Πρωτοπορία α λα καρτ!

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι συγκρούσεις μερικές φορές έχουν και τα καλά τους. Γιατί σε αναγκάζουν να σκεφτείς επιχειρήματα για να αντιμετωπίσεις την άλλη άποψη. Η αφορμή λοιπόν για να ανασύρω επιχειρήματα (για την ακρίβεια, για να προσκαλέσω τη λογική της αντίθετης άποψης) είναι η -για μία ακόμη φορά- αντιπαράθεση για τις δύο πρώτες διαφορετικού ύφους και αισθητικής παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου (την «Ελένη» που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς και τον «Προμηθέα Δεσμώτη» που σκηνοθέτησε ο Εκτορας Λυγίζος). Αντιπαράθεση όχι μόνο μεταξύ γνωστών, φίλων και παρεών, αλλά και δημόσια, γραπτή, στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο.

Σε σκέψη με έβαλαν όχι τόσο οι αντιρρήσεις των «δοκιμασμένων» και έμπειρων θεατών, αλλά εκείνες των πρωτόλειων, των άπειρων, που δεν κουβαλάνε πολλές ώρες «ενσήμων» στις κερκίδες του αρχαίου θεάτρου. Διότι οι πρώτοι υποκρύπτουν εντέχνως τον συντηρητισμό που συνοδεύει τις αντιρρήσεις τους, ενώ οι δεύτεροι αποκαλύπτουν -και αυτό έχει ενδιαφέρον- τη σκέψη των καθημερινών ανθρώπων και, κυρίως, το πώς διαπλάθεται. Το «πειραγμένο» ήταν το ζήτημα για όλους, και για τις δύο κατηγορίες κοινού. Το εντελώς διαφορετικό, το καινούργιο. Οχι, δεν πρόκειται για ανθρώπους που δεν αναζητούν το καινούργιο!

Οχι, μοντέρνοι άνθρωποι είναι, που παρακολουθούν την εποχή τους.

Δοκιμάζουν όλα τα καινούργια εστιατόρια με τις νέες γεύσεις – τις πειραγμένες, ασφαλώς, και ενθουσιάζονται! Ακούνε όλες τις νέες εκδοχές των παλιών τραγουδιών (π.χ. τον Τσιτσάνη όπως τον τραγούδησε ο Βασιλικός, τα παραδοσιακά και τα λαϊκά όπως τα τραγούδησε ο Πορτοκάλογλου, πειραγμένα και πολύ μάλιστα) και γοητεύονται. Βλέπουν εκθέσεις ζωγραφικής και επίσης εντυπωσιάζονται με τις νέες μουσειολογικές απόψεις. Και στον κινηματογράφο όλες τις νέες προτάσεις και τις σκηνοθετικές ματιές τις στηρίζουν. Και ακόμη φροντίζουν πάντα να ενημερώνονται για ό,τι καινούργιο υπάρχει σε σχέση με τις νέες τεχνολογίες και τα social media.

Θέλω να πω ότι πρόκειται για ανθρώπους που ακολουθούν την εποχή τους και την παρακολουθούν. Στο θέατρο όμως, και ιδίως στο αρχαίο δράμα, για κάποιον ακατανόητο λόγο τα… στυλώνουν. Τα επιχειρήματα -ότι οι μύθοι ταξιδεύουν στον χώρο και τον χρόνο και αφήνονται στον ρυθμό και στις επιλογές του κάθε φορά αφηγητή (στην προκειμένη περίπτωση σκηνοθέτη)- δεν φαίνεται να αγγίζουν τους κατά τα άλλα ανοικτούς συνομιλητές.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί δεχόμαστε το πείραγμα στην τέχνη «α λα καρτ»; Είναι μήπως τόσο ισχυρές οι καταβολές που κουβαλάμε; Είναι μια συλλογική συνείδηση που τη μεταφέρουμε χωρίς να την πολυαναλύουμε; Τι είναι, τελικά, αυτά τα «ιερά και τα όσια» που πολλούς επηρεάζουν ανομολόγητα και κανείς δεν τα ονοματίζει;

Αν τα απαντήσουμε όλα αυτά, ίσως πάμε λίγο παρακάτω…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή