Αν είχαμε διαβάσει τους οιωνούς καλύτερα απ’ ό,τι συνηθίζουν τα κόμματα να διαβάζουν τα εκλογικά μηνύματα, κι αν δεν ήμασταν αφόρητα δύσπιστοι, θα ’πρεπε να το περιμένουμε: Τώρα που ισοπεδώνονται οι ακτές και μπαζώνονται, προς δόξαν του μοναδικού θεού της Ελλάδας (του Τουρισμού), ήταν αδύνατο να διασωθεί η Ακτή του Ελεφαντοστού. Και -παρά την ενοχλητική προστασία των δοκαριών- την ισοπεδώσαμε. Οσοι μάλιστα δικοί μας αμφέβαλλαν για το πέναλτι, πρόβαλλαν την πρωτότυπη άποψη ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη διά της αδικίας.
Στα σοφίσματα είμαστε ανίκητοι. Αλλά ταυτόχρονα είμαστε ακαταμάχητοι και στα στερεότυπα. Κι ας έχουν ξεθυμάνει πολλά χρόνια τώρα. Για παράδειγμα το στερεότυπο με τον Θεό-οπαδό της Εθνικής μας, όλων των σπορ, και υπό την προϋπόθεση ότι νικάμε· γιατί στις ήττες τι να πούμε, ότι ο Θεός απέστρεψε το πρόσωπό του από εμάς; Ο μόνος θεός που παίζει μπάλα όμως είναι ο Αρης, της Θεσσαλονίκης· και απ’ ό,τι φαίνεται, τα τελευταία χρόνια δεν τα πολυκαταφέρνει. Να προσθέσουμε και τον ημίθεο Ηρακλή; Και να τον προσθέσουμε, πάλι οι ποδοσφαιριστές παίζουν μπάλα. Οσο κι αν οι παίκτες σταυροκοπιούνται ή επικαλούνται με άλλα σχήματα και νεύματα τα ουράνια, τους αδικούμε όταν κηρύσσουμε με πρωτοσέλιδους γιγαντότιτλους ότι νίκησε ο Θεός, ο δικός μας Θεός, και όχι ο Σάμαρης κι ο Σαμαράς (ο Γιώργος βέβαια), ο Χολέβας και ο Σωκράτης. Και εν πάση περιπτώσει, αν ο Θεός είχε αποφασίσει να γίνει «Θεός της Ελλάδας», δεν θα είχαμε δίκιο να του παραπονιόμαστε που επέλεξε να μας συντρέξει στο πεδίο του ποδοσφαίρου και όχι λ.χ. της οικονομίας ή, ακόμα καλύτερα, της πνευματικότητάς μας; Ή, κάπως αλλιώς: Αν τελικά δεν κέρδιζε το πέναλτι ο Σαμαράς ή δεν ευστοχούσε, τι θα λέγαμε για έναν προστάτη Θεό που επέτρεψε να τραυματιστούν πρόωρα δύο βασικοί παίκτες και να πάει η μπάλα τρεις φορές στο δοκάρι;
Η πρόκριση στους «16» δεν είναι λίγο πράμα, με αποκλεισμένη την Ισπανία, την Ιταλία, την Αγγλία. Θαρρείς όμως και δεν μπορούμε να χαρούμε μια αθλητική νίκη γι’ αυτό και μόνο που είναι, την παραγεμίζουμε μύθους και ιδεολογήματα. Σαν να πάσχουμε από λειψή αυτοεκτίμηση, προσπαθούμε να αποσπάσουμε από επιτυχίες στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ ένα νόημα (εθνικό ή φυλετικό) που αδυνατούν να μας το προσφέρουν. Γι’ αυτό ισχυριζόμαστε ψευδώς ότι «καμία άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να πετύχει τέτοια ανατροπή» – όταν και τούτο το Μουντιάλ και τα παλαιότερα βρίθουν ανατροπών, και από ομάδες με δέκα παίκτες.
Το πιο πονηρό κλισεδάκι μας, πάντως, χτίζεται γύρω από τη λέξη «μερικοί». Οταν, απροσδοκήτως, νικάμε, τότε οι ίδιοι που μέχρι λίγο πριν από το ματς έλεγαν ότι με τέτοια σύνθεση και τέτοιον προπονητή η ομάδα δεν αξίζει πολλά, λένε αυτοανατρεπόμενοι: «Βιάστηκαν μερικοί να ξεγράψουν την ομάδα», «μερικοί έλεγαν ότι έτσι δεν πάμε πουθενά»… Σαν πολιτικάντες, την ευθύνη των λόγων μας την αναλαμβάνουμε πάντα μερικώς.