Η υπόθεση της «μικρής ΔΕΗ» και η ένταση που προκαλεί, εξελίσσεται σε υπόθεση για την πολιτική στρατηγική της έντασης που ακολουθούν συχνά κάποιοι αλλά και των μεγάλων παρεξηγήσεων που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη όταν τα πράγματα δεν ξεκαθαρίζονται έγκαιρα.
Κατ’ αρχήν, η σύσταση μιας «μικρής ΔΕΗ» δεν είναι ελληνική εφεύρεση, έχει εφαρμοστεί σε ευρωπαϊκές χώρες και προβλέπει ότι μεταβιβάζονται σε ιδιώτες μονάδες παραγωγής ρεύματος μαζί με το ανάλογο τμήμα καταναλωτών. Με τα κεφάλαια που θα εισπράξει η «μεγάλη ΔΕΗ» κάνει επενδύσεις, εκσυγχρονίζεται και αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό με καλύτερες προϋποθέσεις, προς όφελος των μετόχων (και του Δημοσίου) και των καταναλωτών. Αυτή είναι η θεωρία, στην πράξη τα πράγματα δεν είναι απλά. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ η υπόθεση είναι παλιά, έχουν γίνει διαβουλεύσεις και συζητήσεις και τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Συνδικαλιστές, απλοί εργαζόμενοι, τοπικοί παράγοντες, μητροπολίτες κ.ά. αντιδρούν.
Προφανώς η αντιπολίτευση υιοθέτησε την άρνηση του σχεδίου και κατάφερε σε πρώτη φάση τουλάχιστον να συσπειρώσει ευρύ φάσμα διαμαρτυρόμενων. Ακολουθώντας μάλιστα μια σαφή στρατηγική έντασης, επιχειρεί να συγκεντρώσει υπογραφές βουλευτών ώστε να ζητήσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν προκύψει σοβαρότερα θέματα για τα οποία δεν έχει ζητηθεί δημοψήφισμα παρότι θα ήταν ευκολότερη η συγκέντρωση των 120 υπογραφών. Το πρόβλημα ουσιαστικά έγινε πολιτικό, κι αυτό είναι μια πρώτη νίκη της αντιπολίτευσης.
Η ενέργεια αλλά και το υψηλό κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες που εμποδίζουν την ανάπτυξη. Αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη ευθύνη όσων και όποιων κυβερνητικών παραγόντων χειρίστηκαν με ανεπάρκεια το θέμα. Δεν φρόντισαν ώστε το σχέδιο να αποκτήσει υποστηρικτές ανάμεσα σε καλοπροαίρετους εργαζόμενους και τοπικούς παράγοντες. Δεν φρόντισαν να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για το τι θέλουν να κάνουν, για ποιον λόγο και ποιοι θα ωφεληθούν από τις αλλαγές αυτές… Γι’ αυτό τώρα τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις με αμφίβολα αποτελέσματα, ενώ στον ορίζοντα διαγράφεται ο πραγματικός κίνδυνος. Αυτός προκύπτει από τον «ρεαλισμό της μικροπολιτικής», που συχνά επικρατεί. Μετά τις εντάσεις και τις διακοπές ρεύματος, ίσως και κάποια μικροεπεισόδια με καταλήψεις γραφείων κ.λπ. που εντάσσονται στη στρατηγική της έντασης, έρχεται η ώρα του συμβιβασμού. Λίγο πριν από την ψήφιση του νόμου μπορεί να γίνουν δεκτές κάποιες τροπολογίες, με τις οποίες θα καθιερώνονται ρυθμίσεις, όροι και δεσμεύσεις που καθιστούν μη παραγωγική τη λειτουργία της «μικρής ΔΕΗ». Αν συμβεί αυτό, είτε δεν θα εμφανιστούν σοβαροί επενδυτές, είτε θα αναλάβουν τη «μικρή ΔΕΗ» «επενδυτές» με κρυφά σχέδια. Ο,τι από τα δύο κι αν συμβεί, θα έχει λυθεί το «πολιτικό θέμα», αλλά θα έχει χαθεί μία ακόμα ευκαιρία να λυθεί το ενεργειακό θέμα της χώρας. Στα προηγούμενα χρόνια, η κοινή γνώμη παρακολούθησε πολλές περιπτώσεις μεταρρυθμίσεων που αναβλήθηκαν ή ακυρώθηκαν ή μετατέθηκαν χρονικά, ή ανασκευάστηκαν ή καταργήθηκαν για πολιτικούς λόγους. Το κόστος των χαμένων μεταρρυθμίσεων το πληρώνουμε ακόμα, αλλά τίποτα δεν αποκλείει να μετατεθεί στις επόμενες γενιές μια ακόμα αναγκαία μεταρρύθμιση.