Ο μέσος συνταξιούχος, που δούλεψε μια ζωή και έχει υποστεί έξι μειώσεις στη σύνταξή του τα τελευταία πέντε χρόνια, με αποτέλεσμα να μην μπορεί στη δύση της ζωής του κατ’ ουδένα τρόπο, με λογαριασμούς, χαράτσια, φάρμακα, γιατρούς, να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, έχει πλέον τώρα πολλές κατηγορίες απόμαχων, και όχι μόνο περιπτώσεις ευνοημένων, να τον θυμώνουν. Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνει γιατί οι συνταξιούχοι δικαστικοί (σήμερα, αύριο οι συνταξιούχοι ένστολοι, διευθυντές ΕΣΥ, καθηγητές ΑΕΙ) πρέπει να πάρουν πίσω όσα τους έχουν περικοπεί και όχι εκείνος. Οπως δεν καταλαβαίνει ο ιδιωτικός υπάλληλος, ο τυχερός, που δεν έμεινε άνεργος αλλά έχει υποστεί δραματική συρρίκνωση των απολαβών του, γιατί οι κάθε άλλο παρά ισχνοί μισθοί, αρχικά των εν ενεργεία δικαστικών, θα πρέπει να επιστρέψουν στα επίπεδα του 2012. Δεν μπορεί να το αποδεχθεί μολονότι έχει καλά εμπεδώσει ότι τα βάρη της κρίσης σήκωσε κυρίως ο ιδιωτικός τομέας, αυτός υπέστη τη συντριβή. Οι πρόσφατες εξελίξεις, πέρα από τον πονοκέφαλο που δημιουργούν στην κυβέρνηση και τους φόβους για εκτροχιασμό των δημοσιονομικών (φημολογείται νομοθετική ρύθμιση που θα μεταθέτει τον χρόνο εκτέλεσης «δυσμενών» για τον οικονομικό σχεδιασμό της κυβέρνησης δικαστικών αποφάσεων), εντείνουν το αίσθημα της αδικίας στα σωθικά της κοινωνίας, αυξάνουν τα κύματα οργής, που ξεσπούν πάνω σε όλους, κυβέρνηση, θεσμούς, «τυχερούς» κλάδους», ευνοημένους των προς «αποκατάσταση» ειδικών μισθολογίων, δεινόσαυρους και χαμαιλέοντες του Δημοσίου (διότι στο Δημόσιο στην πράξη δεν υφίσταται ακριβώς ενιαίο, απόλυτα διαφανές μισθολόγιο· παρά την προσπάθεια εξάλειψης ανισοτήτων υπάρχουν ακόμη κρυφά «λαμβάνειν»).
Η κοινωνία μετατρέπεται σ’ ένα άθροισμα μονάδων που στροβιλίζεται στη δίνη της κρίσης. Ή χωρίζεται σε στρατόπεδα· επαγγελματικοί κλάδοι «αλληλολιθοβολούνται» εκ περιτροπής, «τείχη» υψώνονται και, ξανά, την τελευταία πενταετία, ξεσπά ένας ιδιότυπος εμφύλιος σε πολλά μέτωπα που απειλεί την κοινωνική συνοχή. Θα αντέξει η διασπασμένη ελληνική κοινωνία τον πυρετό του αίματος, την πίκρα του κάθε κυττάρου μέσα στην «καταιγίδα» των αντιφατικών ροπών που δημιουργεί η ταυτόχρονη εφαρμογή μνημονίων και δικαστικών αποφάσεων;
Διότι, η δημιουργία εκείνου του πρώτου κομματιού στέρεης γης πάνω στο οποίο θα επιχειρηθούν τα πρώτα βήματα εξόδου από την κρίση απαιτεί «υλικά» -πέρα βεβαίως από το θεμελιώδες, μια συνετή, δίκαιη, μαχητική πολιτική- τα οποία δείχνουν να απειλούνται. Οχι μόνο ιδέες, μεράκι, αντοχή, αλλά και η βεβαιότητα ότι κανείς δεν εξαιρείται. Οτι τα μέτρα επιβάλλονται κατ’ αναλογία σε όλους. Οτι η κρίση δεν αφορά μόνο τους πολλούς και αδύναμους, ότι οι θυσίες είναι κοινή υπόθεση. Οτι «θεός» δεν είναι η εξαίρεση, αλλά η συμπερίληψη. Οτι υπεύθυνο, ένοχο, δεν είναι μόνο το άτομο για την αποτυχία, αλλά και οι ιθύνοντες. Οτι απαιτείται μια συμφιλίωση των θεσμικών με το κουκούτσι της ανιδιοτέλειας, της μεγαθυμίας, που έχει εγκλωβιστεί κάτω από το κέλυφος του κλαδικού συμφέροντος.