Ο ρόλος του επιτρόπου για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία στη σημερινή δύσκολη οικονομική συγκυρία προσβλέπει στην Κομισιόν για πολλά, έχει δυσανάλογα μεγάλη σημασία. Ο πρωθυπουργός βρίσκεται στην τελική φάση της επιλογής την οποία πρέπει να κάνει με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Οι υποψηφιότητες που ακούγονται είναι σοβαρές. Η Ντόρα Μπακογιάννη προβάλλει ως το πιο «βαρύ» όνομα. Εχει εμπειρία, διασυνδέσεις και πολιτικό εκτόπισμα, δυσανάλογα μεγάλο για το μέγεθος της χώρας. Οι προοπτικές είναι πιο δύσκολες για τον Κωστή Χατζηδάκη, που έχει να επιδείξει μια πολυετή παρουσία στις Βρυξέλλες ως ευρωβουλευτής και στο νευραλγικό υπουργείο Ανάπτυξης στις κυβερνήσεις Καραμανλή και Σαμαρά. Η Μαρία Δαμανάκη επενδύει στο γεγονός ότι είναι η νυν επίτροπος, ενώ λειτουργεί εξισορροπητικά έναντι του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ευρύτερης Αριστεράς, αλλά και η δική της υποψηφιότητα δείχνει μάλλον αδύναμη. Ο υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Κούρκουλας έχει «τρέξει» τα ευρωπαϊκά και την προεδρία, γνωρίζει εκ των έσω την Κομισιόν, είναι στενός συνεργάτης του κ. Βενιζέλου, ενώ έχει καλή χημεία και με τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Εδώ η δυσκολία προέρχεται από τη βάση της Ν.Δ. που δεν θα έβλεπε με θετικό μάτι την επιλογή ενός στελέχους από το ΠΑΣΟΚ, έστω και επιτυχημένου.
Ο Σταύρος Παπασταύρου, το όνομα του οποίου είχε συζητηθεί και για το υπουργείο Οικονομικών, βρίσκεται την τελευταία διετία στο πλευρό του πρωθυπουργού στις πιο δύσκολες διαπραγματεύσεις με την τρόικα και χαίρει εκτίμησης σε Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον. Θα μπορούσε να είναι η επιλογή, εάν ο κ. Σαμαράς προτιμήσει έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης. Προσφάτως, ακούστηκε και το όνομα του Γιώργου Κουμουτσάκου, μέχρι πρότινος ευρωβουλευτή με έντονη δράση στα διπλωματικά αλλά και στα ζητήματα μεταφορών στην Ευρώπη. Είναι βέβαιο ότι στο μυαλό του πρωθυπουργού υπάρχουν και άλλες σκέψεις. Δεν αποκλείεται και μια κίνηση έκπληξη από πρωθυπουργό, όπως συνέβη με την επιλογή του Γκίκα Χαρδούβελη για το Υπουργείο Οικονομικών. Σε κάθε περίπτωση, είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι όλα τα ονόματα που συζητιούνται αποτελούν καλές επιλογές.
Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, η Ντόρα Μπακογιάννη δείχνει να πληροί περισσότερο από κάθε άλλον τις προϋποθέσεις. Δεν ξέρω αν ο Αντώνης Σαμαράς «αντέχει» να στηρίξει και τρίτο μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη, μετά τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και τον περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας. Επίσης, ο «επικοινωνιακός αγώνας δρόμου» στον οποίο έχει επιδοθεί η κ. Μπακογιάννη για να εξασφαλίσει τη θέση ίσως έχει ενοχλήσει το Μαξίμου. Από την άλλη, η επιλογή του ανθρώπου που θα εκπροσωπεί τη χώρα στην Κομισιόν είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Υπό αυτό το πρίσμα οφείλει να επιλέξει το πρόσωπο που θα έχει τη στενότερη σχέση με τον νέο πρόεδρο της Επιτροπής και τη δυνατότητα να πείσει τα υπόλοιπα μέλη της.
Η δύσκολη προσωπική σχέση του κ. Σαμαρά με την κ. Μπακογιάννη προϋποθέτει την ύπαρξη μιας συμφωνίας για μια «νέα σελίδα», αν όχι αρμονικής, τουλάχιστον επαγγελματικής συνεργασίας, χωρίς απειλές, υπονομεύσεις και προσωπικές ατζέντες, όπου οι δυο πλευρές θα υπηρετούν το εθνικό συμφέρον. Στην ελληνική πραγματικότητα, το αυτονόητο ακούγεται υπερβολικό, αν όχι ουτοπικό. Ομως, στο παρά πέντε της ελάφρυνσης του χρέους έχουμε ανάγκη την πιο αποτελεσματική παρουσία στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων. Είναι αξιοπερίεργο να ζητείται από τον ΣΥΡΙΖΑ να εργαστεί από κοινού με τη Ν.Δ. για την ελάφρυνση του χρέους, και να φαντάζει τόσο δύσκολη η συνεργασία Σαμαρά – Μπακογιάννη.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια δυνατή προσωπικότητα στην Κομισιόν. Μέσω των επαφών της στις Βρυξέλλες και τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η πρώην υπουργός Εξωτερικών καλείται να εξασφαλίσει ένα σημαντικό και «χρήσιμο» χαρτοφυλάκιο. Ακούγεται υπερβολικά φιλόδοξο αλλά μέσα από μια πιθανή αλληλοεξουδετέρωση υποψηφίων ισχυρών κρατών αυτό θα μπορούσε να είναι ακόμη και η ενέργεια, ένας τομέας που αφορά όλο και περισσότερο την Ελλάδα και στον οποίο ο κ. Σαμαράς επενδύει πολλά. Εάν η κ. Μπακογιάννη το πετύχει, θα δικαιολογήσει και την ενδεχόμενη επιλογή της από τον πρωθυπουργό.