«Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να κάνει πολιτικές χωρίς να νικήσει το ελληνικό Δημόσιο αυταπατάται», δήλωσε κάποτε ένας σοφός Ελλην πολιτικός, του είδους που ευδοκιμεί στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Αν αναρωτιέστε, δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που το είπε. Μόλις τον Σεπτέμβριο του 2011 ήταν. Επρόκειτο δε για εκείνον τον πολιτικό ο οποίος, στην ίδια ομιλία του, είχε σοκάρει το πανελλήνιο, προσβάλλοντας με τρόπο βάναυσο και αποκρουστικό την επικρατούσα θρησκεία στη χώρα του Υπαρκτού Ελληνισμού, δηλαδή τη δημοσιοϋπαλληλία. «Το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν δέκα εκατομμύρια πολίτες με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασε εδώ που μας έφτασε», είχε πει, τότε, το μακρινό 2011.
Σήμερα, και πάλι υπουργός –Παιδείας τούτη τη φορά, όχι Υγείας όπως το 2011– ο Ανδρέας ο Λοβέρδος πάει να τινάξει στον αέρα την προσπάθεια ανασυγκρότησης που με τόσο κόπο ξεκίνησε στο Δημόσιο, υπερασπιζόμενος την παραμονή στις θέσεις τους 350 δημοσίων υπαλλήλων από το ένα εκατομμύριο που ταλαιπωρεί τα δέκα. Τι τον νοιάζει αν η εξαίρεση που επιδιώκει να πετύχει για τους πλεονάζοντες διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων μεταφερθεί σε άλλους τομείς του Δημοσίου; Τι τον νοιάζει, επίσης, αν η εξαίρεση, εφόσον επιτευχθεί, προκαλέσει αλυσίδα ανάλογων αιτημάτων από άλλους υπουργούς. «Μακριά από μένα κι όπου θέλει ας είναι», όπως λέει ο εξυπνότερος λαός του κόσμου· και ο Ανδρέας ο Λοβέρδος τιμά τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, γιατί αυτός τον ψηφίζει βουλευτή.
Οι επιπόλαιοι με την αβαθή σκέψη τους είμαι βέβαιος ότι θα σπεύσουν να καταλογίσουν στον Ανδρέα τον Λοβέρδο αντιφατικότητα που αγγίζει (αν δεν υπερβαίνει κιόλας…) τα όρια της υποκρισίας. Τους προειδοποιώ να μην το κάνουν, διότι θα εκτεθούν. Η νίκη κατά του ελληνικού Δημοσίου, την οποία επικαλέστηκε τότε, αφορά «όποιον πιστεύει ότι μπορεί να κάνει πολιτικές». Ομως ο σημερινός υπουργός Παιδείας δεν έχει καμία πρόθεση «να κάνει πολιτικές». Υπαρξιακοί λόγοι τον οδήγησαν στο υπουργείο. Θέλει, απλώς, να είναι υπουργός ο άνθρωπος – τίποτε περισσότερο. Αν δεν το ήθελε αυτό, δεν θα αποδεχόταν τον διορισμό και θα έμενε στο σπίτι του. Επομένως, ο Α. ο Λοβέρδος μένει πιστός στο πνεύμα των αθάνατων λόγων του και εύγε του! Να τον χαιρόμαστε…
Η γνήσια Αριστερά
Στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους (σ.σ.: Αλέξη, αν δεν καταλαβαίνεις, ρώτα τον μέντορά σου, τον Αλέκο, που ήταν παπαδοπαίδι…) ότι το κόμμα δεν αρχίζει να γέρνει προς το κέντρο, ότι παραμένει αριστερό και τα τοιαύτα. Μα ποιον κοροϊδεύουν; Τι είδους αριστερό είναι ένα κόμμα, του οποίου ο αρχηγός προειδοποιεί τους βουλευτές του ότι φέτος το καλοκαίρι δεν έχει μπάνια; Η οραματική Αριστερά, η ουτοπική Αριστερά, δηλαδή η πραγματική Αριστερά (η «άδολη», που λένε για την απλή αναλογική) είναι του δόλιου του μπαρμπα-Φώτη, ο οποίος, παρότι το κόμμα του διαλύεται, τους έδωσε ραντεβού για τον Σεπτέμβριο…
Της αξίας και της τιμής
Ο Θανάσης Δαβάκης, άνθρωπος σεμνός και σπανίας μορφώσεως για το επάγγελμα που ακολούθησε, δεν παρέμεινε στη θέση του υφυπουργού Αμύνης. Ισως επειδή ήταν λίγο περισσότερο σοβαρός απ’ όσο επέτρεπαν οι συνθήκες – θέλω να πω τόσο σοβαρός, ώστε να του είναι αδύνατο να μην κρυφογελάει με τον πολιτικό προϊστάμενό του. Εντούτοις, ο αποχωρήσας δεν έφυγε απογοητευμένος από το υπουργείο. Ο υπουργός Δημήτριος Λουδοβίκος κ.λπ. του επεφύλασσε μια ηθική αμοιβή: του απένειμε το μετάλλιο του Αβραμοπούλειου Τάγματος Αξίας και Τιμής, που θεσπίσθηκε, φυσικά, από τον ίδιο.
Επίχρυσο, σχήματος στρογγυλού, το μετάλλιο φέρει στη μία πλευρά του στεφάνι από φύλλα δρυός, πάνω στο οποίο διακρίνονται περγαμηνές με τα ονόματα ιστορικών μαχών (Ρόσμπαχ, Λόιτεν, Λειψία, Σεντάν, Τάνενμπεργκ κ.ά.). Κριτήριο επιλογής των μαχών που αναγράφονται στο μετάλλιο είναι ότι οι στρατηγοί που τις κέρδισαν (Φρειδερίκος, Μπλίχερ, Γιορκ, Μόλτκε, Λούντεντορφ κ.λπ.) έκαναν ό,τι ακριβώς θα είχε κάνει και ο Αβραμόπουλος στη θέση τους! Και είναι προς τιμήν τους αυτό, δεδομένου ότι ο Αβραμόπουλος είναι πολύ κατοπινότερος. (Εβλεπαν πολύ μπροστά αυτοί!..) Στο κέντρο δεσπόζει ανάγλυφη η αυστηρή μορφή του υπουργού σε προφίλ. Στην άλλη πλευρά, τώρα, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο με τη διαφορά ότι αναγράφονται οι μάχες που κέρδισε προσωπικώς ο Αβράμοπουλος: Δήμος Αθηναίων 1994, Δήμος Αθηναίων 1998, Α΄ Αθηνών 2004, Α΄ Αθηνών 2007 κ.λπ., ενώ στο κέντρο είναι γραμμένη με ανάγλυφους γοτθικούς χαρακτήρες η περίφημη φράση του, όταν ίδρυσε το Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών: «Φως, περισσότερο φως!».
Στον τέως υφυπουργό απονεμήθηκε το μετάλλιο της Α΄ Τάξεως, που συνοδεύεται και από κονκάρδα με τη μορφή του Μίκυ Μάους, την οποία ο τιμηθείς μπορεί να φέρει στην μπουτονιέρα του σακακιού του. Ο Δαβάκης ένιωσε αυτό που οι Ελληνες λειτουργοί του Τύπου ονομάζουν προσφυώς «βαθιά ανθρώπινη συγκίνηση» (διότι, ως γνωστόν, υπάρχει και η συγκίνηση των άλλων ζώων…), αν και δεν έκρυψε από τους οικείους του ότι θα ήθελε τον μεγαλόσταυρο του Τάγματος, καθώς συνοδεύεται από προτομή του υπουργού. Τι να κάνουμε; Την επόμενη φορά…
Τελείως περιττό
«Αυτά που έκανε ο Θόδωρος Καράογλου θα τα συνεχίσω με τον ίδιο ρυθμό», δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο νέος «Υμάθ» Γεώργιος Ορφανός, αναλαμβάνοντας το υπουργείο από τον προκάτοχό του. Δεν ήταν όμως ανάγκη να μας το πει. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτό θα έκανε ούτως ή άλλως, αφού το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης είναι διακοσμητικός θεσμός…
Καλή αρχή
Ο πρόεδρος της ΣΥΜΕΛΛ (Συμφωνία για την Ελλάδα) και νέος υπουργός Παιδείας, Ανδρέας ο Λοβέρδος, δέχθηκε την Παρασκευή στο γραφείο του τον πρώτο επισκέπτη επί της υπουργίας του. Δεν ήταν άλλος από τον αποτυχόντα υποψήφιο ευρωβουλευτή* και απελθόντα πρύτανη του Αριστοτελείου Γιάννη Μυλόπουλο. Η συνάντηση έγινε χωρίς να προηγηθεί ή να ακολουθήσει ανακοίνωση – εν κρυπτώ, δηλαδή. Γιατί; Διότι μπορεί να τους απασχόλησαν οι παλιές καλές ημέρες, τότε που ο νυν υπουργός ήταν επικεφαλής της ΚΝΕ στη Νομική του Αριστοτελείου και ο τ. πρύτανης ένας απλός φέρελπις πασόκος. Το πιθανότερο όμως θεωρώ να τους απασχόλησαν ζητήματα υψηλής πολιτικής, λ.χ. η ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς…
*: Θυμίζω ότι επεδίωξε να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ), αλλά δεν τα κατάφερε να περιληφθεί στη λίστα.