«Με ποιο κριτήριο βιώνουν οι καθαρίστριες μεγαλύτερο δράμα από άλλους ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους; Εχει αυτομάτως περισσότερα δικαιώματα αυτός που χάνει την εργασία του στο Δημόσιο από αυτόν που χάνει τη δουλειά του στον ιδιωτικό τομέα;», αναρωτήθηκε χθες ο Αδωνις Γεωργιάδης (το όψιμο enfant terrible… του εκσυγχρονισμού, που δήλωνε μέχρι πρότινος ότι δεν θεωρεί τους κομμουνιστές «κανονικούς ανθρώπους» και πως «τους σιχαίνεται») στηλιτεύοντας ταυτόχρονα τον λαϊκισμό και τον συναισθηματισμό, που κυριαρχούν στο θέμα του αγώνα των καθαριστριών. Είναι πολύ πειστικό αυτό το επιχείρημα πράγματι – και καθόλου λαϊκίστικο. Η ανεργία ανέρχεται αυτή τη στιγμή στο 26,8% του ενεργού πληθυσμού και σε απόλυτους αριθμούς σε 1.275.000 άτομα. Τα θύματα προέρχονται κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα, είναι αλήθεια, αν και στην Ελλάδα μεγάλο κομμάτι του ήταν επιδοτούμενο από το κράτος. Τέλος πάντων, λεπτομέρειες. Το ζητούμενο είναι να πατσίσουν οι άνεργοι του ιδιωτικού με αυτούς του δημοσίου τομέα. Ετσι θα επέλθει η κοινωνική δικαιοσύνη. Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό, να σπείρουμε τη διχόνοια μεταξύ τους για να μη συσπειρωθούν και είναι εύκολα χειραγωγήσιμοι από ακραία κόμματα. Ετσι θα επέλθει κοινωνική αρμονία.
Ο αγώνας των καθαριστριών αμαυρώθηκε κατά άθλιο τρόπο και από τις δύο πλευρές. Μια χούφτα γυναίκες οι οποίες είχαν την επιμονή να σταθούν στα σκαλιά του υπουργείου Οικονομικών και να διεκδικήσουν την επαναπρόσληψή τους έγιναν αφενός αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ που είδε στο πρόσωπό τους ένα σύμβολο για την αντιμνημονιακή μάχη και το κατάλληλο φόντο για το επόμενο photo op των βουλευτών του. Και αφετέρου θύματα μιας εκστρατείας διαπόμπευσης από πολλά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, που τις εμφάνισαν να παίρνουν μισθό περίπου 2.500 ευρώ για τρίωρη εργασία. Παράλληλα, άφησαν δύσοσμα υπονοούμενα «πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους, άνεργες ούσες;». Αρα τι; Τις χρηματοδοτούσε κανείς για να είναι στρατοπεδευμένες στην Καραγεώργη Σερβίας μέχρι να σπάσουν τα νεύρα των περίοικων και του υπουργού Οικονομικών;
Στη διάρκεια της πολυήμερης μάχης τους οι καθαρίστριες είδαν τις διεκδικήσεις τους να δικαιώνονται και μετά να ξαναματαιώνονται. Πρώτα με την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που ζήτησε την επανατοποθέτηση όσων είχαν συμβάσεις αορίστου χρόνου και στη συνέχεια με την ανατροπή της απόφασης από τον Αρειο Πάγο. Στη συνέχεια μάλιστα βρέθηκαν αντιμέτωπες με την αστυνομική βία και οι σκηνές αλλοφροσύνης που ακολούθησαν έδωσαν φωτογραφικό υλικό στο πρωτοσέλιδο των «Νιου Γιορκ Τάιμς». Κατά τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Ν.Δ., «ο συμβολισμός της επαναπροσλήψεως των καθαριστριών θα ήταν τεράστιος και φοβερά αρνητικός, θα έδειχνε ότι όποιος φωνάζει και εκβιάζει, το κράτος θα πρέπει να υποχωρεί». Για τους δικαστικούς και τους ένστολους προφανώς ισχύουν άλλα πράγματα.