Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε σε αυτήν τη χώρα με τον μαύρο και τον κόκκινο φασισμό της βίας, που τσαλαπατάει κάθε έννοια δημοκρατίας και ελευθερίας. Ξεκίνησε σαν μια ελληνική ιδιομορφία, την οποία αποδεχθήκαμε όλοι μας. Τα τάγματα εφόδου που ξυλοκοπούν καθηγητές στα πανεπιστήμια, επειδή διαφωνούν με τις απόψεις τους, θεωρείται κάτι φυσιολογικό. Οι χούλιγκαν που τα έσπαγαν σε παρουσιάσεις βιβλίων επειδή διαφωνούσαν με το περιεχόμενό τους, χωρίς μάλιστα να το έχουν διαβάσει, δεν ξεσήκωναν καμία απολύτως αντίδραση. Κατόπιν ήλθαν και ορισμένοι από τους αγανακτισμένους πολίτες που θεωρούσαν δικαίωμά τους να βρίζουν, να χτυπάνε ή να γιαουρτώνουν όποιον θέλουν. Και πάλι ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος δεν αντέδρασε ή παρότρυνε αφανώς αυτές τις συμπεριφορές, γιατί θεώρησε ότι το συμφέρει. Και στο τέλος σαν κερασάκι ήλθε και ο ακροδεξιός απροκάλυπτος φασισμός της βίας ,που στοχοποιούσε κάθε έναν ο οποίος δεν πέρναγε το τεστ πατριωτισμού ή εθνικής καθαρότητας. Εχουμε δυστυχώς συνηθίσει σε αυτά τα φαινόμενα και μάλιστα κάποιοι σχολιαστές τα δικαιολογούν ή και τα ενθαρρύνουν με την ακραία, εμπρηστική τους ρητορεία. Πρόκειται όμως για μια βαθιά αρρώστια, για σημάδια προχωρημένης παρακμής και σήψης μιας κοινωνίας. Και μη σπεύσουν κάποιοι να μας πουν ότι «αυτό δεν είναι βία, βία είναι το Μνημόνιο και η κρατική πολιτική» γιατί δεν θα αργήσει να έλθει η σειρά τους με αυτήν τη λογική. Οι τρελαμένοι από δεξιά και από πολύ αριστερά αυτούς θα κυνηγούν στον δρόμο, γιατί θα τους θεωρούν «πουλημένους» ή εθνοπροδότες.
Εχουμε μεγάλη ευθύνη όλοι μας να προστατεύσουμε την κοινωνία μας από το να γίνει ένα ατέλειωτο ριγκ, στο οποίο θα λύνονται προσωπικές και δήθεν ιδεολογικές διαφορές με κλωτσιές και με μπουνιές. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον τόπο να εξελιχθεί σε μία περίεργη δημοκρατία, όπου διαπλεκόμενες μαφίες και παρέες ψυχικά ασταθών οπαδών των πραγματικών άκρων θα επιβάλουν με το έτσι θέλω τις απόψεις τους. Ενας τρόπος υπάρχει να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο: εθνική συνεννόηση και απόλυτη επιβολή του νόμου.