Ούτε ένας, ούτε δύο, οχτώ ολόκληροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ υπογράφουν την ερώτηση προς τους υπουργούς Πολιτισμού και Τουρισμού για τα όσα σημεία και τέρατα συμβαίνουν στον αρχαιολογικό χώρο της Μεσσήνης. Οπου λέει οι εκεί αρχαιολόγοι συνεργάζονται με το Κόστα Ναβαρίνο και επιτρέπουν σε πελάτες του, με το αζημίωτο εννοείται, να παρακολουθούν ανασκαφές. Ανάμεσα στους υπογράφοντες διακρίνονται τα ονόματα της πνευματικής και καλλιτεχνικής αφρόκρεμας της επανάστασης, άνθρωποι των γραμμάτων, όπως ο ερωτικός ποιητής κύριος Κουράκης, η τηλεοπτική τραγωδός κυρία Κανελλοπούλου («Μάνα είναι μόνο μία», μεταξύ άλλων) και ο κύριος Γιώργος Πάντζας, Ελληνας ηθοποιός και πολιτικός όπως αναφέρει το βιογραφικό του. Το σκάνδαλο που αποκαλύπτουν αφορά τη μετατροπή μιας «επιστημονικής διαδικασίας» σε «εξωτική εμπειρία για τους τουρίστες» – υποθέτω πως οι αρχαιολόγοι προκειμένου να διασκεδάσουν τους πελάτες τους θα είναι ντυμένοι με φουστανέλες και θα εργάζονται υπό τον ήχο ζουρνάδων, νταουλιών και λοιπών καλαματιανών. Η ερώτηση συνοδεύεται από την αστακομακαρονάδα του αντιμνημονιακού αγώνα, τις περικοπές που έχουν γίνει στην έρευνα οι οποίες όμως περικοπές δεν πρέπει να οδηγήσουν στην «εμπορική εκμετάλλευση των επιστημονικών διαδικασιών» και το κυριότερο «τον ευτελισμό της πολιτιστικής μας κληρονομιάς» για την οποία μια ζωή πάλευε ο κ. Πάντζας και τώρα πάνε να του την ευτελίσουν. Ζητούν δε, τι λέω, απαιτούν αύξηση των χρηματοδοτήσεων προκειμένου οι αρχαιολόγοι μας να μην καταντήσουν σαν τη Μαργαρίτα Γκωτιέ.
Το θέμα δεν το ξέρω πέρα από την ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν φρόντισα να μάθω τίποτε παραπάνω γιατί όταν είδα τις υπογραφές και τις συνέκρινα με το κύρος του Πέτρου Θέμελη, του αρχαιολόγου που σκάβει εδώ και χρόνια την αρχαία Μεσσήνη και την έχει μετατρέψει σε έναν από τους σημαντικότερους χώρους στην Ελλάδα, σκέφτηκα ότι δεν αξίζει καν τον κόπο. Είναι απολύτως βέβαιον ότι εκείνος ξέρει τι κάνει, ενώ αυτοί δεν ξέρουν για ποιο πράγμα μιλούν, οπότε δεν χρειάζεται περαιτέρω έρευνα επί του θέματος. Αναρωτιέμαι δε αν ο ερωτικός ποιητής, ο μαχητής της ελληνικής μελισσοκομίας, έχει ποτέ παρακολουθήσει, έστω και σε ντοκιμαντέρ του National Geographic ανασκαφή. Αν δε γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στην Αρχαιολογική Εταιρεία, υπό την αιγίδα της οποίας έγινε το έργο και την Αρχαιολογική Υπηρεσία, ή υπερεσία, ανάλογα με τον συνομιλητή σου. Γιατί μου θύμισε αυτή η ιστορία το επεισόδιο εκείνο με την αείμνηστο ηγερία παντός ελληνισμού, τη Μελίνα Μερκούρη η οποία είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους της Αλλαγής πως θα έκλεινε όλες τις ξένες αρχαιολογικές σχολές μόλις εκλεγόταν; Ευτυχώς για εκείνη εξελέγη, ευτυχώς για μας δεν έκλεισε τις ξένες σχολές. Μα γιατί και η απειλή της αειμνήστου το 1981, και η μέριμνα των λογίων του ΣΥΡΙΖΑ το 2014 εντάσσονται στην ίδια νοοτροπία, σε μια συντηρητική, πουριτανική αντίληψη περί αρχαίας κληρονομιάς η οποία αντιμετωπίζεται ως ιερό ταμπού και μας απαλλάσσει από την υποχρέωση να σκεφτούμε με ποιον τρόπο θα την αξιοποιήσουμε.
Κι αυτή είναι μια συζήτηση που κάποτε πρέπει να ανοίξει. Τα περισσότερα μουσεία μας με τα αριστουργηματικά εκθέματα έχουν ξεμείνει στον χρόνο και οι αρχαιολογικοί χώροι παραμένουν αναξιοποίητοι. Ζούμε ακόμη με την αλαζονεία μιας αρχαίας Ελλάδας η οποία μπορεί να παραμένει μοναδική, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν υφίσταται σκληρό ανταγωνισμό ως προς το ενδιαφέρον. Δεν νοείται συζήτηση για ανάπτυξη στη χώρα μας χωρίς μία σοβαρή αντιμετώπιση του θέματος αρχαία κληρονομιά, σε όλα τα επίπεδα. Η συζήτηση πρέπει να ανοίξει, και όχι να χαθεί στη γενικόλογη ηθικολογία της αντιπολίτευσης. Αυτή, ας ασχοληθεί με τα συνδικαλιστικά των αρχαιοφυλάκων που τα ξέρει και ας αφήσει τις ανασκαφές στην ησυχία τους.