Μπορεί να αποτελεί παρελθόν η εικόνα με τους σωρούς πλαστικών μπουκαλιών και σκουπιδιών δίπλα στους ταξιδιώτες στους χώρους αναμονής και check in στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας (οι φωτογραφίες έκαναν τον γύρο του Διαδικτύου), λόγω επίσχεσης εργασίας και απουσίας εργολάβου καθαριότητας, όμως η υποβάθμιση δεν θεωρείται λήξασα υπόθεση για τα περιφερειακά (δημόσια· διοικούνται από την κεντρική Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας) αεροδρόμια.
Προ καιρού Ελληνοαμερικανός ταξιδιώτης είχε καταγγείλει στην «Κ» την απαράδεκτη κατάσταση στο αεροδρόμιο της Σκιάθου, το καταρρέον περιβάλλον, τις απεριποίητες τουαλέτες χωρίς χαρτί τουαλέτας και σαπούνι. Αντίστοιχες καταγγελίες έχουν διατυπωθεί για τις προβληματικές υποδομές (προφανώς λόγω των ισχνών προϋπολογισμών, της απουσίας αναπτυξιακού σχεδίου) σε αρκετά περιφερειακά αεροδρόμια, μέσω των οποίων φθάνει στην Ελλάδα μεγάλο μέρος τουριστών.
Αναμενόμενο, θα έλεγε κανείς. Το Δημόσιο είναι με το ένα πόδι «έξω». Είναι σε εξέλιξη η δρομολογημένη από καιρό αποκρατικοποίησή τους. Μάλιστα εντός των ημερών αναμένεται η υποβολή δεσμευτικών προσφορών από ιδιώτες για τις γνωστές δύο ομάδες αεροδρομίων -επτά και επτά: Θεσσαλονίκης, Κέρκυρας, Χανίων, Κεφαλονιάς, Ζακύνθου, Ακτίου, Καβάλας και Ρόδου, Κω, Σάμου, Μυτιλήνης, Μυκόνου, Σαντορίνης και Σκιάθου-, με δυνατότητα σε αυτές να προστεθούν από άλλα τρία. Ο ανάδοχος, στον οποίο τα αεροδρόμια θα παραχωρηθούν για 40 ή 50 χρόνια, θα αναλάβει τα απαιτούμενα έργα αναβάθμισης, τη συντήρηση και τη λειτουργία τους (πρόβλημα του μέλλοντος αποτελεί το ενδεχόμενο εκτίναξης των τελών χρήσης των αεροδρομίων – το ποσό που θα καταβάλλεται από τον ανάδοχο στο Δημόσιο θα είναι ανάλογο των κερδών). Αρα, γιατί κάποιος να τα συντηρήσει σήμερα; Θα το κάνει ο ιδιώτης εν καιρώ. Ομως από την άλλη, πολλά από αυτά αποτελούν -ακόμη- τη «βιτρίνα» της χώρας, ειδικά φέτος, χρονιά με ρεκόρ αφίξεων. Από τη Ρόδο, τη Θεσσαλονίκη, την Κω, την Κέρκυρα και τα Χανιά εκτιμάται ότι περνούν ετησίως 13 εκατ. επιβάτες, ενώ από Ζάκυνθο, Σαντορίνη, Μυτιλήνη, Μύκονο, Σάμο, Κεφαλονιά, Ακτιο και Καβάλα άλλα 4 εκατ.
Γιατί το Δημόσιο θα πρέπει να εμφανίζει πάντοτε αυτήν την εικόνα; Ενός παχυδερμικού, γραφειοκρατικού, ξεχαρβαλωμένου, αντιπαραγωγικού μηχανισμού, μιας προβληματικής φούσκας πάνω στην οποία χτίζονται άτσαλα και απροσχεδίαστα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας (πλην δυο-τριών φωτεινών εξαιρέσεων) νέες υπηρεσίες; Για να ξεπουληθεί; Είναι μια καθόλου ικανοποιητική ευκολοχώνευτη στερεοτυπική ερμηνεία. Η διάλυση είναι πιο παλιά, απολύτως δομική. Το αποδυναμωμένο, κατακερματισμένο, υδροκέφαλο Δημόσιο δεν αποτελεί στόχο που επιτεύχθηκε, αλλά αποτέλεσμα μιας μακριάς πολυδαίδαλης διαδικασίας, που μεταποιεί κάθε νέο εγχείρημα σε μια παρασιτική «παραφυάδα» παρατρεχάμενων. Μιας διαδικασίας ακόμη ενεργής. Διότι, δυστυχώς, δεν έχει εγκαταλειφθεί η ρουσφετολογία, η συναλλαγή, η ιδιοτέλεια, η αδιαφορία προς την κοινωνία…