Τα πρόσωπά τους στην οθόνη εκφράζουν τη νέα εποχή

Τα πρόσωπά τους στην οθόνη εκφράζουν τη νέα εποχή

3' 43" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο​​ύτε εκείνος διαθέτει τις προδιαγραφές χολιγουντιανής γοητείας ούτε εκείνη -πολύ περισσότερο- ταιριάζει στην εικόνα μιας σταρ με το λαμπερό παρουσιαστικό που γίνεται όχημα για την επιτυχία της. Ωστόσο πολύ νωρίς κέρδισε το αμερικανικό κοινό και αναδείχθηκε σε φαινόμενο και πρότυπο της νέας γενιάς των κοριτσιών της ομπαμικής Αμερικής: ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (Benedict Cumberbatch), ο «Σέρλοκ Χολμς» του BBC, και η Λένα Ντάναμ (Lena Danham), η Χάνα του δικού της «Girls», είναι τα πρόσωπα που κατάφεραν να θρυμματίσουν την ασφυκτική και θλιβερή αφήγηση της ομοιομορφίας την οποία είχε επιβάλει το αλλοτινό μάρκετινγκ του σοουμπιζνεζικού σουξέ.

Με χαρακτηριστικά τα οποία βρίσκονται σε ευθεία αντίθεση με τα πρότυπα της χολιγουντιανής μποτοξαρισμένης γοητείας, με ταλέντο πολυδιάστατο και προσωπικότητα ισχυρή, πολιτικοποιημένοι αλλά όχι ενταγμένοι, πρωταγωνιστές σε σειρές καλτ και οι δυο τους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν τους εκφραστές της καινούργιας αντίληψης του κοινού για τους «σταρ». Οχι πλέον απόμακρα, πλαστικά πρόσωπα, γυμνασμένες φιγούρες και καπριτσιόζικες ή σαχλές συμπεριφορές, αλλά προσωπικότητες με σκέψη, γνώσεις, δημιουργικότητα, ένα είδος διανοούμενου-καλλιτέχνη, που κάθε άλλο παρά αρνείται την άλλοτε τόσο κατακριτέα τηλεοπτική μαζικότητα, αντιθέτως προσδίδει βάθος και ποιότητα σε αυτήν.

Για τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, ήδη γνωστό στο τηλεοπτικό κοινό από τη σειρά «Parade’s End» και στο κινηματογραφικό από την έξοχη ερμηνεία του στον «Φρανκενστάιν» του Ντάνι Μπόιλ (τον θυμόμαστε και ως επίσημο σκηνοθέτη των ολυμπιακών τελετών του Λονδίνου), ο ρόλος της σύγχρονης εκδοχής του Σέρλοκ Χολμς στη σειρά του BBC (ήδη στον τέταρτο κύκλο της) υπήρξε η απογείωση. Ενας έξοχος Σέρλοκ, ψυχρός, σκοτεινός, καταφέρνει να αποδίδει την ασπεργκερική (κοινωνικά απροσάρμοστη αλλά εξαιρετικής ευφυΐας) προσωπικότητα του ήρωα σαν να ταυτίζεται με αυτή. Στο 221Β της Μπέικερ Στριτ, με τη χαρακτηριστική μακριά του ρόμπα, όπως ο δημιουργός του Κόναν Ντόιλ ήθελε τις σπιτικές εικόνες του ήρωά του, ο Κάμπερμπατς-Χολμς μοιάζει με θηρίο στο κλουβί, που πλήττει θανάσιμα και αναζητεί τη μυρωδιά του αίματος για να ξυπνήσει και να κυνηγήσει όχι το θήραμα, αλλά τον εκτελεστή. Τότε θα ξεχυθεί με φόρα στους λονδρέζικους δρόμους, φορώντας το μακρύ του παλτό, ένα ενδυματολογικό κομψοτέχνημα, του οποίου η πανάκριβη ποιότητα από ιρλανδέζικο μαλλί και η λεπτεπίλεπτη τουίντ ύφανση με μικροσκοπικούς πόρους, για να του δίνει αέρινη κίνηση, κόστισε λένε εκατό χιλιάδες λίρες.

Οπως κι αν έχει, ο Κάμπερμπατς δεσπόζει στα πλάνα, είτε εσωτερικά, όπου αποδίδεται αριστουργηματικά η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του διαμερίσματος της Μπέικερ Στριτ, είτε εξωτερικά, όπου ελάχιστη σημασία έχουν το περιβάλλον και το ντεκόρ, αλλά η απόλαυση από τις διανοητικές διαδρομές του μυθικού ντετέκτιβ, καθώς παρατηρεί τις απίθανες λεπτομέρειες που τον οδηγούν στη λύση.

Ενα συναρπαστικό θέαμα, χωρίς αποπνικτικά σπέσιαλ εφέ εκρήξεων και αίματος, με τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς να «παγιδεύει» το βλέμμα του θεατή, όπως οι χολιγουντιανοί σταρ μιας άλλης εποχής, χωρίς ωστόσο κανένα από τα δικά τους χαρακτηριστικά. Ακόμη και το ίδιο του το όνομα θεωρείται στοιχείο της διαφορετικότητάς του από τους «παλιούς». Και όχι αδίκως, αν σκεφτεί κανείς ότι ο Μόρις Τζόζεφ Μαϊκλγουάιτ (Maurice Joseph Micklewhite) έγινε Μάικλ Κέιν για να κάνει καριέρα και ο Αρτσιμπαλντ Λιτς (Archibald Leach) έγινε Κάρι Γκραντ.

Παράλληλα όμως, ο Μπένεντικτ δηλώνει, ως στρέιτ, θερμός υποστηρικτής του γάμου ομοφυλοφίλων, διαβάζει επιστολές των Κουρτ Βόνεγκατ και Ιγκι Ποπ στο φεστιβάλ λογοτεχνίας, ερμηνεύει Αμλετ και ανακοινώνει ότι του χρόνου θα είναι Ριχάρδος ο 3ος, διαβάζει έξοχα στο ραδιόφωνο του BBC κείμενα για την D-Day και χρηματοδοτεί μικρές ανεξάρτητες παραγωγές ταινιών μικρού μήκους.

Ολα αυτά αποτελούν ενδείξεις μιας νέας εποχής, όπου μοιάζει να ακούγεται ένα «όλα αλλιώς», σαν υπόκωφο μήνυμα του μεγάλου κοινού της οθόνης, η οποία δεν διαχωρίζεται πλέον σε κινηματογραφική και τηλεοπτική. Η δεύτερη έχει πάρει ήδη το μέγεθος της πρώτης σε αισθητικό επίπεδο ― τουλάχιστον στον υπόλοιπο κόσμο, γιατί στη χώρα μας παλεύουμε ακόμη μεταξύ αισθητικής επιθεώρησης και τάλεντ σόου.

Σε αυτό το «όλα αλλιώς» εντάσσεται και το «Girls» –έχουμε αναφερθεί εκτενώς («Καθημερινή» 23/3)– το οποίο ανατρέπει όλα τα στερεότυπα του ψευδοφεμινισμού του «Sex and the city» για να αναδείξει την πραγματικότητα της αμερικανικής γενιάς της κρίσης. Και η δημιουργός του, Λένα Ντάναμ, όχι μόνο καταρρίπτει όλες τις προδιαγραφές εμφάνισης της σοουμπίζνες, με το παχουλούτσικο σουλούπι της και τις απίθανες ενδυματολογικές της επιλογές «γιατί αυτά τη βολεύουν», αλλά προβάλλει την προσωπικότητα μιας νεαρής διανοούμενης, τόσο στη ζωή της όσο και στο σίριαλ, η οποία γράφει δοκίμια για τη ζωή των συνομηλίκων της αναλύοντας την εποχή της και τη δυσκολία των σχέσεων. Μοντέλο ώς χθες απεχθές για την αγορά της κατανάλωσης, αίφνης αναδείχθηκε σε ελπίδα μιας διαφορετικής Αμερικής. Μπορεί διαφορετική από τον Κάμπερμπατς, αλλά και οι δυο τους εκφράζουν την αδυναμία του κοινού στο διαφορετικό, η οποία εκδηλώνεται όλο και πιο επίμονα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή