Τι μας παίρνει το παράπονο και το βαρύ το κλάμα επειδή τάχα θα καγκελοφραχτούν οι παραλίες και η είσοδος θα γίνεται με ειδικό διαβατήριο; Και ελεύθερη που την είχαμε την ακτογραμμή (όσο την είχαμε τέλος πάντων, μην τη θέλουμε κι όλη δική μας), μήπως τη χρησιμοποιούσαμε; Οχι βέβαια. Να, εκείνος ο πρωταθλητής των καταδύσεων ας πούμε. Ο Μιχάλης Φαφαλής. Αντί να πάει να γυμναστεί σε φυσικό περιβάλλον, λ.χ. στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης, να πέφτει από τον βράχο στο αλμυρό νερό, να απολαμβάνει το ιώδιό του τζάμπα και να εισπράττει τα χειροκροτήματα των λουομένων, πήγε και καλογέρεψε στο αθλητικό κέντρο του Αγίου Κοσμά, για να γυμνάζεται εκεί. Και να τον πιάνει δυσφορία και στενοχώρια με το χλώριο και την κλεισούρα. Λογικό δεν ήταν να σπάσει ο βατήρας ανέβα-κατέβα, πέσε-ξαναπέσε; Λογικότατο. Δεν είναι δα και βράχος. Που κι αυτός φθείρεται, αν δεν μεριάσει για να διαβεί το κύμα. Πόσο μάλλον ένα κομμάτι ξύλο. Θα ’πρεπε να το είχε σκεφτεί αυτό και ο ίδιος ο καταδύτης και ο προπονητής του, ο Πέτρος Φυρίγος, αντί να γκρινιάζουν τώρα και να καταγγέλλουν τον υφυπουργεύοντα κ. Ανδριανό για αδιαφορία ή μάλλον για τις υποσχέσεις που τους έδωσε προ καιρού σε κενό αέρος, κενό μνήμης και κενό ευθύνης. Στο κάτω κάτω, ο τραυματισμός του ήταν ελαφρός. Εσπασε ο βατήρας, χτύπησε λίγο στη μέση του. Ας μη μεγαλοποιούν τα πράγματα. Κι ας μην τα κάνουν δράματα, γιατί κινδυνεύουν να φορτωθούν την κατηγορία της φθοράς ολυμπιακής κληρονομίας.
Ακουσαν μήπως τις πολίστριες της Εθνικής να παραπονιούνται που προπονούνταν σε πισίνα φυσικώς θερμαινομένου ύδατος, διά της ηλιακής ακτινοβολίας; Οχι βέβαια. Κι αυτές θα είχαν κάποιο λόγο παραπάνω. Ενα σωρό μετάλλια έχουν φέρει. Ευρωπαϊκά και παγκόσμια. Ενώ οι καταδύσεις; Πότε πήραμε τελευταία φορά μετάλλιο σε διεθνείς αγώνες; Πάνε δέκα χρόνια από το ανέλπιστο χρυσό του Θωμά Μπίμη και του Νίκου Σιρανίδη. Εκτός και μετρήσουμε με το ζόρι στους δικούς μας τον Γκρεγκ Λουγκάνις, ώστε να φουσκώσουμε τον λογαριασμό των επιτυχιών και να δικαιολογήσουμε τις εξωφρενικές απαιτήσεις μας για βατήρες, νερό μες στην πισίνα και λοιπές πολυτέλειες; Ακου βατήρες. Σε μια χώρα με απέραντα δαντελωτά ακρογιάλια και αμέτρητα βραχάκια. Λες και χρειαζόμαστε βατήρα για να βουλιάξουμε…