Πολλαπλασιάζονται τα σημάδια ότι η ελληνική οικονομία αποκτά την ευκαιρία μιας εντυπωσιακής εξόδου από την κρίση. Αυτό ακριβώς το μήνυμα έδωσε η μαζική αγορά τραπεζικών μετοχών. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, διεθνείς επενδυτές πλήρωσαν περισσότερα ακόμη κι από όσα είχαν πληρωθεί κατά την υπερδεκαετή περίοδο χρηματοπιστωτικής ευφορίας.
Δυστυχώς, στην όμορφη χώρα μας, όσο ικανοί είμαστε να κατορθώνουμε το απίθανο, όταν μάλιστα όλοι περιμένουν το μοιραίο, εξίσου βλακωδώς καταστρέφουμε τις μεγαλύτερες ευκαιρίες.
Ετσι, αντί της σφριγηλής ανάκαμψης, μπορεί να αντιμετωπίσουμε νέα καθίζηση. Η κύρια αιτία, όχι όμως η μοναδική, είναι ο πολιτικός κίνδυνος. Την επιφύλαξη διατυπώνουν όλοι οι διεθνείς αναλυτές. Ως «πολιτικό κίνδυνο» εννοούμε, κατά κανόνα, την εγκατάσταση μιας πολύχρωμης εξουσίας λαϊκιστών-κρατιστών, που θα στηρίξει φάσμα «αριστερών κι εθνικιστών του αντιμνημονιακού τόξου».
Η πραγματικότητα όμως είναι χειρότερη. Ο πολιτικός κίνδυνος είναι ευρύτερος. Ο κίνδυνος του «γραφειοκρατικού λαϊκισμού» ενυπάρχει ήδη στο κυβερνητικό επίπεδο. Εύκολα τον καταγράφει κανείς αν παρακολουθήσει την επέκταση δραστηριοτήτων, εξουσιών, νομικών εξουσιοδοτήσεων, αμοιβών και άλλων κυκλωμάτων που συνοδεύουν την ίδρυση και λειτουργία νέων γραφειοκρατικών διαδικασιών. Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) για το μέλλον του οποίου ανησυχούν (!) βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται σε κλασικό παράδειγμα αυτοσυντηρούμενου κρατικίστικου μηχανισμού.
Ο καλπάζων λαϊκισμός δεν κρύβει καθόλου πόσο πολύ προτιμά ένα καθεστώς «Σοβιετίας» στην πληγωμένη ελληνική οικονομία, ώστε οι πολιτικοί να μπορούν να επηρεάζουν τις αποφάσεις των επιχειρηματικών μονάδων του (δήθεν) ανταγωνιστικού τομέα της οικονομίας. Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται στο στενό περιβάλλον κομβικών προσωπικοτήτων της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Θα σας δώσω ένα διπλό παράδειγμα, πάντοτε στον χώρο της τραπεζικής. Ζητείται από τα τραπεζικά στελέχη να αντιμετωπίσουν το βουνό των «μη εξυπηρετούμενων δανείων» (ΜΕΔ). Μάλιστα, στη διάρκεια σύσκεψης σε ανώτατο πολιτικό και τραπεζικό επίπεδο, ζητήθηκε η επιτάχυνση των σχετικών διαδικασιών. Ταυτοχρόνως όμως, ζητείται η διατήρηση και ενίσχυση των περικοπών στις αμοιβές των τραπεζικών στελεχών, πέραν των μελών της διοίκησης. «Οι βουλευτές δεν θα εγκρίνουν ποτέ μέτρα εξυγίανσης του τραπεζικού χαρτοφυλακίου, αν δεν περιορίσετε κι άλλο τις αμοιβές των στελεχών σας», διαμηνύθηκε.
Αν οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν «ξεχάσει» το θέμα των τραπεζών, είναι γιατί το πήραν πάνω τους οι ενδοκυβερνητικοί λαϊκιστές. Οι τελευταίοι καμώνονται ότι αγνοούν ότι τηρούνται αμετακλήτως οι κοινοτικές προβλέψεις, όπως περιγράφονται στα σημεία 38 και 39 της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ανακοίνωσης, με την οποία ρυθμίστηκαν όλα όσα αφορούν τη λειτουργία τραπεζών που δέχθηκαν κρατικές ενισχύσεις.
Η σοβιετικού τύπου τροϊκανική γραφειοκρατία, σε συνδυασμό με τη συγγνωστή πλάνη βουλευτών και άλλων κομματικών παραγόντων για τον τρόπο λειτουργίας του πιστωτικού συστήματος, μπορεί να επιφέρει μεγάλη ζημία στους φορολογουμένους πολίτες. Το αποδεικνύει η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζει, μέχρι στιγμής, το ΤΧΣ, και κατ’ επέκταση το αρμόδιο υπουργείο, τη μεγάλη ευκαιρία να διαγραφεί μέρος του χρέους. Πράγματι, το κράτος έχει την ευκαιρία να πωλήσει τμήμα των εγγυήσεων επί μετοχών (warrants) και να εισπράξει σημαντικό ποσό, τουλάχιστον στις περιπτώσεις των τριών από τις τέσσερις τράπεζες. Παρά ταύτα, τα στελέχη των γραφειοκρατικών οργανισμών, δεν δείχνουν να βιάζονται καθόλου όταν πρόκειται να μειωθεί ο κρατικός έλεγχος.
Το ζήτημα της αποδοτικής λειτουργίας των τραπεζών θέτει επιτακτικά και η νέα πολιτική Ντράγκι, που ανακοίνωσε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα ρίξει στην οικονομία της Ευρωζώνης το τεράστιο ποσό του 1 τρισ. ευρώ. Η απορρόφηση των νέων αυτών πόρων θα γίνει μόνον με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν αξιόλογα και επαρκή επιχειρηματικά σχέδια επενδύσεων. Ποια τραπεζικά στελέχη και ποιες τράπεζες θα διεκπεραιώσουν τη σημαντική αυτή πρόκληση; Σίγουρα όχι οι «υπάλληλοι» που φαντάζονται οι γραφειοκράτες του υπουργείου και των Βρυξελλών.