Και τώρα που αποκλείστηκε η Εθνική μας, με ποιον θα είμαστε; Ποια ομάδα θα υποστηρίζουμε; Για ποια θα αγχωνόμαστε κι ας μην ξέρουμε παρά λίγα και επιπόλαια για τη χώρα της; Και με ποιας τα κατορθώματα θα ενθουσιαζόμαστε; Ολα τούτα τα ερωτήματα για τους μισούς ίσως είναι απλώς ανόητα, για τους άλλους μισούς όμως, το να τίθενται είναι απλώς αυτονόητο. Ολα εξαρτώνται από τη συναισθηματική σχέση που έχει ο καθένας με τον κόσμο της μπάλας – ή του αθλητισμού γενικότερα. Το συναίσθημα σε τραβάει προς τη μια ή την άλλη πλευρά, όποιες κι αν είναι οι απόψεις σου για το ποδόσφαιρο ή οι ιδέες σου.
Οι ρεαλιστές, οι απέξω γενικότερα, το θεωρούν καραμπινάτη σχιζοφρένεια: ακούνε ανθρώπους να κατακρίνουν τη μετατροπή του ποδοσφαίρου σε θηριώδη βιομηχανία, μεγάλο κομμάτι της οποίας είναι ο στοιχηματισμός, νόμιμος και μη, αλλά και η εμπορία ποικίλων «δυναμωτικών». Τους ακούνε να επιτίθενται στην ίδια την ομάδα τους, αυτήν που αγαπάνε παιδιόθεν, γιατί έπεσε στα χέρια πολιτικάντηδων νέου (και συγχρόνως παμπάλαιου) τύπου ή τυχοδιωκτών που, για να μην τους λείψει το χάπι της δημοσιότητας, προεδρεύουν στη μια ομάδα μετά την άλλη, όπως άλλοι βολτάρουν από κόμμα σε κόμμα, βάζοντας λίγο λούστρο στις μπαγιάτικες ιδέες τους για να φαντάξουν φρέσκες.
Κι όμως. Οταν η ομάδα τους δίνει τον αγώνα της, όταν μάχεται για την πρόκριση, για την πρωτιά ή το Κύπελλο, οι «ρεαλιστές» μας βλέπουν όλους αυτούς τους συγκροτημένους τύπους, τους αποστασιοποιημένους και μετρημένους, να ξαναγίνονται αφελέστατα παιδιά· να παραδίδονται στο συναίσθημά τους αδιάφοροι για το ενδεχόμενο να τους κακοχαρακτηρίσουν οι «συγκρατημένοι», οι «νουνεχείς». Είπαμε. Διχασμένες προσωπικότητες. Που επειδή -λέει- τους λείπει κάτι άξιο λόγου στον βίο τους, μπαίνουν στο παιχνίδι της υπεραναπλήρωσης κ.λπ. κ.λπ. Τα ξέρουμε.
Αλλά έτσι γίνεται το παιχνίδι. Ετσι υπάρχει. Κάθε παιχνίδι. Και την πατρίδα σου την ίδια την αγαπάς με τα κακά και τα καλά της. Μαθαίνεις να τη συγχωρείς. Και την αγαπάς με τον δικό σου μοναδικό τρόπο, όπως όλοι οι άλλοι γύρω σου. Από την πατρίδα μας μάλιστα (να ’ναι καλά το πελατειακό μας κράτος και όσα κόμματα την πετσόκοψαν τετραετία την τετραετία σε τεμάχια προς λαφυραγώγηση, να ’ναι καλά και οι «πατροπαράδοτες αξίες» του βολέματος) μάθαμε πολλοί να περιμένουμε υλική ανταμοιβή. Και την απαιτούμε ακόμα κι αν εμείς δεν είμαστε καθόλου γενναιόδωροι απέναντί της, δεν τηρούμε καν τις συμβατικές μας υποχρεώσεις, στα φορολογικά π.χ. Από την ομάδα του όμως, από τον σύλλογο με τον οποίο ταυτίστηκε κανείς ούτε ξέρει πότε και γιατί, δεν περιμένει τίποτε άλλο από την ατέλειωτη αλυσίδα που σχηματίζεται με κρίκους τις νίκες και τις ήττες· εκτός και αν ανήκει στον ιδιωτικό στρατό των εντεταλμένων θερμοκεφάλων, οπότε κάποιο υλικό κέρδος έχει, λ.χ. δωρεάν εισιτήρια για το γήπεδο και για τη μετακίνηση.
Αλλά θα συνεχίσω αύριο.