Οποιος δεν μπορεί να βρει άκρη στον δημόσιο διάλογο που γίνεται για τη Μικρή ΔΕΗ είναι στον σωστό δρόμο. Διότι αυτός ο διάλογος δεν έχει έρμα. Από τη διαδικασία πέρασε στην αριθμητική και θα καταλήξει πάλι στη διαδικασία. Αυτή τη στιγμή η πολιτική βρίσκεται στον αστέρα των ανισώσεων πρώτου βαθμού. Ισχύει το [71 (ΣΥΡΙΖΑ), + 16 (Χ.Α.) + 14 (ΑΝΕΛ) + 12 (ΚΚΕ) + 11 (ΔΗΜΑΡ) + (14 Ανεξάρτητοι) + 1 (Πολύδωρας) = 120] ή στην πρόσθεση δεν μπλέκουμε τα μήλα του ΣΥΡΙΖΑ με τα μούσμουλα της ΔΗΜΑΡ;
Βεβαίως οι διαδικασίες είναι πολύ χρήσιμες στο πολιτικό σύστημα. Βολεύουν την κυβέρνηση, η οποία αντί να κάνει ένα θαρραλέο διάλογο για τον ανταγωνισμό στον χώρο της ενέργειας (διάλογος που θα αποκαλύψει και θα μας προετοιμάσει για διάφορα προβλήματα) προτίμησε το τρικ του πρόωρου κλεισίματος της Βουλής για να μην έχει προβλήματα στις κοινοβουλευτικές ομάδες που στηρίζουν την κυβέρνηση. Eπρεπε να είναι αναμενόμενο, διότι είναι η ίδια κυβέρνηση που εισήγαγε πρόχειρα και στο παρά πέντε τον σταυρό προτίμησης στις ευρωεκλογές, επομένως δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε περισσότερο από ανώφελους ή και επιζήμιους μακροχρόνια τακτικισμούς. Βολεύει τον κ. Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν θέλει να την πατήσει όπως ο κ. Κώστας Καραμανλής το 2000. Να θυμηθούμε ότι και η Ν.Δ. κέρδισε τις ευρωεκλογές του 1999 με 3,1% διαφορά για να χάσει τις εθνικές εκλογές το 2000. Πολλοί απέδωσαν εκείνη την ήττα στο γεγονός ότι ο τότε αρχηγός της Ν.Δ. έφυγε για δύο μήνες στην Iο και τον Σεπτέμβριο που γύρισε ξεκούραστος και μαυρισμένος το παιγνίδι είχε χαθεί. Με το τρικ του δημοψηφίσματος ο κ. Τσίπρας κρατά τον στρατό του ετοιμοπόλεμο και μειώνει την πιθανότητα επανάληψης της περιόδου Ιουνίου 1999 – Απριλίου 2000.
Εν τω μεταξύ το 10.000 λέξεων νομοσχέδιο περνάει αδιάβαστο, ασυζήτητο, χωρίς να φωτιστούν πτυχές του που αν μη τι άλλο μεταφέρουν τον κρατικό πατερναλισμό σε ιδιώτες, όπως είναι τα δικαιώματα απαλλοτρίωσης ιδιωτικών περιουσιών σε λιγνιτικές περιοχές. Στο νομοσχέδιο διαβάσαμε ότι παραχωρούνται κάποιοι υδροηλεκτρικοί σταθμοί, αλλά δεν αναφέρεται τίποτε για τα δικαιώματα χρήσης των υδάτων (εκτός των δικαιωμάτων άρδευσης στους αγρότες). Τυπικά, όσο υπάρχουν τα υδροηλεκτρικά έργα, οι τεχνητές λίμνες ανήκουν στη ΔΕΗ κι αυτό το δικαίωμα περνά στη Μικρή ΔΕΗ. Υπάρχουν τοπικές κοινωνίες που σχεδιάζουν -ή έστω ονειρεύονται- τουριστική αξιοποίηση αυτών των λιμνών με επενδύσεις για water-sports κ.λπ. Βεβαίως και η κρατική γραφειοκρατία της ΔΕΗ θέτει σήμερα εμπόδια, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα συμπεριφερθεί η γραφειοκρατία μιας ιδιωτικής επιχείρησης.
Η αντιπολίτευση φυσικά γνωρίζει ότι η απελευθέρωση του τομέα ενέργειας είναι τυπική υποχρέωση της χώρας· όχι από το μηνολόγιο, αλλά από τις κοινοτικές οδηγίες του 2008. Σε μια σοβαρή συζήτηση δεν θα ξεσήκωνε παντιέρα επί του περιττού, αλλά θα φρόντιζε να διασφαλίσει όσο το δυνατόν καλύτερα το δημόσιο συμφέρον θέτοντας ζητήματα π.χ. της ιδιοκτησίας των εδαφών μετά την εξόρυξη του λιγνίτη (ευτυχώς επεσήμανε το θέμα ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Πάρις Κουκουλόπουλος και η κυβέρνηση έκανε δεκτή σχετική τροπολογία ) ή τους κανόνες χρήσης των νερών των υδροηλεκτρικών σταθμών. Αντ’ αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι του κάνουν για μια ακόμη φορά «τσάμπα επανάσταση», χωρίς λόγο και χωρίς έρμα. Στον τακτικισμό χωρίς ουσία της κυβέρνησης, η αντιπολίτευση απαντά με κραυγές αντί προάσπισης του δημόσιου συμφέροντος.