Ο καπετάν Νίκος ταξίδεψε πολύ και χάρηκε λίγο την οικογένειά του, όπως αρκετοί Ελληνες ναυτικοί. Επιβίωσε σε δύσκολες θάλασσες και με δύσκολους καιρούς, αλλά την τελευταία του πνοή την άφησε ξαφνικά, σε ένα ήρεμο λιμανάκι.
Αίγινα, το περασμένο Σάββατο. Η τελευταία κουβέντα που αντέτεινε, όταν οι γιατροί του Κέντρου Υγείας είπαν στη σύζυγό του πως «πρέπει να τον μεταφέρει σε νοσοκομείο του Πειραιά», ήταν «πάρε τηλέφωνο τον καρδιολόγο». Ως καπετάνιος, και μέχρι τα τελευταία του ένας από τους καλύτερους εκπαιδευτές πληρωμάτων, ήξερε όλα τα συμπτώματα και την εξέλιξη που μπορεί να έχει ένα καρδιακό περιστατικό. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή που ένιωσε τον σφάχτη στην πλάτη κι αργότερα στο στέρνο, καθοδηγούσε μέχρι τα τελευταία λεπτά την Ελένη και έναν γείτονα που τον έφερε με το αυτοκίνητό του στο ιατρείο. Κι όταν άκουσε τους γιατρούς να προτείνουν μεταφορά, ήξερε, δυστυχώς, ότι δεν έφτανε ο χρόνος.
Και δεν πρόλαβε. Η ανακοπή μέσα σε ελάχιστο χρόνο από την πρώτη εξέταση τα πήρε όλα. Και η ζωή, η ζωή της, η ζωή των παιδιών, άλλαξε μέσα σε μια στιγμή μετατρέποντας εκείνο το πάντα φιλόξενο σπίτι στον κόλπο Πόρτες της Αίγινας σε σκηνικό αρχαίας τραγωδίας και τη φωνή της γυναίκας σε σπαραγμό που ακόμη και ο φλοίσβος έδειξε να σέβεται, χαμηλώνοντας, εκείνο το ατέλειωτο βράδυ, τον ελαφρύ ήχο από τα κύματα που έφταναν σχεδόν μέχρι τη μάντρα του σπιτιού. Ηταν ένα βράδυ χωρίς φεγγάρι. Αλλά ο ναυτικός δεν χρειαζόταν πια να είναι στο τιμόνι.
Ναι, αυτή είναι η ζωή. Συμφωνούμε. Αλλά στα νησιά του Αργοσαρωνικού, όπου το καλοκαίρι μετακινούνται σχεδόν ολόκληρες πόλεις, διαπιστώνεται με τραγικό τρόπο πως η απουσία καρδιολόγου από τα περίφημα Κέντρα Υγείας μετατρέπει την ίδια τη ζωή σε απαξία. Βεβαίως, κανείς δεν γνωρίζει εάν το ίδιο καρδιακό επεισόδιο θα μπορούσε να μην έχει την ίδια μοιραία κατάληξη εάν ο ασθενής ήταν στο Ιπποκράτειο ή στο Ωνάσειο. Ούτε γιατροί είμαστε. Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι ότι κάθε ατομική ιστορία φέρνει στην επιφάνεια τα συν και τα πλην ενός συστήματος υγείας που, όπως καταγγέλλουν και οι επιστημονικοί φορείς των γιατρών, ακόμη και με την τελευταία μεταρρύθμιση στα ΠΕΔΥ, έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο.
Οι προσλήψεις και οι καταγγελίες των συμβάσεων και σ’ αυτήν τη δεύτερη Ελλάδα που αναδύεται μέσα από τα νησιά μας το καλοκαίρι (μόνο η Αίγινα γεμίζει με πάνω από 70.000 κατοίκους) δεν γίνονται με κριτήριο «τις ειδικότητες που χρειάζεται ο πληθυσμός». Οταν η ίδια η στατιστική σού δείχνει πως ο πληθυσμός μεγαλώνει και οι στατιστικές πιθανότητες καρδιακών κρουσμάτων είναι αυξημένες, δεν μπορείς να αφήνεις την ίδια δομή και την ίδια υποτυπώδη στελέχωση στα Κέντρα Υγείας, χωρίς καρδιολόγο. Κι αυτή ακριβώς η απουσία της ειδικής πρόληψης είναι που κάνει αυτή τη δραματική ιστορία του Νίκου Ζώη τόσο σημαντική για τη ζωή όλων.