Λέμε συχνά ότι μια φωτογραφία είναι 1.000 λέξεις. Θα σας εξομολογηθώ ότι εμείς οι δημοσιογράφοι περισσότερο ζηλεύουμε τα σκίτσα. Και ειδικά όταν οι γελοιογράφοι πετυχαίνουν με πέντε λέξεις να πουν καλύτερα όσα δεν μπορούμε εμείς με 1.000.
Ε, λοιπόν, το πρόβλημα της ΔΗΜΑΡ το περιέγραψε καλύτερα από κάθε άλλον ο Ανδρέας Πετρουλάκης σε ένα απίθανο σκίτσο του, προ διετίας, με αφορμή -άκου τώρα- την ημέρα της παγκόσμιας ποίησης. Ενόσω ο κ. Κουβέλης αμφέβαλλε αν θα έπρεπε να μπει στην κυβέρνηση Παπαδήμου, τον σκίτσαρε καταβεβλημένο να λέει στον κ. Παπούλια: «Καλά τα λέτε και σεις, δίκιο έχουν και οι άλλοι. Ναι μεν αλλά, ίσως μπορεί, τα ξαναλέμε πάλι».
Πόσο προφητικός ήταν ο Πετρουλάκης! Αυτό ακριβώς έμελλε να αποδείξει ότι είναι τελικά η ΔΗΜΑΡ. Μια ατέρμονη αμφιθυμία, συνδυασμένη με μια παροιμιώδη αναβλητικότητα. Και μάλιστα ενδεδυμένη με τους βαρύγδουπους νομικισμούς του αρχηγού της, που στην ουσία τους όλοι καταλήγουν στο «ναι μεν αλλά, ίσως μπορεί, τα ξαναλέμε πάλι».
Κανείς δεν αμφισβήτησε και δεν αμφισβητεί την εντιμότητα του κ. Κουβέλη. Αλλά η ιστορία δεν νομίζω ότι θα του χαριστεί. Θα τον καταγράψει πιθανόν ως τον άνθρωπο που καταδίκασε σε πλήρη ανυποληψία όλο τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς του Λεωνίδα Κύρκου.
Αλήθεια, είναι τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσει ο κ. Κουβέλης γιατί ψηφίστηκε προ διετίας από 400.000 πολίτες και γιατί στις ευρωεκλογές οι 350.000 του γύρισαν την πλάτη; Ο λόγος είναι αυτονόητος. Το έκαναν γιατί ήλπιζαν ότι η ΔΗΜΑΡ θα επιβάλει στους δύο φθαρμένους κυβερνητικούς εταίρους της λίγα, έστω, μέτρα εξυγίανσης του Δημοσίου. Να αξιώσει, π.χ., να μη διορίζονται ημέτεροι στη στελέχωση των οργανισμών. Να επιβάλει δυο-τρεις λύσεις δικαιότερης φορολογίας. Να επισπεύσει την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και να καταγγείλει την ατολμία της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.
Τι επέλεξε να κάνει ο κ. Κουβέλης; Αποδέχθηκε να διορίζει έναν «δικό του» για κάθε τέσσερις της Ν.Δ. και δύο του ΠΑΣΟΚ. Επέλεξε ως υπουργούς του δύο φίλους του που βρέθηκαν ήδη στους πρώτους μήνες να τσακώνονται δημοσίως, με τον πρώτο να προσπαθεί να μας πείσει ότι η συγχώνευση 29 φορέων πρέπει να γίνει χωρίς απολύσεις (!) και τον δεύτερο να λειτουργεί ως συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των δικηγόρων – αυτό ήταν πάντα άλλωστε. Οσο για τον υφυπουργό που επέλεξε στο Παιδείας, η πρώτη του πράξη ήταν να ξηλώσει τον νόμο Διαμαντοπούλου, τον οποίο η ΔΗΜΑΡ είχε ψηφίσει.
Εχει αναρωτηθεί άραγε ο κ. Κουβέλης πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για τον ίδιο σήμερα αν ήδη από το φθινόπωρο του 2012 απειλούσε να φύγει από την κυβέρνηση εκθέτοντας, π.χ., τους εταίρους τους για την κωλυσιεργία τους να ελέγξουν τις λίστες Λαγκάρντ; Πόσους πόντους αξιοπιστίας θα είχε τώρα, αν ήδη από τότε αξίωνε τον έλεγχο του πολιτικού χρήματος, τη διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων, την αλλαγή του εκλογικού νόμου; Ή αν με δική του πρωτοβουλία έθετε εγκαίρως τους όρους διαφάνειας και λειτουργίας της ΕΡΤ, αντί να την υπερασπίζεται ανοήτως όταν έκλεισε;
Δεκάδες ήταν τα πεδία στα οποία ο κ. Κουβέλης θα μπορούσε να δικαιώσει όσους τον εμπιστεύθηκαν το 2012. Αλλά δεν το τόλμησε, πετυχαίνοντας εντέλει το ακατόρθωτο. Να χλευάζεται μέσα σε δύο χρόνια η ΔΗΜΑΡ ως case study πολιτικής διγλωσσίας και εντέλει αυτοκτονικής ατολμίας – η μομφή κατεξοχήν αφορά τον κ. Σπ. Λυκούδη, που παραμένει σε ένα κόμμα έχοντας προαναγγείλει ότι δεν θα μετέχει καν στο συνέδριό του!
Ειλικρινά αναρωτιέμαι με ποιο σύνθημα θα ξαναδιεκδικήσει την ψήφο μας η ΔΗΜΑΡ αν επιζήσει ώς τις εκλογές. Θα πει άραγε «εμείς θα στηρίξουμε μόνο μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά δώστε μας κάτι για να μην είναι πολύ αριστερή»; Ή θα προσπαθήσει να μας μπερδέψει με μια ακόμη μπουρδολογία του τύπου «έχουμε σχέδιο βιώσιμο, με προοδευτικό πρόσημο»;
Ο δε τραγέλαφος είναι ότι σήμερα η εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ κάνει αυτό που πάντα καταλόγιζε στον ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο αποσπάστηκε μην αντέχοντας τον λαϊκισμό του. Εχει γίνει ένα θλιβερό πολιτικό εκκρεμές στέλνοντας απέλπιδες προσκλήσεις συνεργασίας όχι μόνον στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και το «Ποτάμι», αλλά μέχρι και στην κ. Θεοδώρα Τζάκρη και τον κ. Θόδ. Παραστατίδη. Το κόμμα του 1,2% θέτει μάλιστα και «όρους» για να τα ξαναβρεί ο κ. Κουβέλης με τον άλλοτε «αντίπαλό» του. Να προτείνω κάτι στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ που θα έχει αν μη τι άλλο και χιούμορ; Τώρα που έδιωξε και τον Γρ. Ψαριανό, ας στείλει και σ’ εκείνον μια πρόσκληση…