού πρωτογονισμού, πως οι υποκριτές Γάλλοι με τους υποκριτικούς κανόνες συμπεριφοράς δεν θα τολμούσαν ποτέ να μιλήσουν τόσο ανοιχτά, από το βάθος της καρδιάς τους. Εμείς, αείπαιδες ή παλίμπαιδες, μιλάμε ελεύθερα, χωρίς περιστροφές. Εξάλλου στη Γαλλία το υπουργικό συμβούλιο συνεδριάζει κάθε Τετάρτη. Σε μας εδώ πότε θα έχει ξανά την ευκαιρία ο πρωθυπουργός μας να δει τους υπουργούς του μαζεμένους γύρω από ένα τραπέζι;
Δεν ξέρω πώς θα αισθανόμουν αν ήμουν υπουργός, πάντως ως απλός Ελληνας πολίτης, που λένε και οι υπουργοί όταν θέλουν να δείξουν κατανόηση, δεν μπορώ να πω πως αισθάνθηκα και περίφημα. Διότι, είπα, αυτός για να τους μιλάει έτσι κάτι θα ξέρει που εγώ δεν ξέρω. Την απορία μου την έλυσε φίλος οδηγός ταξί ο οποίος με μετέφερε από τη Μήθυμνα της Λέσβου στο αεροδρόμιο. Οπου σχολιάζοντας τον ανασχηματισμό μου είπε ότι είχε την τύχη να γνωρίσει έναν από τους υπουργούς στην προηγούμενη ζωή του, όταν παρίστανε τον πολεμικό ανταποκριτή στο Αιγαίο. Πόλεμος δεν γινόταν βέβαια αλλά στη διάρκεια μιας των οιονεί αερομαχιών ελληνικό αεροσκάφος είχε καταρρίψει τουρκικό στη θάλασσα, σε απόσταση 15 μιλίων από το Σίγρι. Τις τηλεοπτικές ανταποκρίσεις τις έστελναν τότε από ένα κέντρο του ΟΤΕ σε κάτι κατσάβραχα όπου ο φίλος οδηγός είχε μεταφέρει τον πολεμικό ανταποκριτή με το συνεργείο του. Φτάνοντας εκεί λοιπόν ο οδηγός διεπίστωσε ότι ο ρεπόρτερ τον κοιτούσε εξεταστικά, και όταν τέλειωσε τη λυρική αναφορά του στην αερομαχία του πρότεινε να αναλάβει τον ρόλο του «αυτόπτου». «Αν θέλεις να βγάλεις κάνα φράγκο θα σε δείξω να λες πως είδες το τούρκικο να πέφτει στη θάλασσα». Ο άλλος γέλασε. «15 μίλια έξω από το Σίγρι δεν φαίνεται τίποτε. Κι εγώ είμαι στην άλλη άκρη του νησιού. Αν το πω αυτό, δεν θα τολμώ να κυκλοφορήσω αύριο. Θα με πάρουν με τις λεμονόκουπες». Ηθικόν δίδαγμα; Η αιδώς μπορεί να σώσει την τιμή της αλήθειας. Οταν βέβαια ο άλλος ξέρει ότι το αίσθημα της αιδούς υπόκειται στη χαλαρότητα και την άνεση του πολεμικού ανταποκριτή δικαιολογούνται και ο πατερναλισμός και οι νουθεσίες, και το εν γένει ύφος της κατασκήνωσης που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να γίνει σκορποχώρι. Αν και εξακολουθώ να πιστεύω πως ο καταλληλότερος για να διαχειρισθεί τα παιδιά είναι ο σοφός γέρων Γεώργιος ο Παπαδάκης.