«Ή μείς ή αυτοί». To σύνθημα που είχε ακουστεί προεκλογικά αποτυπώνει τον τρόπο θεώρησης της πολιτικής αντιπαράθεσης από κάποια πολιτικά κόμματα (όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ). «Εμείς» είμαστε οι καλοί, «οι μαχητές του φωτός», οι άμεμπτοι, οι κάτοχοι της αλήθειας και «αυτοί» δεν είναι κάποιοι οι οποίοι έχουν διαφορετική άποψη με εμάς, αλλά οι προδότες, οι υπηρέτες των ξένων συμφερόντων, οι «στρατιώτες του κακού», οι οποίοι πρέπει να πολεμηθούν και να εξοντωθούν (πολιτικά προς το παρόν, αν και ορισμένοι, όπως είδαμε στην περίπτωση του καθηγητή Ν. Μαραντζίδη, προχωρούν λίγο παραπέρα). Η προσέγγιση δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τη δημοκρατική κουλτούρα που προϋποθέτει την ανοχή στις διαφορετικές απόψεις. Είναι απολύτως λογικό σε μια ελεύθερη κοινωνία οι πολίτες να έχουν ποικίλες κοσμοθεωρήσεις. Να έχουν διαφορετική αντίληψη του σωστού και του λάθους να βλέπουν με διαφορετικό τρόπο το πώς πρέπει να πορευθεί η χώρα, να πιστεύουν σε διαφορετικές θρησκείες ή να είναι άθεοι. Υπάρχουν οι οπαδοί θεωριών που πιστεύουν ότι έχουν τις αδιαμφισβήτητες απαντήσεις για όλα. Που πιστεύουν ότι είναι φορείς της μιας και μοναδικής αλήθειας.
Ανήκουν σε κάποια πρωτοπορία, η οποία έχει ταχθεί (από ποιον άραγε;) να οδηγήσει τους υπόλοιπους σε ένα λαμπρότερο μέλλον. Αποψη που παραπέμπει όχι στη φιλελεύθερη δυτική αλλά στη λενινιστική παράδοση. Οπως το περιγράφει ο Κ. Καστοριάδης, «έχουμε τη λενινιστική ιδεολογία του Κόμματος ως “πρωτοπορίας” της εργατικής τάξης. Σ’ αυτήν εμπεριέχεται η εξής περιβόητη και πρωτόγονη αντίληψη: Υπάρχει μόνο μία πολιτική αλήθεια, μόνο μία θεωρία για τη μελλοντική κοινωνία, μόνο μία σύλληψη για το πώς θα φτάσουμε εκεί. Kάτοχος όλων τούτων είναι μόνο μία ιδιαίτερη κατηγορία, το Κόμμα και η ηγεσία του, που έχουν καθήκον να οδηγήσουν την εργατική τάξη στη Γη της Eπαγγελίας». Σε αυτήν τη λογική παραπέμπει το «εμείς». Η διχαστική λογική, η αναμονή του σωτήρα, η απλοϊκή ανάλυση της κατάστασης σχετίζονται άμεσα με τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζει η ορθολογική και κριτική σκέψη στη χώρα μας.
Ο Λ. Κύρκος σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στους Νέους Φακέλους περιγράφει με σαφή τρόπο τα προβλήματα στο εσωτερικό του κόμματός του όταν μιλούσε για την ανάγκη συνθέσεων και συναινέσεων. «Σήμερα είμαι απόβλητος και από το κόμμα μου. Με θεωρούν δεξιό, θεωρούν ότι τους πάω στην ουρά του ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε να γίνει μια πολύ μεγάλη παράταξη, δημοκρατική, που να κυβερνήσει για χρόνια τον τόπο. Το ερώτημα είναι γιατί επικράτησε αυτή η γραμμή και δεν επικράτησε η δική μας γραμμή. Σε αυτό δεν έχει απαντήσει η ιστορία ακόμα. Ισως γιατί αυτός ο λαός θέλει τις αδιαλλαξίες, θέλει τις κάθετες αντιπαραθέσεις. Θέλει το εμείς και εσείς. Και εμείς προτείναμε κάτι άλλο». Το «εμείς» και το «εσείς» κυριαρχεί με διάφορες εκδοχές στη διάρκεια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Βασιλικοί-αντιβασιλικοί, εθνικόφρονες-μιάσματα, δεξιοί-αντιδεξιοί, μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί. Οι καλοί και οι κακοί σε διάφορες εκδοχές. Και παρότι αυτοί οι κάθετοι διαχωρισμοί μόνο δεινά επισώρευσαν, ορισμένοι συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο, επειδή θεωρούν ότι είναι ο πιο σύντομος για να τους φέρει στην εξουσία.